Vikan - 20.04.1944, Page 6

6
VIKAN, nr. 16, 1944
Sir Edwin var áhyggjufullur á svipinn. „Finnst
þér hann svona skringilegur? Hann veit margt
um gamla, griska högglist. Ég hefi oft haft
ánœgju af því að ræða við hann.“
„Hvemig stóð á því, að hann fór með ykkur?“
„Ég veit það í rauninni ekki. Hann var í heim-
sókn hjá okkur, og tíminn leið, og — já, svo fór
hann bara með.“
„Þið gátuð ekki losnað við hann, áttu við?“
„Einmitt."
„En hvem fjandann vill hann hérna?“
„Já, það veit ég ekki gjörla. Ég hygg, að að-
stæöur hans hafi verið fremur óþægilegar á Ir-
landi. Hann er vanur að fá tillag frá móður sinni,
en það hefir minnkað nú um stund, svo að hann
getur ekki búið í Paris, en þar er hann vanur
að vera, þegar hann er ekki á lrlandi.“
,,Já, já, við verðum að reyna að bjarga því,“
sagði Filippus heimspekingslega. „Kannske hann
geti skemmt mömrnu."
Þegar þeir komu inn, tók mamma á móti hon-
um, hún brosti ráðþrota um leið og hún leit
rannsakandi á hann.
Hann var alveg svartklæddur. Ef viðarstaf-
urinn hennar með fílabeinshnappnum hefði allt í
einu hneigt sig fyrir henni, hefði hann verið
áþekkur Malaheide Court. Andlit hans var gul-
leitt eins og gamalt fílabein. Augun glönsuðu
undir þungum augnalokum og hakan var hvöss.
Bogið nefið, með stórum útþöndum nösum, stóð
langt fram úr ásjónu hans.
„Þetta kalla ég óvænta gleði,“ sagði Aðalheið-
ur. „Það gleður mig að sjá þig, og ég hlakka til
að fá beinustu og nýjustu fréttir af fjölskyld-
unni.“ Hún virti hann fyrir sér frá hvirfli til
iljar og bætti við: „Ertu sorgarklæddur ?“
„Já.“ Hann hafði tekið af sér annan svarta
hanzkann; hann lagði nú höndina á hálsslaufu
sína og strauk henni niður eftir vestinu. „Vegna
glataðrar æsku minnar." Höndin hefði getað ver-
ið fyrirmynd frá málverkum gömlu meistaranna.
, Aðalheiður ákvað að taka þessu í gríni. Hún
rak upp skellihlátur. Hávaðinn vakti páfagaukinn
hennar, — Boney, sem sat hálfsofandi á priki
sínu bak við ofnhlífina. Hann tillti sér á tá og
kikti yfir hlífina og ruddi úr sér straumi af
skömmum og blótsyrðum á indversku.
„Shaitan! Shaitan ka bata! Shaitan ka butcka!
Piakur! Piakur! Jab kutr!“
Eftir að hafa rutt þessu úr sér, rak hann upp
rokna hlátur.
„Ég á þennan páfagauk," sagði Aðalheiður
hreykin. „Ég hefi kennt honum þetta sjálf. Ég
þori að veðja, að þú skilur ekki orð af því, sem
hann sagði.“
Malaheide Court hafði ekki aðeins skilið hann
heldur líka hellt nýjum blótsyrðum yfir fuglinn
i staðinn, Aðalheiður starði undrandi á hann.
Páfagaukurinn varð nú ofsareiður. Hann
skrækti eins og hann væri brjálaður, barði vængj-
unum og mundi hafa flogið beint á þann ný-
komna, ef hann hefði ekki verið hindraður af
mjóum hlekk, sem var um fót hans.
Lafði Buckley fannst þetta skammarlegt atvik
og nefndi það við eftirlætisbróður sinn, Ernest.
Þau stóðu saman arm i arm, lukkuleg að sjást ,
aftur. Nú birtist Margrét í dyrunum til þess að
heilsa þeim nýkomnu.
Ernest spurði systur sína: „Hvernig finnst þér
útlit mömmu ? Þú hefir ekki séð hana í tvö ár.“
„Prýðilegt," svaraði Ágústa. „Ég vildi óska
þess, að ég gæti verið framúrskarandi fjörug,
þegar ég kemst á hennar aldur.“
„Þá verður þú að herða þig,“ sagði Ernest,
„af því að það ertu ekki núna, og ég veit ekki,
hvort ég mundi kunna við þig.“ Hann horfði að-
dáunarfullur á hana.
Satt að segja hafði Ágústa aldrei verið eins
vel útlítandi og núna. Það fór henni vel að vera
miðaldra. Dökkbrúna hárið hennar með ennis-
lokkunum fór einkar vel við andlitsdrætti henn-
ar. Hún var með of margar keðjur, nælur og
armbönd, en virtist samt ekki ofskreytt.
Margrét átti bágt með að dylja kæti sína, þeg-
ar hún sá Malaheide Court hneigja sig og kyssa
á hönd hennar. Þetta var þá þessi dásamlegi írski
frændi hennar, sem hana hafði stundum dreymt
um að gæti gert Maurice dálítið afbrýðisaman!
„Magga er ekki vön því, að kysst sé á hönd
hennar," sagði amma hennar. „Hún er saklaus
sveitastúlka."
„Þá væri þetta kannske eðlilegra." Og hann
kyssti Möggu á' vangann.
Magga hrökk við af þessari snertingu, sem
henni fannst óþægileg; til þess að láta ekki á því
bera sagði Ágústa:
„Við verðum að heilsa hinum! Maríu og börn-
um hennar. Og hvar er Renny?"
„Hann er aldrei þar, sem hann á að vera,“ sagði
Filippus. „Ég veit ekki, hvað hann gerir af sér.
Nú, þama er Maria með þann litla."
Hún stóð á þröskuldinum, há og björt yfir-
litum, með bam sitt á handleggnum. Hann hélt
um háls hennar með litlum, sterkum handleggj-
um sínum og þrýsti rjóðum vanganum að henni.
Ágústa kyssti Mariu þvi innilegar, þar sem hún
vissi, að Aðalheiður kærði sig ekki um hana. Hún
gældi við bámið með djúpri, kurrandi röddu.
Hann greip í perlumar, sem hún bar um hálsinn.
„Hann er lifandi eftirmynd föður síns!“ sagði
hún.
„Hann er miklu líkari afa sínum,“ sagði Aðal-
heiður.
„Hann hefir alveg svip mannsins míns og beint
bak. Hafið þið nokkum tima séð annað eins bak
á tuttugu mánaða gömlu bami? Snúðu honum
við, Maja, svö að þau geti séð það.
Maria sneri sér við, og allra augu litu á dreng-
inn. Malaheide Court var. alveg gleymt.
„Hvar er Eden?“ spurði Ágústa. Hann var í
mestu yfirlæti hjá henni.
María varð dálitið gremjuleg á svipinn. „Ég
skil ekkert í því. Hann var klæddur og hafði
lofað mér að bíða eftir mér á tröppunum; en svo
hvarf hann samt. Ég er viss um, að hann er ein-
hvers staðar með Renny.“ 1
„Strákfiflið!" sagði amma hans. „Hvers vegna
kemur hann ekki ? Bíddu bara þangað til þú sérð
hann, Malaheide! Þú munt segja, að þú hafir
aldrei séð eins hreinræktaðan Court. Rautt hár
og allt!“
Malaheide potaði löngum vísifingri i þann litla.
„Þetta er lang bezti aldurinn," sagði hann.
„Bamavagnsaldurinn! Ég vildi óska, að ég hefði
aldrei vaxið upp úr því.“
Þau horfðu orðlaus á hann og reyndu að hugsa
sér hann sem vöggubarn, þegar Renny kom inn í
stofuna og leiddi Eden við hlið sér. Fjölskyldan
tók á móti þeim með ávítum, en rödd ömmu
þeirra tök yfir hinar. „Hana, komdu hingað Renny
og heilsaðu frænda þinum Malaheide Court.
Hérna sérðu glæsilegan dreng, Malaheide. Þú
ættir að sjá hann á hestbaki. Þá mundir þú
hugsa til föður míns, Renny gamla Court.“
Þeir heilsuðust og horfðu á hvorn annan, annar
án nokkurs áhuga, hinn með undrun, óbeit og
dálitilli kæti.
Eden horfði á ókunnuga andlitið, sem var allt
annað en bamalegt á svip, og svo leit hann á
móður sina og brosti.
M AGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir Wally Blshop.
.. 1. Maggi: Hvar hefir þú
verið í dag? Við vomm að æfa
okkur undir kappleikinn við
„Emina“.
Raggi: Mér finnst, að það
igtti að. hætta við þennan kapp-
íéik!
!v-2,. „^faggi: Hvers vegna?
Raggi: Vegna íiutnings-
orðugleika!
3. Maggi: En við notum
ypgin flutningat a;ki,
" Raggi: Einmitt þess vegna.
Það er 5 kílómetra leið, sem
^ið' þuifum áð fára ... .'
r.,4* , .Raggi;, Og sanakvæmt
skÖmmtunarreglunum eiga
'sfcómir okkár áð endást í séx
mánuði!.....
iutum Syi
Inc., Workl rights
„Mjög undarlegt bros,“ sagði Malaheide Court,
sem enn þá hélt í hönd hans, „það er eitthvað
þunglyndislegt við það, sem sýnir að hann heftr
þegar skilið, að sönn gleði er ekki til.“
„Það er ekkert undarlegt, að hann sé þung-
lyndislegur á svipinn," hvíslaði Renny að Möggu.
„Mér verður óglatt af því að horfa á þetta dýr.
Ségirðu satt, að hann verði héma meira að segja
í nokkrar vikur?“
„Jafnvel mánuði,“ svaraði Magga. „Finnst þér
hann ekki hörmulegur? Eru það nú föt — og
sjáðu mitti hans! Ég held að hann sé í lífstykki!
Sjáðu svipinn á pabba!“
Það var hreinasta skemmtun að sjá andlit
Filippusar, þegar hann fylgdi frænda sínum,
Malaheide, með augunum, hann hafði nú skorizt
úr hópnum og gekk um stofuna og athugaði
Chippendalehúsgögnin með miklum áhuga þekkj-
andans.
Þegar tilkynnt var stuttu síðar, að búið væri að
bera fram hádegisverðinn og Aðalheiður gekk
fremst og studdist við handlegg Malaheides og á
eftir gengu Ágústa, sem leiddi Eden og María
með Sir Edwin, teygði Renny úr sér eins og hann
gat, dró inn magann, svo að hann hvarf alveg,
setti upp hræðilegt tilgerðarbros og rétti Möggu
arminn. Hún hermdi eftir gömlu konunni, eins vel
og hún gat, brosti, skellti sér á handlegg Rennys
og bauð honum með einni stórkostlegri handa-
hreyfingu að ganga að borðinu. Bræðumir þrír,
sem gengu aftastir, horfðu á þessar eftirhermur,
með dálítið illkvittnislegri ánægju.