Vikan - 13.08.1942, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 28, 1942;
„Ég verð að svara þessu í senn játandi og
neitandi. Vegna þess, að þér munduð ekki dást
að mér ef enginn annar gerði það og þess vegna
gleður það mig.“
„Þetta verð ég að segja að sé hrós fyrir mig,
eða hitt þá heldur. Ætlizt þér til þess að ég
þakki yður það, að þér álítið, að ég sé ekki fær
um að dæma fólk? En ég tók eftir því, að allir
voru hrifnir af yður, og að áhorfendurnir voru
allir á yðar bandi. Er það mér að kenna, að þér
hafið ekki fyrr skilið tilfinningar mínar? Augu
min hefðu átt að segja yður það fyrir löngu.“
Marie brosti glaðlega, tók fallegasta blómið úr
blómvéndi, sem hún hélt á og rétti honum það.
„Er þfetta friðartákn? En ég mun ekki búin
að skamma yður ennþá, vina mín. Þér hafið
verið veikar, og ég hefi aldrei komizt að þvi, hefði
ég ekki af tilviljun litið í dagblað, sem var
þriggja daga gamalt."
„Veikindi mín voru ekki það hættuleg, að það
tæki því að minnast á þau."
„En hugsið nú bara, að þér hefðuð dáið, Marie.
Þér gleymið því, að ég mundi hafa syrgt það
mjög að fá ekki að sjá yður framar."
Marie var sannfærð um, að hann væri hvorki
að gera að gamni sínu né gabba hana, og hún
stóð mjög nálægt honum með bogið höfuð og
hlustaði á orð hans.
En allt í einu leit hún upp, og svipur hennar
var breyttur.
„Ég hefi ekki séð yður, síðan þér komuð í
bæinn, monsieur, og þér hafið þó verið hér í
marga daga.“
„Það er satt, en það er fullt af gestum hjá
móður minni og hún krefst þess, að ég aðstoði
við að skemmta þeim.“
„Ég veit það. Ég veit líka, að einn gestanna
er ríkur og fallegur erfingi, og að þér farið í
útreiðartúra með henni og gönguferðir, syngið
með henni, snúið fyrir hana nótnablöðunum og
mænið hugfanginn á hana. Hún er alltaf stöðugt
með yður, en ég —.“
„En þér eruð heimsk stúlka, sem er að skipta
sér af því, sem henni kemur ekkert við,“ sagði
Harald og bros hans dró úr hörku orðanna. „Eins
og þér segið, geri ég allt þetta, en það er að-
eíns bróðurleg umhyggja, það mundi hún einnig
segja yður, því ég er ekki gefinn fyrir að hugsa
um hjónaband, Marie. Og ég ætla auk þess að
segja yður það, að mér gremst ekkert meira en
ásakanir afbrýðisamrar konu. Leyfið mér nú að
fylgja yður heim,“ sagði hann blíðlega. „Og nú
verðið þér að segja mér, hvernig á því stóð,
að þér urðuð fyrir vagninum."
1 sömu svipan kom einhver og klappaði á öxl-
ina á Farquhar.
„Ertu búinn að gleyma loforði þínu, Farqu-
har ?“
„Nei, Marie, markgreifann af Moorland langar
til þess að kynnast yður. Hann var svo hrifinn
af leik yðar, að hann bað mig að hjálpa sér til
þess að komast í kunningsskap við yður.“
Markgreifinn var ungur maður, andlit hans var
góðlegt og hreinlegt og bros hans vingjamlegt.
Hann hneigði sig fyrir hinni laglegu leikkonu,
sem nú var farin úr hinum skrautlega búningi
sínum í óbreytta útidragt.
„Monsieur verður fyrir vonbrigðum. Þér
bjuggust við að sjá hér litfagurt fiðrildi, en sjáið
aðeins auma lirfu."
„Hvað segir markgreifinn við þessu?" spurði
Harald hlæjandi. „Hnan er sennilega búinn að
hugsa upp mörg falleg orð og býður nú eftir
tækifæri til þess að láta þau uppi.“
„Nei, það hefi ég ekki gert,“ sagði mark-
greifinn og roðnaði. „Ég er ekki svo bamalegur,
að ég ætli að reyna að keppa við þig. En mér
finnst ungfrúin glæsilegust í þessum búningi."
„Marie, þetta er játning um það, að þér takið
yður vel út í hverju sem þér eruð."
„Ungfrúin er mjög þreytt að sjá,“ sagði mark-
greifinn.
„Já, hún verður að fara heirn," sagði Harald
og tók handlegg hennar undir sinn, eins og hann
ætti einhvern rétt til hennar, og það gerði hana í
senn hrædda og glaða. „Hún verður að fara smá-
ferð út i sveit, þar til hún er orðin vel hraust.
Ég skal koma með vagn á morgun og sækja
yður, og þá komið þér með.“
„Hestar mínir standa í hesthúsinu og verða
latir," sagði Morland. „Það væri mér ánægja, ef
þér vilduð nota þá.“
„Hvað segið þér við því, Marie?" spurði
Harald. „Hún er nefnilega mjög ákveðin og er
ekki vön að þiggja neinar náðargjafir af kunn-
ingjum sinum."
„En þetta er engin náðargjöf," greip mark-
greifinn fram í fyrir honum. „Hestamir þarfnast
hreyfingar, svo þér megið ekki veigra yður við að
taka þessu. Og hvers vegna ættuð þér líka að
gera það?“
Drengslegur ákafi hans var svo mikill, að Marie
þakkaði og þáði boðið.
La mére Margot gladdist yfir þessum smá-
ferðum Marie, því þær höfðu góð áhrif á hana,
þótt hún fyrirliti ennþá hinn fallega og sjálfs-
elska gest hennar. Hún hlustaði ánægð á frá-
sagnir Marie af hinum fallegu sveitastöðum, sem
Harald fór með hana til. Ekkert gat verið
skemmtilegra en þessar smáferðir. En þau voru
búin að aka dálitla stund, nam vagninn staðar
og þau gengu um í sveitinni og óku svo heim
aftur, er þau voru búin að ákveða hvert fara
skyldi daginn eftir.
„Á morgun fer ég með yður til Richmond,"
sagði Harald einu sinni, „og þar sem þér þurfið
ekki að leika annað kvöld, þá ökum við heim
í tunglskini."
Marie mótmælti því að vera með honum og
borða miðdag, en hann vann bug á efasemdum
hennar.
„Þér eruð mjög þrálát, ung stúlka. En við
verðum ekki ein. Við verðum að sýna Moorland
þakklæti okkar, svo ég býð honum með.“
En Marie hikaði ennþá við að gefa samþykki
sitt. Að lokum sagði hún:
„Frestið því þar til á miðvikudag, þá skal ég
koma með.“
„Það er ómögulegt. Ég er upptekinn þá."
„Annað hvort á miðvikudaginn eða þá alls
ekki,“ svaraði hún gremjulega.
En Harald hafði lofað nokkrum stúlkum að
fara með þeim í grasgarðinn einmitt þennan dag.
„Og þess vegna verðið þér að velja um ungfrú
Drummond og mig,“ sagði Marie og hló vand-
ræðalega.
„Hvernig vitið þér, að hún ætlar með?“ spurði
hann tortrygginn. „Hver segir yður um allar
mínar áætlanir? Viljið þér segja mér það?“
„Já, þjónustustúlka ungfrú Drummond heim-
sækir oft blómasölukonuna, vinkonu rnína."
„Og þér gerist svo ósvífnar að spyrja hana?"
Marie brosti.
„Ef þér þekktuð frú Strickley, þá munduð þér
ekki segja þetta. Ég hlusta. Það er allt og sumt."'
„Já, ég skil, og þér verðið að fyrirgefa mér.
En ég get ekki einu sinni svikið loforð yðar
vegna."
Marie svaraði ekki, og hann tók þögn hennar
sem samþykki.
„Jæja, vina mín, förum við þá ekki til Rich-
mond á morgun?"
„Nei,“ svaraði hún ákveðin. „Á morgun þarf
ég að fara á leikæfingu. Monsieur Harald, ég hefi
aldrei fyrr beðið yður um neitt, en nú geri ég
það. Biðjið ungfrú — þessar stúlkur að afsaka
yður — mín vegna."
Þessi síðustu orð hvíslaði hún, svo að varla
var hægt að heyra þau, og Harald brosti til
hennar.
„Finnst yður þetta ekki dálítið kjánalegt?"
„Ef til vill.“
„En þótt þér sjáið það, þá viljið þér samt
ekki láta undan?"
„Nei, alls ekki,“ sagði hún svo ákaft að hann
skelli hló.
„Yðar vegna ætla ég þá að svikja hinar og
vera í Richmond þá tíma, sem ég var búinn að
lofa að vera með annari."
Marie var í sólskinsskapi, þegar hún fór heim.
I þetta skipti höfðu áhrif hennar verið sterkari
en áhrif Elsie, þrátt fyrir fegurð hennar og auð-
ævi. Og hún flýtti sér að segja Margot allt, sem
henni bjó í brjósti. Ríkari menn en Farquhar
höfðu kvænzt leikkonum. Hann var nú farinn að
elska hana, virða hana og láta undan óskum
hennar. Framtíð hennar blasti við gleðirík og
brosandi. >
Frá strandhöggi Breta á Norður-Frakklandi.
Þýzkir fangar. Mynd þessi er tekin eftir innrás, sem brezkir fallhlífarhermenn og fótgöngulið gerði
í Bruneval, nálægt Le Havre í Frakklandi. Á myndinni sjást brezkir hermenn leita á nazistum að
leyndum hernaðarverðmætum. 1 árás þessari tók þátt landher, flugher og floti.