Vikan - 13.08.1942, Page 6

6
VIKAN, nr. 28, 1942
að Mark sé ákaflega heimskur. Nú skulið þið
snöggvast ímynda ykkur, að hann hafi af ein-
hverjum ástæðum viljað losna við bróður sinn.
Myndi hann þá hafa farið svona að ? Bara drepið
hann og hlaupið svo í burtu? Það er blátt áfram
sjálfsmorð. Nei. Ef hann hefði raunverulega
viljað losna við bróður sinn, þá hefði hann farið
hyggilega að ráði sínu. Hann hefði til að byrja
með verið mjög vingjarnlegur við hann, til þess
að forðast allan grun, og þegar hann að lokum
dræpi hann, myndi hann láta það líta út eins og
slys, sjálfsmorð eða verknað einhvers annars
manns. Er þetta ekki rétt?“
„Þú átt við, að hann muni byrja á því að
leiða allan grun frá sjálfum sér.“
,,Já, það er einmitt það, sem ég á við. En ef
hann læsir sig inni áður en han byrjar, þá er
það auðséð, að það er gert af ásettu ráði.“
Cayley hafði verið þögull og augsýnilega verið
að hugsa um þessa nýju hugmynd. Hann horfði
niður á jörðina og sagði:
,,Ég held samt fast við þá skoðun mína, að
þetta hafi verið óviljandi og Mark hafi orðið
hræddur og hlaupið á brott."
,,En hvað þá með lykilinn?" spurði Bill.
„Við vitum ekki ennþá, hvort lyklarnir eru
allir að utanverðu. Ég er alls ekki sammála Gill-
ingham í því, að lyklarnir á neðstu hæð séu allt-
af að utanverðu. Stundum eru þeir það eflaust,
en ég býst við því, að við munum komast að raun
um, að þessir séu allir að innanverðu.“
,,Já, ef þeir eru að innanverðu, þá er upphaf-
lega skýringin sennilega rétt. En ég fór bara að
hugsa um þetta, þar sem ég hefi oft séð lykla
að utanverðu. Það var allt og sumt. Þér báðuð
mig að vera hreinskilinn og segja yður, hvað ég
héldi. En efalaust hafið þér á réttu að standa,
og við munum komast að raun um það, að þeir
eru að innanverðu eins og þér segið."
„Jafnvel þótt lykillinn hafi verið að utanverðu,“
sagði Cayley þrákelknislega, „þá held ég, að þetta
hafi verið óviljaverk. Hann getur hafa tekið hann
inn með sér, þar sem hann vissi, að þetta yrðu
leiðinlegar viðræður og hefir því ekki kært sig
um að verða ónáðaður."
„En hann var nýbúinn að biðja yður að vera
nálægt, ef hann skyldi þurfa á aðstoð yðar að
halda. Hvers vegna ætti hann þá að loka yður
úti? Auk þess held ég, að maður, sem á von á
óskemmtilegum samræðum við hættulegan ætt-
ingja sinn, muni alls ekki læsa sig inni með
honum. Hann mundi öllu heldur hafa allar dyr
opnar til þess að vera öruggari."
Cayley þagði, en var þrár á svipinn. Antony
hló afsakandi og stóð á fætur.
„Jæja, komdu, Bill,“ sagði hann, „við þurfum
að leggja af stað.“ Hann rétti fram höndina og
dró vin sinn upp. Siðan sneri hann sér að Cayley
og sagði: „Þér verðið að fyrirgefa mér, þótt ég
hafi látið hugmyndaflugið hlaupa með mig í
gönur. Auðvitað leit ég á málið sem algjörlega
utanaðkomandi maður, alveg eins og einhverja
ráðgátu, ég á við, að þetta snertir ekki hamingju
neinna vina minna."
„Það er ágætt, Gillingham," sagði Cayley og
stóð einnig á fætur. „Það eruð þér, sem eigið að
fyrirgefa mér. Ég vona, að þér gerið það. Þér
segist ætla að fara út að kránni til þess að að-
gæta farangur yðar?“
„Já.“ Hann horfði til sólar og síðan yfir flöt-
inn, sem lá að húsinu. „Hún er í þessari átt, er
það ekki?" Hann benti í suður. „Komumst við
til þorpsins þessa leið, eða þurfum við að fara
veginn ?“
„Ég skal sýna þér það, kunningi," sagði Bill.
„Bill mun sýna yður það. Garðurinn nær næst-
um því alla leið út að þorpinu. Svo skal ég senda
bílinn eftir ykkur eftir hálftíma."
„Ég þakka kærlega."
Cayley kinkaði kolli og sneri sér við til þess
að ganga í áttina til hússins. Antony tók í hand-
legg Bill, og þeir gengu i gagnstæða átt.
VII. KAFLI.
Lýsing á hefðarmanni.
Þeir gengu áfram þegjandi, þar til húsið og
gosbrunnurinn í garðinum var horfinn úr augsýn.
Fyrir framan þá og til hægri hallaði undan fæti,
en svo kom aflíðandi brekka. Þétt trjábelti lá
meðfram veginum, svo að ekki sást til þeirra
frá honum. Þeir voru þama alveg í skjóli, og
enginn sá til ferða þeirra.
„Hefurðu nokkum tíma komið hingað áður?“
sagði Antony allt í einu.
„Já, oft.“
„Ég á við á þennan blett, sem við erum nú á.
Eða ertu alltaf inni að leika borðknattleik?"
„Nei, alls ekki.“
„Jæja, þá tennis eða eitthvað annað. Margt
fólk, sem á fallega skemmtigarða, notar þá aldrei
og allir vesalingarnir, sem ganga á rykugum
veginum, hugsa um það, hve þetta fólk sé ham-
ingjusamt að eiga þá, og eru að ímynda sér, hvað
það sé að gera sér til skemmtunar í þeim.“
Hann benti til hægri. „Hefirðu nokkurn tíma
komið þarna?“
Bill hló, eins og dálítið skömmustulegur.
„Nei, það er ekki teljandi. Ég hefi auðvitað
oft farið hérna um, vegna þess að það er stytzta
leiðin til þorpsjns."
„Já .... Jæja, segðu mér eitthvað um Mark.“
„Hvað helzt?“
„Þú mátt ekki vera að hugsa um það, að þú
sért gestur hans, og hreint göfugmenni eða annað
slíkt. Slepptu því öllu, og segðu mér álit þitt á
Mark, hvernig þér geðjist að þvi að búa hjá
honum, hve mikið ósamlyndi hafi verið á milli
gestanna þessa viku, hvernig þér líki við Cayley
og allt því um líkt."
Bill horfði á hann ákafur.
„Heyrðu, ertu að gerast leynilögreglumaður ?“
„Já, ég vildi fara að skipta um starf,“ sagði
Antony brosandi.
„Það var garaan! Ég á við,“ bætti hann við
iðrandi á svipinn, „ég ætti nú ekki að segja
þetta, þar sem það er dauður maður í húsinu og
gestgjafi minn er . ..“ Hann hætti dálítið vand-
ræðalegur, síðan sagði hann: „Skelfing er þetta
allt einkennilegt. Guð minn góður!"
„Jæja,“ sagði Antony. „Haltu áfram. Segðu
mér eitthvað um Mark.“
„Hvemig mér geðjist að honum?“
„Já.“
Bill varð þögull. Hann vissi ekki, hvernig hann
ætti að koma orðum að þeim hugsunum, sem
hann hafði ekki gert sér nógu skýrar. Hvemig
geðjaðist honum að Mark? Er Antony sá, að
hann hikaði, sagði hann:
„Þú þarft ekki að vera hræddur um, að það,
sem þú segir, verði skrifað niður í skýrslur, svo
að þér er óhætt að segja það, sem þér býr í
brjósti. Talaðu um allt, sem þú vilt, og hvernig
sem þú vilt. Jæja, ég skal þá koma þér af stað.
Hvort heldurðu að væri skemmtilegra — að vera
hér í fríi eða hjá Barrington-fólkinu ?“
„Það er eftir því . ...“
„Við segjum, að hún sé með á báðum stöð-
unum.“
„Asni,“ sagði Bill og rak olnbogann í síðuna
á Antony. „Það er dálítið erfitt að segja,“ hélt
hann áfram. „Það er látið fara ákaflega vel um
mann hér.’“
„Já.“
„Já. Ég held, að ég þekki varla það hús, þar
sem allt er eins þægilegt og hér. Herbergi manns
— maturinn — drykkirnir — vindlarnir — öllu
er svo vel fyrir komið. Allt þess háttar er gott.
Það er séð mjög vel um mann.“
„Já ?“
„Já.“ Hann endurtók þetta hægt, eins og það
hefði gefið honum nýja hugmynd. „Það er séð
ákaflega vel um mann, það er einmitt það, sem
er að Mark. Það er einn veikleiki hans, að líta
eftir manni.“
i.Og sjá um allt fyrir ykkur.“
„Já. Auðvitað er þetta yndislegt hús, og nóg
er hægt að gera, maður getur stundað hvern
þann leik og hverja íþrótt, sem upp hefir verið
fundin, eins og ég segi, manni líður með afbrigð-
um vel hérna. En þrátt fyrir allt þetta, þá fannst
manni -— ég veit ekki vel, hvernig ég á að orða
það, en það var eins og að vera í skrúðgöngu,
maður varð að gera það, sem manni var sagt.“
Rústir á Filippseyjum. Þessi mynd er frá Filippssyjum, og sýnir ameriska hermenn vera að athuga
rústir af byggingu, sem hrundi í árás Japana. Þessi árás var gerð í fyrstu vikunni, • sem stríðið
stóð á Filippseyjum.
/