Vikan - 02.05.1946, Qupperneq 4

4
VIKAN, nr. 18, 1946
Ása: Já — jú. Þeir lentu í orðasennu úti í
garði."
Ákærandi: „Og hver var ástæðan til þess ?"
Ása: Hugo hafði beðið min, og þegar pabbi
frétti það varð hann hamslaus af reiði og sagðist
ekki vilja sjá Hugo framar í sínum húsum.“
Ákærandi: „Og hefir hann ekki komið síðan?“
Ása: „Hann veit, að pabbi er ekki lambið að
leika sér við.“
Ákærandi: „Og hafið þér ekki talað við hann
síðan?"
Ása: „Nei, auðvitað ekki.“
Verjandi: „Þakka yður fyrir, ungfrú. Þér meg-
ið fara.“
Forseti réítarins: „Þér megið gjaman vera, ef
yður langar að hlusta á yfirheyrslumar.“
Ákærandi (við Hugo): „Viljið þér sem vitni
segja mér frá því, sem fram fór úti í garðinum
milli yðar og prófessorsins?"
Hugo: „Okkur hefir lent saman á fleiri stöðum
en í garðinum."
Ákærandi: „Stendur það heima með daginn —
19. júní?“
Hugo: „Ég er mjög minnislaus á tölur.“
Ákærandi: „Svarið þá greinilega þessari spum-
ingu: Var konan, sem bað ákærða hinn 21. júní
síðastliðinn að eyða fóstri sínu — var hún vin-
kona yðar, eða þekkið þér hana?“
Hugo: „Hvað eigið þér við, þegar þér spyrjið
hvort ég þekki hana?“
Ákærandi: „Nú, hvort þér þekkið hana, maður,
Ég á auðvitað við það, er það ekki auðskilið ?“
Hugo: „Það er hægt að þekkja ungar stúlkur
á svo margan hátt.“
Ákærandi: „Voruð þér trúlofaður á þessu
timabili?"
Hugo: „Já, án efa — ég hefi verið trúlofaður
í mörg undanfarin ár."
Ákærandi: „Hverri voruð þér tníiofaður ? “
Hugo: „Ýmsum . . .“
Ákærandi: „Við þurfum að vita, hverri þér
voruð trúlofaður fyrir hálfu ári.“
Hugo: „Það er til ofmikils mælst, að ætla mér
að muna, hvemig veðrið var um þetta leyti í
fyrra."
Ákærandi: „1 hinu nafnlausa bréfi er sagt, að
prófessor Egill Thomsen hafi gerzt sekur um
fóstureyðingu hinn 21. júní.“
Hugo: „Einmitt það.'“
Ákærandi: „Það hljótið þér að vita öðram
fremur."
Hugo: „Ég? Því þá?“
Ákærandi: „Af því að þér hafið skrifað nafn-
lausa bréfið."
Hugo: „Nei, það er ekki satt.“
Ákærandi: „Það stoðar yður ekkert að neita,
því allar líkur tala gegn yður. Hver er konan,
sem þér eigið við í bréfinu?"
Hugo: „Ég hefi ekki skrifað neitt bréf.“
Ákærandi: „Þér segið ósatt!"
Forseti réttarins: „Þér megið ekki, herra ákær-
andi, nota slik orð í réttinum."
Ákærandi: „Já, en maðurinn veit þetta — það
sést greinilega á honum, að hann veit það.
Þótt prófessorinn álíti þá konu, sem hann
hjálpaði, svo mikils virði, að hann geti réttlætt
það fyrir sjálfum sér, að leggja heiður sinn og
stöðu að veði fyrir öryggi hennar, þá er hún í
mínum augum auðvirðileg persóna, sem skríður
inn í skuggann og yfirgefur velgjörðarmann sinn
í neyð." (
Prófessorinn: „Hún heldur aðeins loforð sitt.
Ég bað hana að láta ekkert, hvorki sannleiksást
né annað, hafa áhrif á sig í þá átt, að gefa sig
frarn."
Forseti réttarins: „Ætlar ákærandi að leggja
fleiri spurningar fyrir vitnið?"
Ákærandi: „Nei!"
Forseti réttarins (við Hugo) : „Þér megið hlusta
á réttarhaldið, ef þér viljið."
Hugo: „Ég þakka, en þigg ekki boðið!"
Forseti réttarins: „Þá er yfirheyrslu hinna
stefndu vitna lokið."
Verjandi: „1 máli þessu liggur fyrir játning
ákærða um afbrot hans. Samkvæmt döhskum
lögum hefir eigin játning að vísu mikla þýð-
ingu, en er þó ekki einhlít út af fyrir sig,
þótt mönnum kunni að finnast það einkenni-
legt. Ég áskil mér rétt til að minnast frekar
á þetta atriði, þegar skjólstæðingur minn hef-
ir lokið máli sinu.“
Prófessorinn: „Ég ætla að snúa mér strax
að aðalmálefninu og sýna yður ættartöluna.
Hér sjáið þið tvær ættir: Annarsvegar er ætt
Valda vagnhjóls hins eldra, illmennis og þjófs,
sem stal meðal annars kerrahjólum frá vagna-
smið og fekk af því viðurnefnið, sem enn loðir
við ættina í 4. lið: Konan hans var Stutta-
Jóhanna, sem dó af ofdrykkju. Um sama leyti
dvelur Svarti-Hans, slagsmálahundur, í þurfa-
mannaheimili. Hann ber böm sín svo þau
verða að aumingjum. Sonur hans, Pétur, er
eftirmynd föður síns. Hann giftist opinberri
skækju, sem á tvö óskilgetin böm fyrir,
Kristínu qg Maríu. María er snotur stúlka og
þegar hún er 15 ára eignast hún bam með
stjúpföður sínum, Pétri, og var bamið skýrt
Katrín.
Sonur Valda vagnhjóls hins eldra og Stuttu-
Jóhönnu var Morten vagnhjól. Þessum manni
er vart hægt að lýsa með nógu sterkum orð-
um. Hann var þjófur og ræningi, var tvisvar
granaður um morð og það á bróður sínum í
annað skiftið.
Þessar tvær ættir, ætt þjófsins og skækjunn-
ar, koma saman við það, að Morten vagnhjól
gekk að eiga Maríu. Katrín var þá sjö ára
og fylgdi móður sinni. Þegar hún Var á átjánda
ári eignaðist hún bam með stjúpföður sínum,
og var það barn Valdi vagnhjól hinn yngri,
sem ég mun minnast nánar á rétt bráðum.
Við skulum fylgjast dálítið lengur með
Katrtnu. Hún giftist mjög ung alræmdum
þjófi, og það er Ijót saga sagan hennar. Hún
legst með svo að segja hverjum sem er, skyld-
5. Hugo við yfirheyrsluna.
6. Ása, dóttir Thomsens prófessors (Grete Holm-
er) við vitnagrindurnar, yfirheyrð af hinum opinbera
ákæranda (Ejvind Johan-Svendsen) og forseta rétt-»
arins (Peter Nielsen).
7. „Litum nú betur á þennan hér, þvi það er hann,
sem mest kemur við sögu .... “
(Framhald á bls. 15).
8. „Nei, það nær engri átt!“