Vikan - 13.08.1942, Síða 13

VIKAN, nr. 28, 1942
Í3
Kona í flugvélaverk-
smiðju.
Brezkar konur leggja sinn
skerf til þess að hjálpa landi
sínu að vinna stríðið. Á mynd-
inni sést stúlka vera að gera
við flugvél af Fulmargerðinni
í brezkri verksmiðju.
r
Ur ýmsum áttum.
Negrinn Mose sér umferðarljós.
Gamli negrinn Mose var einu sinni tek-
inn fastur fyrir að hlýða ekki umferðar-
ljósinu og aka með asna sinn yfir götu,
þegar rautt ljós var gefið.
„Mose,“ sagði dómarinn alvarlega, „þú
hefir brotið mjög þýðingarmikla umferð-
arreglu. Ég verð þvi að refsa þér, nema
þú hafir eitthvað þér til afsökunar.“
„Dómari,“ sagði gamli negrinn hræddur.
„Ég vissi ekki að ég væri að brjóta nein-
ar reglur. Ég hefi aldrei séð þessi ljós áður.
Ég sat og horfði á þau, og ég sá all hvíta
fólkið fara yfir, þegar ljósið var grænt. Svo
þegar ljósið varð rautt, hélt ég, að það
væri fyrir okkur, svarta fólkið.“
Sjálfsálit.
Mamma Jonna litla saknaði hans, þegar
hún varð allt í einu vör við óvenjulega
kyrrð í húsinu. Hún fann hann í bama-
herberginu, þar sem hann var að teikna
mynd.
Mamma: Hvað ertu að teikna, Jonni?
Jonni: Ég er að teikna mynd af guði.
Mamma: Jæja, jæja, góði — en það veit
enginn, hverju guð líkist.
Jonni: En þeir vita það þó líklega, þegar
ég er búinn með þessa mynd.
Óheppínn hestur.
Maður sem var með hrörlegan vagn og
ennþá hrörlegri hest, nam staðar fyrir
utan veitingakrá. Þegar veitingamaðurinn
kom með bjór til hans, sagði hann: „Hest-
urinn yðar lítur ekki vel út. Ég hefi aldrei
séð svona vesældarlegan hest áður.“
„Það er allt í lagi með hann — hann
er bara dálítið óheppinn,“ sagði maðurinn.
„Á hverjum morgni kasta ég upp krónu
um það, hvort ég eigi heldur að kaupa hey
handa hestinum eða bjór handa mér, og
hesturinn hefir tapað núna tíu daga í röð.“
Talandi páfagaukur.
Maður nokkur, sem alltaf hafði langað
til þess að eignast páfagauk, var einu sinni
á gangi og tók þá eftir skilti í búðar-
glugga, en á því stóð: „Uppboð“. Hann
hugsaði, að ef til vill gæti hann þarna feng-
ið páfagauk ódýrt. Hann fór inn og kom
þá strax auga á fallegan páfagauk í búri.
Þegar páfagaukurinn var boðinn upp, fór
hann að bjóða í hann. Boðin hækkuðu og
hækkuðu, en loks fékk hann samt páfa-
gaukinn.
Hann fór út úr búðinni sigri hrósandi
og bar páfagaukinn í búrinu, en þá datt
honum allt í einu í hug, að páfagaukurinn
gæti kannske ekki talað. Hann hljóp til
baka og spurði uppboðshaldarann:
„Heyrið þér, kann fughnn að tala?“
„Hver í fjandanum haldið þér, að hafi
alltaf boðið á móti yður?“ spurði páfa-
gaukurinn.
Dér kallið pað stritvinnu ...
Framhald af bls. 10.
1 einni gamansamri sögu rakst ég á söguhetju,
sem yfirgefur hin þreytandi heimilisstörf og verð-
ur mikil afrekskona á sviði viðskiptanna, en skil-
ur eftir heima þrjú börn.
Hafið þér nokkurn tima komið á það heimili,
þar sem móðurin vinnur á skrifstofu, og fundizt
það bera með rétti nafniö ,,heimili“ ? Það geta
verið fallegar íbúðir með snotrum húsgögnum,
en að það séu raunveruleg heimili, sem maður
leitar til með sorgir sínar og sár, þar sem and-
rúmsloftið er þrungið ástúð og umhyggju, það
fyrirfinnst ekki.
Ég hafði ekki gaman af, heldur gramdist mér
öllu heldur sú staðhæfing, að karlmenn verði
fljótt þreyttir á þessum „heimasetukonum". Ég
er viss um það, að væru athugaðir hjónaskiln-
aðir með þetta fyrir augum, þá myndi það koma
í ijós, að í flestum tilfellum hafi hjónin bæði
unnið úti.
Einn lítill, meinyrtur bókmenntagimsteinn gaf
það í skyn, að karlmenn væru allir spilltar, reiði-
gjamar verur, sem yrði að láta vel að, tæla og
lokka til þess að bindast konum, og að þeim
geðjaðist ajdrei að konum, sem helguðu sig heim-
ilinu einu. Samt er enn til fjöldi eiginmanna og
kvenna, sem eru tengd hvort öðru með ást, sem
ekki eru tök á að lýsa — það er ást, sem byggist
á öðru og meiru en fegurðarlyfjum og góðum
mat. Það eru til margir menn, sem taka þátt í
heimilisstörfunum — menn, sem eru feður, ekki
einungis að nafninu til, heldur í orðsins fyllstu
merkingu — menn, sem leggja lítil böm sin til
svefns, hlusta á bænir þeirra og hlú að þeim —
og hafa sanna ánægju af því. Slíkum mönnum
geðjast að ,,heimasetukonunni“, sem finnur
ánægju í þvi að gegna hinum heimilislegu skyld-
um sinum.
Ein fjölorð grein um viðhald fegurðar gaf les-
andanum í skyn, að karlmenn væru ekki hrifnir
af þeim konum, sem bæru merki erfiðisvinnu. Ég
ætla ekki að reyna að telja neinum trú um, að
það sé ekki eftirsóknarvert að vera töfrandi fög-
ur. Góður maður verðskuldar að finna fegurð og
töfra hjá eiginkonu sinni, en rætur fegurðarinnar
ná dýpra en varaliturinn nær, og töfrar eru annað
og meira en mjúkt hörund, sem ánægja er af
að snerta. Það er fegurð sálarinnar og töfrar
lyndiseinkunnarinnar, sem eru krýndir, en ekki:
eyðilagðir af hinum gráu hárum ellinnar.
Ég neita því að verða aðnjótandi meðaumkim-
ar þeirra meðsystra minna, sem kosið hafa að
leita sér ánægju og gróða utan heimilisins. Ég
býst við, að það yrði erfitt að telja þeim t.rú um,
að maður geti glaðzt innilega við að sjá snjó-
hvítan þvott blakta í vindinum, eða hengja inn
nýþvegin og strauuð föt bama sinna og eigin-
manns, því að það er starf, sem unnið er af ást
til þeirra og er hluti þeirrar atvinnu, sem maður
hefir valið sér. Og laun húsmóðurinnar er ást og
gleði yfir vinnunni.
vXiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiilliiimiimiilimii.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiirTtnnfiiNiimnNH^
| Dægrastytting I
^Miiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii ll■■■llllllllll■llll■■l|l■llnl■llllll■l■lW'
Orðaþraut.
AGN A
FINN
ATAR
AKUR
F ANN
amur
E YÐ A
Fýrir framan hvert þessara orða á að setja
einn staf, svo að ný orð myndist. Séu þeir stafir
lesnir að ofan og niður eftir, myndast nýtt orð.
Það er landsheiti.
Gátur.
1. Tólf leit ég tré
á torgi standa,
yfir náðu þau
allan heiminn,
fimmtíu og tveimur
fleyttu greinum,
á hverri sjö epli
sá ég hanga,
en sitt bar hvert heiti.
Óslítanlega
annað við tók,
þá annað hætti.
2. Nafn mitt hálft er við afla í smiðju og hálft
ókrókóttur vegur.
Sjá svör á bls. 14.