Vikan - 18.03.1948, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 12, 1948.
Seinni
Ég hafði verið í sendiferðum fyrir hús-
bónda minn, úti í bæ, og skrapp nú inn í
skrifstofuna, til þess að athuga hvaða
pantanir hefðu komið meðan ég var fjar-
verandi.
Ég datt ofan á þenna miða:
„Herra F.d. vefnaðarvörusali í Drott-
ningargötu, pantar lokaðan vagn með
fjórum sætum, út í Hagalund, klukkan
sjö í kvöld.“
Það voru nú svo sem átta mánuðir síðan
ég ók konunni hans fyrrverandi út í Norr-
backa, kvöldið góða, en eigi að síður hrökk
ég hatramlega við, þegar ég sá nafn þessa
manns. Og mér fannst ég heyra aftur
orðakastið, sem ég af tilviljun varð vitni
að, svo geðugt sem það var, þetta kalda
vetrarkvöld.
Eitt er til, sem er enn verra en að drýgja
glæp, og það er að verja glæpinn, eink-
um þegar vömin er ekki annað en mdda-
legar móðganir í garð þess, sem saklaus
er svívirtur, eins og þar var gert. Geri
ég ráð fyrir, að þetta hafi verið ástæðan
til þess, hve rótgróið ógeð ég hafði á
þessum manni, þótt ég gerði mér það varla
ljóst. Það var naumast vegna þess eins
að hann var ótrúr, slíkt er nú einu sinni
svo algengt í heimi hér, því miður. Nú, og
svo er það nokkuð sem konunum einum
kemur við.
Eg ákvað í skyndi að setjast sjálfur í
ökusætið, í stað manns þess, er ferðina
bar að fara og aka herra F.d. í eigin per-
sónu út í Hagalund. Hvað kom mér til
að gera þetta, man ég hreinskilnislega sagt
ekki. Ætlaði ég að láta hestana fælast og
gera út af við vefnaðarvörusalann ? Ekki
held ég það. Auk þess hefði naumast ver-
ið unnt að fæla blessaða klára,na, þeir vom
svo stilltir. En eins og maður vill gjarna
umgangast góða menn til þess að læra af
þeim, eða votta þeim virðingu sína, þann-
ig kemur það og stunum að manni að leita
samvista við ómenni í þvi skyni að koma
þeim í klípu.
Ég setti upp gljáleðurskaskeitið, varp-
aði ökumussunni á axlir mér og ók á til-
teknum tíma upp að hliðinu hjá F.d. Kom
hann út að vörmu spori, en ekki var kven-
maður í för með honum, sem ég hafði þó
sannarlega búizt við, heldur unglingsmað-
ur. Fannst mér ég kannast þar við einn
af búðarsveinum kaupmannsins. Ég lék
eftir beztu getu hlutverk það, er ég hafði
tekið að mér, opnaði vagndymar. Þeir
stigu inn, en ég upp í mitt virðulega sæti
og svo var haldið af stað.
Þetta .var koldimmt slagveðurs kvöld í
lok septembermánaðar.
Við komum nú út í Hagalund, án þess
að lenda í neinum ævintýrum. Ég stöðvaði
þar hestana fyrir framan gistihúsið. Kaup-
maðurinn og bókarinn flýttu sér inn í hús-
ið, en ég ók inn í skúrinn með „brauðbúð-
konan
Smásaga eftir August Blanche.
ina“ mína. En svo voru þessir hestvagn-
ar iðulega nefndir í gamla daga. Ég beið
í skúrnum, því að mig langaði ekkert til
að láta sjá mig í fjölmenni íklæddan ein-
kennisbúningi þeim, er ég hafði nú neyðzt
til að skrýðast, til að geta leikið hlutverk
ökusveins.
Það mun hafa verið liðinn svo sem hálf-
tími, er búðarþjónninn kom til min með
skipun um að aka að dyraþrepum gisti-
hússins.
„Þegar þú ert búinn að koma þangað
með vagninn, geturðu farið inn í ölstof-
una,“ bætti hann við. „Þar geturðu fengið
þér í staupinu og brauðbita eða ölflösku,
ef þér sýnist, en þú verður að hafa hrað-
ann á, því við verðum að flýta okkur.“
Hann var rokinn áður en ég gat afþakk-
að boðið. Við því mun hann heldur ekki
hafa búizt.
Ég gekk aðeins inn í forsalinn, til þess
að vera í hlé fyrir óveðrinu. Er ég var ný-
kominn þangað, heyrði ég fótatak efst í
stiganum, sem lá upp á loftið.
„Ertu nú viss um, að ökumaðurinn sé
inni í salnum þama niðri?“ heyrði ég vefn-
aðarvörusalann spyrja.
„Ja, herra minn,“ svaraði pilturmn, „og
þar veit ég að hann situr, meðan dropi
^■iMiHimmimiiiiiiiiinniiiiiiiiiniiiiMmriKHimiiuiiiiiBiiMniiiiaianimin
| VEIZTU—?
1 1. Glasgow í Skotlandi er nær Panama- ;
skurðinum en Honolulu. Hvað er skip f
lengi að fara í gegnum Panamaskurð- f
inn? 1
f 2. Hver var Ivar Andreas Aasen og f
hvenær var hann uppi? |
§ 3. Hve há er íbúatala Bretlands og N.- =
Irlands ?
f 4. Hvað heitir myntin I Siam?
| Su Hvað heitir höfuðborg Boliviu?
| 6. Hvað er ein fermíla mikið í kílómetr- §
um? |
| 7. Hvaða apategund er það, sem hetfir f
griprófu og hvar eru þeir apar?
| 8. Hvað heitir forseti Finnlands ?
| 9. Hvenær var það, sem Jón biskup Ama- f
son ritaði konungi og lagði til, að stofn- ■ |
aður yrði bamaskóli í hverri sýslu á f
landinu ?
f 10. Hverrar þjóðar var rithöfundurinn f
Leonid Andréjef og hvenær var hann f
uppi ? |
Sjá svör á bls. tt.
er eftir í flöskunni og brauðmoli á bakk-
anum.“
„Gott er það,“ rumdi í kaupmanni. „Við
skulum þá leggja í að bera hana niður,
hina fögru mey.“
„Hana-nú,“ hugsaði ég; „datt mér ekki
í hug, að kvenmaður væri með í spilinu."
En einkennilegt fannst mér það, fyrir það
fyrsta hvers vegna þurfti að bera „hina
fögru mey“ niður, og fyrir það annað,
hvers vegna var það nauðsynlegt, að ég
sæti að snæðingi á meðan sú athöfn færi
fram. Eg smokraði mér út í horn í gang-
inum, en þar var meira en hálfdimmt.
Ég heyrði nú, að þeir komu niður stig-
ann, svo hægt og hljóðlega sem þeim var-
uhnt, og báru á milli sín líkama, sem hlaut.
að vera allþungur, því að þeir blésu og
stundu af erfiði. Þeir gengu fram hjá horn-
inu, sem ég stóð í, án þess að veita mér
athygli, og niður tröppurnar. Ég heyrði
þá opna vagninn og loka honum eftir nokk-
ur andartök.
Síðan hlupu þeir léttstígir upp stigann,
hvísluðust á og flissuðu lágt. Ég snarað-
ist út að vagninum. Gluggarnir voru skrúf-
aðir upp og tjöldin dregin fyrir. Það var
að vísu niðdimmt inni í vagninum, en ég
þóttist þó geta greint mannlega vera í
aftursætinu, með slá yfir sér, hatt á höfði
og slæðu fyrir andliti. Hún sat þögul og
grafkyrr.
„Mæþti ég breiða hestverju undir fæt-
urna á yður?“ sagði ég í því skyni að af-
saka frekju mína.
Ekkert svar. Ég ætlaði að fara að end-
urtaka spurninguna, en í því heyrði ég;
hávaða innan úr húsinu, svo ég lokaði dyr-
unum í skyndi og nam staðar hjá hest-
unum, eins og ég væri að dútla við aktýgin.
Herra F.d. og búðarsveinninn kornu i
ljós.
„Og þú fórst ekki inn í ölstofuna, eins
og ég sagði þér,“ mælti hinn síðari við mig.
„Nei, ég var hvorki svangur né þyrst-
ur,“ anzaði ég.
„Hvar hefir þú verið?“
„Ég labbaði hérna upp veginn.“
„Nú, það er gott. Þú skalt fá ríflegt.
þjórfé í staðinn. Upp í sætið nú með þig,
og svo til bæjarins strax.“
Við héldum nú heim á leið. Ég nam
staðar hjá „bómunni“. Þar fór ætíð fram
tollskoðun.
Tveir tollþjónar nálguðust vagninn. Ann-
ar þeirra hélt á ljóskeri. Dymar voru opn-
aðar og rannsóknin var þetta venjulega.
Þeir þukluðu veggi og gólf í vagninum.
„Heyrið þið, piltar góðir,“ sagði F,d.
„fyrir alla muni, gætið að því að vekja
ekki konuna mína . . . Henni varð snögg-
lega illt á leiðinni, en nú hefir hún sofnað,
til allrar guðs lukku.“
„Konuna hans,“ hugsaði ég og það vökn-
uðu hjá mér ýmislegar umþenkingar.
Tollverðimir lokuðu vagninum og voru
í þann veginn að snúa baki við okkur.
„Heyrðu, vektu frúna,“ hvíslaði ég að
Framhald á bls. 14.