Vikan - 13.08.1942, Síða 11

VIKAN, nr. 28, 1942
11

17
FRAM H ALDSS AG A
Leyndctrdómur hringsins
r
Graham sat dálitla stund hugsi. Síðan sagði
hann henni í stuttu máli frá atburðum síðustu
mánaða, án þess þó að nefna giftingu sína. Þegar
hann sagði frá hringnum, sem dottið hefði á gólf-
ið, er konan kom i lyfjabúðina og sagði, að Elsie
bæri eins hring, kom fát á frú St. Aubyn og hún
færði stól sinn nær Graham. Þegar ungi maður-
inn hafði lokið sögu sinni, voru varir hennar hvít-
ar, og hún faldi andlitið í höndunum og bærði
varimar eins og hún væri að biðjast fyrir. Svo
tók hún hendurnar frá andlitinu og leit fast á
■Graham. Hún var nú aftur búin að ná stjórn á
sjálfri sér.
,,Þér hafið sagt mér undarlega sögu, Mortimer
læknir, og hún hefir sannfært mig. Þér hafið
breytt grun mínum í vissu, en mér er það óljúft
að játa þetta. Það er engin fróun í því að hugsa
illt um meðbræður sína.“
Hún stundi og rétti honum síðan vingjarnlega
höndina:
„Þér hafið nú fengið samherja, sem getur orðið
yður að meira gagni en yður grunar. En, Mor-
timer læknir, þér hafið ekki verið alveg hrein-
skilinn við mig. Á meðan á sögu yðar stóð, hafði
ég það oftar en einu sinni á tilfinningunni, að
þér leynduð mig einhverju."
„Það gerði ég, en það stendur ekki í neinu
sambandi við veikindi ungfrú Drummond," sagði
hann og roðnaði.
„Það væri samt viturlegast, ef þér vilduð segja
mér það,“ sagði hún hugsi.
Hann hlustaði óþolinmóður á hana, því að henni
kom hið ógæfusama hjónaband hans ekki við, en
seinna iðraðist hann þess sáran, að hann skyldi
ekki hafa sagt henni allt, og sá, að hún hefði
átt rétt á þvi að vita það.
„Ég get ekki verið að tefja yður með því að
segja yður frá hlutum, sem snerta engan nema
sjálfan mig,“ sagði hann kurteislega. „Það, sem
ég hefi þegar sagt, hlýtur að nægja t.il þess að
fá yður til þess að aðstoða mig í leitinni að þess-
um dularfulla óvini ungfrú Drummond."
„Ég sagðist ætla að verða samherji yðar, en
þér megið ekki taka orð mín of bókstaflega.
Hvað segið þér við því, að ég tjái yður nú, að
ég hafi ekkert til frásagna sem stendur?”
Graham leit hvasst á hana. Hann var farinn að
bera traust til hennar, þótt hann vissi ekki hvers
vegna. En þrátt fyrir íbyggni hennar og dul, þá
hélt hann samt, að hún væri góð og sönn kona.
„Finnst yður það sanngjarnt?" spurði hann.
Hún svaraði spurningu hans með annarri.
„Mundi yður geðjast betur að mér, ef ég sýndi
manni, sem ég hefi aðeins seð tvisvar, fullt trún-
aðartraust?“
„Nei,“ svaraði Graham hreinskilnislega. „En á
Forsaea : Kona, með dýrmætan
® ’ hring á hendi, stelur
eiturflösku frá Graham lækni. Hann hittir
Seymour höfuðsmann, stjúpföður Elsie
Drumond, bernskuvinkonu Grahams. Stuttu
seinna fær Graham bréf frá Seymour, sem
segir, að dóttur sína langi til að sjá hann.
Hann verður við beiðni hennar cg hittir þar
Margaret Strickley, hjúkrunarkonu Elsie.
Hjá Elsie sér hann samskonar hring og hin
dularfulla kona hafði verið með. Næst er
hann kemur i heimsókn til Elsie, kemst
hann yfir glas, sem hefir að geyma nokkra
dropa af samskonar eitri og því, sem stolið
hafði verið frá honum. Ung leikkona biður
Harald Farquhar að koma sér á framfæri
við Fielding leikhússtjóra. Systir Farquhar
fær bréf frá vinkonu sinni, er segir henni
að Elsie Drummond liggi fyrir dauðanum.
Er Ellen Stewart, herbergisþerna systr-
anna, heyrir það, fellur hún í yfirlið.
Elsie Drummond giftist Graham til þess að
bjarga mannorði stjúpföður síns. Graham
skiptir á laun um lyf hjá Elsie. Henni smá-
batnar. Margaret kemur að honum, er hann
er að hafa skipti á meðalaglösunum, og
heldur hún, að hann sé að gefa Elsie eitur.
Hann verður að segja henni eins og er og
við það sefast hún. Er Elsie tekur að batna,
verður hún hugsjúk út af þvi að hafa gifzt
Graham, en hann fullvissar hana um það,
að hjónaband þeirra sé aðeins til mála-
mynda og að sjálfsagt sé að slíta því, þegar
hún verði. myndug. Farquhar heimsækir
skjólstæðing sinn, Marie leikkonu; hann vill
að hún verði ástmey sín, en hún vill ekki
heyra það nefnt. Hann spyr hana um Elsie
Drummond, sem hún hefir kynnzt af til-
viljun. Margaret, sem er vel við Graham,
fer að heimsækja hann, og ber siðan blak
af honum við Elsie, en hún reiðist Margaret.
Marie leikkona vinnur mikinn sigur og
Farquhar vill fá hana til að fara út að
skemmta sér með Hartfield greifa, en hún
neitar. Farquhar kynnist Elsie af tilviljun
og biður móður sina um að heimsækja hana.
Elsie dvelur á heimili Farquhar. Graham '
kemur í heimsókn til hennar hjá frú Far-
quar og þau verða vinir. En á meðan Gra-
ham dvelur þama þykist hann heyra rödd
dularfullu konunnar, en það var þá vinkona
Elsie, sem talaði. Graham sendir Elsie,
samkvæmt beiðni hennar, þjón, sem reynd-
ist vera leynilögreglumaður. Graham kynn-
ist Harald Farquhar. Frú St. Aubyn, sem er
skyld Farquhar-fóikinu, en því er ekkert
um hana, ekur Marie leikkonu heim, er hún
verður fyrir slysi. Þar kynnist frú St. Au-
byn Mortimer lækni. Hann segir henni frá
tilraun þeirri, sem gerð hefir verið til þess
að myrða Elsie með eitri, og sakar hana urn
að vera riðna við málið.
gestur yðar mun gæta þess, að þér þekkið hana
ekki aftur.“
Graham var dálitla stund hugsi, síðan sagði
hann með röddu, sem var þmngin geðshræringu:
„Er Farquhar verður þess að verða eiginmaður
Elsie Dmmmond ? Ætti ég ekki að reyna að beita
því- valdi, se még hefi, til þess að fá hana burt
„Spyrjið litlu leikkonuna, sem sagði nafn hans
í gærkveldi. Mér leizt vel á hann, þegar hann
var lítill og mér lízt vel á hann ennþá,» þótt ég
treysti honum ekki. Maður, sem aðeins lifir fyrir
þennan heim, getur verið þægilegur félagi á gleði-
stundum. En við þörfnumst einhvers a.nnars, þeg-
ar hinir myrku og erfiðu tímar koma.“
„En hver á að segja Elsie þetta?“
„Sem stendur enginn. Verið þolinmóður, Mor-
timer Iæknir. Tíminn er oft mikil hjálp. Vakið
yfir skjólstæðingi yðar eins og þér getið, og ég
mun gera slíkt hið sama. Ef við sjáum eitthvað,
sem bendir til þess að hætta sé á ferðum, þá
ráðgumst við hvort við annað, en við verðum um
fram allt að muna, að það er einn okkur báðum
máttugri, sem vakir yfir Elsie. Nú verð ég að
kveðja yður,“ sagði hún svo og brosti vingjarn-
lega. „Kunningsskapur okkar byrjaði á einkenni-
legan hátt, en ég held samt, að okkur eigi eftir
að falla vel saman. Komið til min, þegar þér
hafið eitthvað markvert að segja mér, ég mun
alltaf hlusta á yður og hjálpa eftir beztu getu.“
Þegar Graham var kominn í burtu frá frú St.
Aubyn, fór hann að hugsa um það, hve litið
hann væri nú fróðari. Hún hafði játað það, að
hún gæti bent á konu þá, er hann væri að leita
að, en hún hafði ekki gefið honum neinar upp-
lýsingar um það, hvar hann gæti fundið hana.
Hún hafði fullvissað hann urn það, að ást Harald
Farquhar væri sá skjöldur, er verndaði Elsie gegn
hættu. En hvernig gat hún búizt við þvi, að hann
væri ánægður með þessa óvissu staðhæfingu? Og
ef þessi maður átti eins marga galla til að bera
og Graham hafði fyllstu ástæðu til að halda, var
það þá ekki hin mesta vitleysa að láta hann
hrífa hana?
„Ég er að minnsta kosti eiginmaður Elsie og
lagalegur verndari,“ hugsaði Graham. „Og á með-
an ég hefi þennan rétt, þarf ég ekki að horfa
rólegur á og neita mér um þaö að bjarga henni
úr hættunni. Hún hefir verið allt of lengi hjá frú
Farquhar, ég verð að fá hana til þess að fara
heim. Og þótt hún verði reið, þá verð ég að
neyða hana til þess að hlýða.“
XVIII. KAFLI.
Marie batnaði fljótlega. Graham Mortimer var
dugandi læknir, og leikkonan var þolinmóður
sjúklingur, sem vegna hraustleika síns náði sér
brátt eftir áfallið. Hún gat þess vegna komið
aftur til leikhússins, áður en áhorfendur hennar
vom búnir að sætta sig við fjarveru hennar.
Henni var tekið með fagnaðarhrópum, og þótt
hún væri máttlaus og þreytt, þá gladdi þetta
hana og hún stóð sig betur en nokkm sinni áður.
meðan þér hikið og efist, er líf hennar í hættu."
Frú St. Aubyn hristi höfuðið.
„Ef því væri þannig farið, þá myndi ég ekki
hika við að láta uppi nöfn þeirra manneskja,
sem gæti orðið fyrir tjóni með því að bent væri
á þær sem morðingja. En ég er sannfærð um, að
ungfrú Drummond sé nú úr allri hættu. Hönd,
sem er voldugri en mín hönd og yðar, vemdar
hana. Á meðan frú Farquhar stendur á milli
hennar og eiturbikarins, er hún örugg.“
frá þessu fólki?"
„Jú, ef þér eruð vissir um, að ungfrú Drum-
mond muni strax hlýða yður. Ef hún gerir það,
þá skuluð þér eklti hika við að rjúfa allan kunn-
ingsskap við Farquhar-fólkið, og látið hana ann-
að hvort yfirgefa England eða fara til einhvers
afskekkts staðar, þar sem illar fyrirætlanir óvina
hennar geta hvorki spillt friði hennar né heilsu."
Graham varð órólegur á svipinn. Hann vissi,
að hann mundi aldrei fá Elsie til þess að gera
Hún varð að syngja söngva sína aftur og aftur,
og þegar tjaldið féll, var hún kölluð fram aftur.
Þegar hún kom inn í hvíldarherbergið, rjóð í
kinnum og með fullt fangið af blómum, flýtti
Harald Farquhar sér að losa hana við þessa byrði.
„En hvað fólk er kjánalegt, að halda að það
geti glatt yður með hálfvisnum blómvöndum.
Hvert má ég kasta þeirn?"
„Nei, monsieur, þér megið ekki fleygja þeim.
Ég elska blómin vegna þeirra sjálfra," sagði
„Þá hefir mér ekki -misheyrzt," sagði Graham.
„Mér fannst ég heyra aftur röddina á heimili frú
Farquhar."
„Það er mögulegt, en lítt sennilegt," sagði frú
St. Aubyn. „Ég held nú, að þér hafið látið ímynd-
unaraflið hlaupa með yður í gönur. Hinn slungni
þetta, og hún mundi halda, að hann væri afbrýði-
samur við Harald, og svo mundi hún snúa sér
til Seymour höfuðsmanns til þess að losna undan
þessari harðstjóm. Hann gat þess vegna ekki
svarað, heldur endurtók sorgmæddur:
„Er hann henni samboðinn?"
Marie og tók aftur við blómunum, „auk þess væri
það vanþakklæti, að gleðjast ekki yfir þessum
táknum um, að ég sé vel látin og dáð.“
„Getið þér ekki látið yður nægja aðdáun
mína?“ hvislaði hann, og vesalings Marie stundi
og roðnaði.