Vikan - 13.08.1942, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 28, 1942
5
Ný framhaldssaga:
7

Ráðgáta Rauða hússins.
l■llllllllllllll■llll■llllll■llllllllllll■ll■ll■lllll■■■l■lllll,lllllllll■llllll■■lllllIllllllll■lll■i»lt»,,li,i,»,,,,,»»,,,,,,»,»»»,,»»»,»,,,,,,,,»,,,,
Sakamálasaga eftir A. A. Milne
iiiiiiiiiiiii11111111111111111111111111
„Nei, er það satt?“ sagði Bill og þótti mikið
til þess koma. Hann dáðist að Antony og var
hreykinn af því að vera vinur hans.
„Já. Hér skeður bráðum eitthvað markvert.“
„Rannsóknir og þvi um líkt?“
„Já, en ef til vill eitthvað á undan því. Halló,
þarna kemur Cayley.“
Cayley kom gangandi yfir grasflötinn í áttina
til þeirra. Hann var stór, herðabreiður maður,
andlit hans var stórskorið og nauðrakað, eitt
þeirra ófríðu andlita, sem ekki er hægt að kalla
ljót.
„Aumingja Cayley,“ sagði Bill. „Ég ætti eigin-
lega að segja við hann, hve mér þyki þetta leitt
og allt slíkt. En manni finnst það svo gagns-
laust.“
„Vertu ekkert að eiga við það,“ sagði Antony.
Cayley kinkaði kolli, er hann kom að þeim og
stóð svo kyrr dálitla stund.
„Hér er sæti fyrir yður,“ sagði Bill og stóð á
fætur.
„Það er alveg óþarfi, þakka yður fyrir. Ég kom
bara til þess að segja yður,“ hann sneri sér að
Antony, „að þær eru svo viðutan þjónustustúlk-
urnar, að kvöldverðurinn verður ekki tilbúinn fyrr
en klukkan hálf níu. Þér ráðið því alveg, hvort
þér skiptið um föt eða ekki. En hvernig er með
farangur yðar?“
„Mér datt í hug, að við Bill gætum farið yfir
á krána og séð um hann.“
„Það má senda bílinn eftir honum, þegar hann
kemur til baka frá jámbrautarstöðinni.“
„Það er fallega boðið, en ég verð að fara þang-
að sjálfur hvort eð er, til þess að láta dótið niður
og borga reikning minn. Auk þess hefir maður
gott af að fara þetta, veðrið er svo indælt. Væri
þér ekki sama, þótt þú kæmir með mér, Bill?“
„Mér er það sönn ánægja.“
„Jæja, ef þér skiljið töskuna yðar eftir þar, þá
skal ég senda bílinn eftir henni seinna."
„Þakka yður kærlega fyrir.“
Er Cayley hafði lokið því, sem hann ætlaði að
segja, sat hann kyrr dálitla stund, eins og hann
vissi ekki, hvort hann ætti heldur að sitja kyrr
eða fara. Antony var að hugsa um það, hvort
hann mundi vilja að talað væri um það, sem
skeð hefði um eftirmiðdaginn, eða hvort hann
vildi helzt komast hjá því. Til þess að rjúfa þögn-
ina, spurði hann, hvort eftirlitsmaðurinn væri
farinn.
Cayley kinkaði kolli. Svo sagði hann allt í einu:
„Hann ætlað að senda út skipun um að hand-
sama Mark.“
Bill lét í ljós samúð Sína, en Antony yppti
öxlum og sagði: „Hann verður að gera það, ekki
satt? Það þarf ekki — það er ekki neitt athuga-
vert við það. Þeir vilja auðvitað ná í frænda yðar,
hvort sem hann er sekur eða saklaus."
„Hvort haldið þér að hann sé, Gillingham ?“
spurði Cayley og horfði beint á Antony.
„Mark? Það er ómögulegt!" sagði Bill ákafur.
„Bill er tryggur, eins og þér heyrið, Cayley."
„En þér skuldið engum, sem hlut eiga að máli,
tryggð.“
„Einmitt. Þess vegna gæti ég ef til vill verið
of hreinskilinn."
Bill hafði látið fallast niður í grasið og Cayley
settist í hans stað á bekkinn, studdi hönd undir
kinn og horfði út yfir grasflötinn.
„Ég vil helzt, að þér séuð hreinskilinn," sagði
. Mark Ablett, eigandi
Rauða hússins, býst við
Robert, bróður sínum, frá Ástraliu. Andrey,
þjónustustúlka, fylgir honum inn í skrif-
stofu húsbóndans og fer síðan að leita að
Mark. Meðan hún er úti heyrist skothvellur
inni í húsinu. Antony Gillingham sest að í
veitingahúsinu „The George" og fréttir þar,
að kunningi sinn, Bill, er í Rauða húsinu.
Hann fer að heimsækja Bill, en lendir þá
ásamt Cayley í því að finna myrtan mann.
Það er Robert Ablett. Cayley sendir boð
eftir lögreglunni. Gestimir koma heim eftir
golfleikinn og frétta um moröið og fara
allir til London, nema Bill. Birch eftirlits-
maður rannsakar málið. Antony fer að at-
huga húsið og ákveður að komast til botns
í málinu.
hann loks. „Vitanlega er ég hlynntur Mark. Þess
vegna langar mig til þess að vita, hvernig þér
lítið á uppástungu mína — þar sem þér eruð
alveg óviðkomandi."
„Uppástungu yðar?“
„Já, kenningu mina um það, að hafi Mark
drepið bróður sinn, þá hafi það bara verið af
slysni ■— eins og ég sagði eftirlitsmanninum. ‘ ‘
Bill leit upp fullur ákafa.
„Þér eigið við, að Robert hafi tekið upp byss-
una,“ sagði hann, „það hafi orðið dálitlar rysk-
ingar og skotið riðið úr byssunni, Mark hafi
orðið skelkaður og hlaupið í burtu. Er það ekki
svona, sem þér hugsið það?“
„Jú, einmitt."
„Þetta er mjög sennilegt." Hann sneri sér að
Antony.
„Það er ekkert rangt í þessu, eða er það? Þetta
er lang eðlilegasta skýringin fyrir þá, sem þekkja
Mark.“
Antony losaði pípu sína.
„Ég býst við því,“ sagði hann með hægð. „En
það er eitt, sem ég ekki skil.“
„Hvað er það?“ Bill og Cayley spurðu sam-
timis.
„Lykillinn."
„Lykillinn?" sagði Bill.
Cayley reisti höfuðið og horfði á Antony. „Hvað
um lykilinn?" spurði hann.
„Það getur verið, að þetta sé ekkert mark-
vert; ég var bara að velta því fyrir mér. Setjum
nú svo, að Robert hafi verið drepinn eins og þér
segið, og að Mark hafi orðið skelkaður og ekki
hugsað um annað en að komast undan, áður en
nokkur sæi hann. Nú, þá hefir hann sennilega
læst hurðinni og stungið lyklinum í vasann. Hann
mundi gera það hugsunarlaust, aðeins til þess
að afla sér tíma.“
„Já, það er það, sem ég held.“
„Það virðist sennilegast," sagði Bill. „Þetta er
hlutur, sem maður mundi gera í hugsunarleysi.
Auk þess bætir það fyrir manni, ef ætlunin er
að hlaupa í burtu.“
„Já, það er mjög eðlilegt, ef lykillinn er þar..
Eln sé hann nú ekki þar?"
Þessi athugasemd, sem var sögð eins og hún
væri þegar staðreynd, kom þeim báðum á óvænt.
Þeir horfðu á hann undrandi.
„Við hvað eigið þér?“ spurði Rayley.
„Þetta er bara viðvíkjandi því, hvar fólk hefir
lyklana. Þér farið upp í svefnherbergi yðar, og
ef til vill viljið þér læsa dyrunum, svo að enginn
geti komið inn til yðar á meðan þér eruð hálf-
Forsaga
klæddur. Það er mjög eðlilegt. Og ef þér at-
hugið svefnherbergi í mörgum húsum, þá munuð
þér sjá, að lyklamir eru að innanverðu, svo auð-
hlaupið sé að þvi að læsa. En fólk lokar sig ekki
inni niðri. Það er næstum því aldrei gert. Bill
mundi, til dæmis, aldrei loka sig inni i borð-
stofunni til þess að fá að vera einn með vinglas
sitt. Og á hinn bóginn em allar konur, sérstak-
lega þjónustustúlkur, hræddar við þjófa. Og kom-
ist þjófur inn um glugga, þá vilja þær hindra
það, að hann komist inn í nokkuð annað her-
bergi. Þess vegna hafa þær lyklana að utanverðu
og læsa dyrunum um leið og þær fara að sofa.“
Hann sló öskuna úr pípu sinni og bætti svo við:
„1 það minnsta gerði mamma mín það alltaf."
„Áttu við það,“ spurði Bill æstur, „að lykilinn
hafi verið að utanverðu, þegar Mark fór inn í
herbergið?"
„Mér datt þetta bara í hug.“
„Hafið þér athugað hin herbergin — borðknatt-
leiksstofuna, lestrarstofuna og hin?“ sagði
Cayley.
„Ég hefi bara hugsað um þetta á meðan ég
hefi setið héma. Þér búið héma — hafið þér
nokkumtíma tekið eftir því?“
Cayley sat hugsi og hallaði undir flatt.
„Yður finnst það kannske einkennilegt, en ég
hefi aldrei tekið eftir því.“ Hann snéri sér að
Bill. „Hafið þér?“
„Nei, sannarlega ekki. Ég tek nú aldrei eftir
svoleiðis smámunum."
„Nei, ég þóttist viss um það,“ sagði Antony
hlæjandi. „Nú, en við getum aðgætt þetta seinna.
Ef hinir lyklamir em að utanverðu, þá hefir þessi
sennilega verið það líka, og þá — já — þá er
þetta miklu einkennilegra."
Cayley sagði ekkert. Bill tuggði strá Og sagði
svo: „Breytir þetta miklu?"
„Það gerir manni erfiðar fyrir að skilja, hvað
gerðist þama inni. Hugsið þið ykkur það sjálfir
og sjáið svo. Þá hefir hann ekki snúið lyklinum
ósjálfrátt, ekki satt? Hann hefir orðið að opna
dymar til þess að ná i hann, og opni hann dymar,
þá gæti einhver, sem í forsalnum væri, séð hann
— til dæmis frændi hans, sem hafði verið þar
stuttu áður. Mundi nokkur maður í spomm
Mark, dauðhræddur um að komið væri að honum
hjá líkinu, gerast svo fífldjarfur ?"
„Hann þurfti ekki að vera hræddur við mig,“
sagði Cayley.
„Hvers vegna kallaði hann þá ekki á yður?
Hann vissis, að þér voruð nálægur. Þér hefð-
uð getað ráðlagt honum og vitanlega hefir hann
þurft á ráðleggingum að halda. En skýringin á
flótta Mark er sú, að hann hefir verið hræddur
við yður og yfirleitt alla, og eina hugsun hans
hefir verið að komast burt úr herberginu, og
hindra yður og þjónustustúlkumar í því að kom-
ast inn. Hefði lykillinn verið að innanverðu, þá
hefði hann sennilega læst hurðinni. Ef hann
hefði verið að utanverðu, þá er það næstum því
áreiðanlegt, að hann hefir ekki gert það.“
„Já, ég býst við, að þú hafir á réttu að standa,"
sagði Bill hugsandi. „Nema hann hafi tekið
lykilinn inn með sér og læst dyrunum strax."
„Já, einmitt. En þá verður að finna alveg
nýja skýringu."
„Þú átt við að þá virðist það vera vel fyrir-
hugað?“
„Já, það er rétt. En það bendir líka til þess,