Vikan - 06.01.1944, Qupperneq 7

VIKAN, nr. 1, 1944
7
Það var einu
sinni maður—
Framhald af bls. 4.
ur inlklu meíra en hann og böm hana geta etið.
Hann drepur sér til skemmtunar. Það, sem hann
getur ekki notað', liggur og rotnar handa mér.
Mig angrar hann ekki mikið, svo að ég tala
alveg hlutlaust: — Éttu hann! Nú hefi ég lokið
máli mínu.“
Hrafninn flaug í burtu.
Tígrisdýrið bjó sig undir stökk.
„Enginn spurði hrafninn," sagði maðurinn.
„Þú ert freistandi! Kjaftur minn fyllist vatni.
Eg get ekki beðið lengur!" Tígrisdýrið malaði.
„Þama situr einhver," maðurinn kom auga á
apa, sem sat upp við stein í sólinni. Hann flýtti
sér til apans, tígrisdýrið elti.
„Ef hann skyldi flýja," hugsaði maðurinn, hann
hélt að hjarta sitt mundi springa af hræðslii.
Apinn sat kyrr.
Hann var lítill. Hár hans voru næstum grá.
Augun blind og flögrandi. En hann hafði heyrt
til þeirra, hann sat kumrandi og fálmaði í kring-
um sig.
Þegar þau voru komin að honum, fól hann aug-
un í höndum sínum.
Tígrisdýrið byrjaði á sögunni.
Apinn hélt fjrrst annarri hendinni fyrir annað
eyrað, og svo hinni fyrir hitt og svo báðum fram-
höndunum fyrir augun og hristi höfuðið, eins og
hann hvorki heyrði né skildi.
„Þú verður víst að segja honum frá því,“ sagði
tígrisdýrið við manninn, „þú ert skyldur honum.
Þú skalt ekkert vera leiður. Nú er bráðum úti
um þig. Þó að hann sé heymarlaus, þá getur
þetta verið nóg, ég er orðinn þreyttur á þessum
hlaupum."
„Tígrisdýrið hefir svikið mig,“ kveinaði mað-
urinn.
Apinn tók hendurnar frá augunum og horfði
hræddur á manninn.
„Það komst ekki upp úr gjánni,“ hélt. hann
áfram.
„Hvaða gjá?“ ýlfraði apinn.
„Það kemur mállnu ekkert við, api; tígrisdýrið
var I gjá. Og það lofaði mér öllu, sem mig langaði
í —Apinn strauk mér um nefið — „ef ég hjálp-
aði þvi upp úr. Hlustaðu á mig apaköttur. Það
þýðir víst ekkert að tala við þetta dýr — vertu
miskunsamur og leyfðu mér að tala við annan,"
kveinaði maðurinn, ég á konu og munaðarlaus
börn! Svo renndi ég trjábolnum niður i gjána
til tígrisdýrisins-----“ hélt hann áfram.
„Hvar náðirðu í trjábolinn ?“ Apinn setti báða
vísifingurna á nefið.
„Hann lá þama,“ sagði maðurinn. „Og tígris-
dýrið gekk upp hann, og nú vill það eta mig.
Þetta eru svik!“ Það rann af honum svitinn.
Apinn hnerraði og hnerraði aftur. Hann klóraði
sér undir hökunni. Og hann ranghvolfdi augunum
og hvíslaði:
„Ég skil ekki eitt orð af þessu öllu!“ Hann
sneri andlitinu að þeim. „Hér verður einhver vitr-
ari en ég að dæma.“
Augu tígrisdýrsins leiftruðu, það opnaði kjaft-
inn og teygði fram tunguna.
Maðurinn kraup fyrir framan apann og tók
báðar hendur hans í sínar og bað hann um að
segja álit sitt.
Apinn ýldi: „Ég get ekkert sagt, nema ég
komist á staðinn og sjái, hvernig allt lítur út,
og hvemig yðar hátign var þar í klípu. Yðar
hátign hefir auðveldlega getað komizt upp úr.
Þér hafið bara viljað leika yður að manninum.
—• En hvað kærið þið ykkur um álit mitt? —
En ef yðar hátign vill fá að heyra það, skipið
þá frænda mínum, þessum úrkynjaða apa, sem
hefir ekki meira en tvær hendur, að bera mig
að þessari umræddu gjá.“
„Það er svo heitt,“ sagði maðurinn. Hann var
með sting í síðunni og verk í maganum af
hræðslu.
En tígrisdýrið horfði á hann með svo mikilli
græðgi. Hér hjálpaði engin elsku mamma, ef hann
vildi bjarga lífinu vegna konu sinnar og bama.
Hann lyfti þessu litla, andstyggilega dýri upp
á bak sitt.
Þau komu að gjánni.
Apinn settist alveg út við barminn. „Mjög
erfitt. Mjög erfitt!" Hann velti vöngum og sat
kyrr i nokkum tíma. „Ég verð neyddur til að
biðja yðar hátign um, að ganga þangað niður
aftur," ýldi hann.
Tígrisdýrið leit á apann eins og það vildi eta
hann. Það lyfti annarri framloppunni, eins og
það vildi hremma manninn. En það gekk niður
trjábolinn aftur.
Maðurinn strauk sér yfir ennið. Hann hafði
fengið höfuðverk.
Apinn teygði sig fram af barminum og horfði
niður á tígrisdýrið. Allt i einu rétti hann fram
handlegg og kippti í manninn. „Taktu hann,"
hvíslaði hann að manninum. „Dragðu trjábolinn
upp úr! Nú er týgrisdýrið niðri í gjánni!"
Maðurinn dró, og apinn dró með honum. Trjá-
bolurinn var .kominn upp úr.
Tígrisdýrið öskraði: „Nú svíkið þið mig. Þið
svíkið mig----------.“ Það öskraði svo að loftið
skalf.
Maðurinn fleygði sér marflötum í sandinn og
dróst á kviðnum til apans, tók í hendur hans og
fætur, kyssti hann og klappaði og stamaði
kjökrandi:
„Ég þakka þér, þakka---------þú ert vitrari en
nokkur maður. Þú ert göfuglyndur og góður. Ég
vil gera allt fyrir þig. Þú ert vitur, og þú ert
elskulegur — —
Apinn hnerraði.
,,Þó að ég gæfi þér allar dætur minar, og gerði
syni mína að þrælum þínum, þá gæti ég ekki
launað þér sem skyldi, göfuga dýr!“
Apinn stundi. Það var svo heitt. Hann hló og
lyfti upp hendinni. „Bull og vitleysa," sagði hann.
„Ég skal segja þér það, góði maður, að éig fann
upp á þessu, vegna þess að tígrisdýrið var svo
hungrað — ég sá það á því — að það mundi hafa
etið mig á eftir þér.“
Maðurinn leit á apaköttinn ‘ og hló, klappaði
Framhald á bls. 13.

GLEÐILEGT NÝÁR!
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
tyffafiritöWVWX t» Co.

/
QíobLlhejfyt nýdLh,!
Eimskipaffélag íslands h.f.
H. Benediktsson & Co.
Qdeði&eyt nýáx !
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
Slippfélagid í Reykjavík h.f.