Vikan - 02.09.1948, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 36, 1948
13
STERKA
Drottningin var mjög veik.
Kóngurinn gekk fram og aftur.
Hann var eirðarlaus. Alltaf var hann
að fara inn í svefnherbergi drottn-
ingarinnar, til þess að vita hvemig
henni liði.
Hann var ráðþrota. Allir læknar
landsins höfðu verið kvaddir til hall-
arinnar. Þeir stóðu nú i svefnherbergi
drottningar og hugsuðu um veikindi
hennar. Læknamir voru gáfulegir. En
það nægði ekki.
Kóngurinn vék sér að hvítskeggj-
uðum lækni og mælti: „Getið þér
ekki læknað drottninguna ? “
Læknirinn svaraði: „Ef veikindi
hennar væm i höfðinu, gæti ég gert
hana heilbrigða. En nú em veikind-
in ekki í höfði drottningar og því
get ég ekki hjálpað. Nei, því miður.“
Kóngurinn sneri máli sinu þá að
dökkhærðum sveitalækni. En sveita-
iæknirinn hristi höfuðið og mælti:
„Ef það væri í fótunum, þá gæti ég
hjálpað.“
Þannig svömðu allir læknamir. Ef
veikindin hefðu verið i ákveðnu ltf-
færi, kváðust, þeir strax hafa getað
læknað drottningnna. En þar sem því
væri ekki að heilsa, væri öðru máli
að gegna. Enginn þóttist vita með
vissu, hvar veikindin hefðu upptök
sín. Og þó einhver þeirra byggist við
að það væri þar eða þar, mótmæltu
hinir því. Ekkert var því hægt að
aðhafast.
Drottningunni elnaði sóttin. Hún
hvorki nærðist né drakk. Hún átti
erfitt með andardrátt. Hún horaðist
afskaplega.
Kóngurinn var mjög sorgmæddur.
Skyndilega kom lítil stelpa inn í
hásætissalinn. Hún hneigði sig fyrir
kónginum og mælti: „Fyrirgefið,
herra konungur. Eg veit hvers með
þarf til þess að lækna drottninguna."
„Hvað segirðu?" sagði kóngurinn.
Hann horfði hissa og vonglaður á litlu
telpuna.
„Þú verður samstundis að segja
mér hvað þarf að gera svo drottn-
ingunni batni?“
Stelpan svaraði: „Hún þarf að
drekka jurtate frá konunni í skóg-
inum.“ Hún hneigði sig aftur.
,, Jurtate ? Hvernig er það ? Við höf-
um nú gefið drottningunni allar þær
te-tegundir, sem við þekkjum. Hún
hefir tekið inn allar ineðalategundir.
Það hafa verið borini á hana öll smyrsl
og hverskonar duft. En þetta jurta-
te konunnar í skóginum höfum við
ekki heyrt nefnt. Við verðum að
reyna það.“
Stelpan hneigði sig og sagði: „Ég
á heima úti í skógi, skammt frá húsi
skógarkonunnar. Hún læknar veikt
fólk. Einnig veik dýr og fugla. Hún
gefur öllum, sem biðja hana, af með-
ölum sinum.“
Kóngurinn svaraði: „I hamingju
bænum, við verðum að hraða okkur
á fund konunnar. Við ökum út í skóg-
inn. Og á leiðinni skaltu segja mér
nánar frá þessu.“
Svo var ekið út í skóg í hvelli.
Stelpan sagði kónginum á leiðinni
að móðir sín hefði eitt sinn orðið
fárveik, en batnað strax er hún fékk
MEÐALIÐ
BARNASAGA
jurtate skógarkonunnar. Hún sagði
margar aðrar sögur um veikt fólk,
sem te þetta hafði læknað.
Kóngurinn sagði: „Já, drottningin
verður að fá þetta te.“
Þegar komið var að húsi skógar-
konunnar, fór litla stelpan inn. Kon-
an var ekki heima.
Stelpan mælti: „Þetta var illt.
Konan er líklega úti í skógi að tína
jurtir.“
Kóngurinn sagði: „Hvemig förum
við að þessu? Það er leiðinlegt að
fara hingað erindisleysu."
„Bíðið ofurlitla stund,“ sagði stelp-
an og fór aftur inn í húsið. Hún kom
innan skamms með krukku. Á henni
stóð: Jurtate K. Ein matskeið í
(kaffi)bolla af sjóðandi vatni.
„Þetta er teið,“ mælti stelpan. „Við
getum borgað konunni fyrir það
síðar. Konan er svo góð, að hún ávit-
ar okkur ekki.“
Kónginum geðjaðist vel að þessum
erindislokum. Var svo ferðinni hrað-
að til hallarinnar. Vatn var hitað, bú-
ið til te, og fært drottningunni.
Hirðmær iyfti höfði hennar og
dreypti á hana teinu. Svo sem te-
skeið af því komst inn í munninn
í fyrstu atrennu. En er drottningin
fann bragðið að teinu, gretti hún sig
mjög og lét í ljós andúð. En hún
átti þó strax léttara. með að draga.
andann.
„Drekkið meira, yðar hátign,"
mælti hirðmærin. Og drottningin
gafst ekki upp. Hún drakk allt úr
bollanum.
Hún mælti: „Þetta var hryllilega
vont.“
En svo skeði draftaverkið.
Drottningin stökk niður úr rúm-
inu og dansaði, söng og hló. Hún var
ofsakát. Augun ljómuðu, roði kom
I kinnamar, og yfirbragð hennar varð
hraustlegt. Það sást ekki, að hún
hafði verið veik. Batinn var alger.
Drottningin mælti: „Farið öll út.
Eg ætla að klæða mig.“ Allar hirð-
meyjarnar, læknamir og kóngurinn
hlýddu þessu samstundis.
Og drottningin klæddist dýrindis
búningi.
En kóngurinn andvarpaði og mælti:
„Það færi betur að þessi bati héldist.
Hann kom allskyndilega. Og meðalið
er fljótvirkt.
En er það varanleg heilsubót, sem
drottningin hefir fengið?“
Læknamir hristu höfuðin og taut-
uðu eitthvað um að það væri óskilj-
anlegt, ef svo væri.
En svo kom drottningin hlaupandi.
Hún þreif í kónginn og dansaði við
hann þar til hann missti kórónuna
af höfðinu og skjögraði dauðþreytt-
ur til hirðmanna sinna, er studdu hann
svo hann ekki dytti.
„Standið ekki eins og hengilmæn-
ur,“ sagði drottningin. „Þið eruð fjör-
lausir og leiðinlegir." Að svo mæltu
neyddi hún hirðina til þess að fara
í leiki. Menn urðu að stinga sér koll-
hnís, ganga á höndunum og margt
þessu líkt.
Og drottningin heimtaði mat. Það
var komið með stór föt hlaðin kræs-
ingum. Hún át og drakk feiknin öll.
„Þetta er fullmikið af svo góðu,“
sagði kóngurinn, þegar drottningin
neyddi hann til þess að vera með
í ærslafullum leik. „Ég afber þetta
ekki. Drottningin hefir orðið fyrir
gjömingum."
Hirðin var á einu máh um að svo
væri. Drottningin hafði fengið yfir-
mannlegt þrek. Og svo var frekja
hennar lítt þolandi.
Kóngurinn stóð í hallardymnum.
Drottningin kom hlaupandi niður
stigann. Á bakinu bar hún annan
jarðræktarráðunautinn. Vesalings
maðurinn var náfölur af ótta. Hann
hélt sér fast. En drottningin skelUhló.
Kóngurinn mælti: „Við verðum að
ná tali af skógarkonunni." Svo ók
hann út að litla húsinu hennar.
Konan var heima, sem betur fór.
Var hún að binda um væng á starra,
er hafði orðið fyrir slysi. Er hún
hafði lokið því verki, tók hún til máls:
„Það er merkilegt, að teið mitt skuli
hafa töfrað drottninguna. öllum hef-
ir batnað af því. — En nú kemur
mér nokkuð í hug. Tókuð þið krukk-
una, sem merkt var með K-i?“
Kóngurinn hugsaði sig um og svar-
aði: „Já, svo mun hafa verið.“ Skóg-
arkonan rak upp hlátur. Hún mælti:
„Þá er þetta skiljanlegt, herra kon-
ungur! Ég hefi tvennskonar te. Aðra
tegundina handa venjulegum mönn-
um. Kmkkan, sem það er í, er merkt
með M-i og brún á lit. Hin kmkk-
an er grá og merkt með K-i. 1 henni
er te handa köppum eða risum. Þið
hafið tekið skakka kmkku, og gefið
drottningunni úr henni. Hún hefir því
fengið of sterkan skammt. En þann-
ig var mál með vexti, að kappam-
ir þurftu kröftugra meðal. Það var
því eðlilegt, að drottningin yrði ó-
stjómleg og ofsafull. „En drottning-
in nær sér. Hún verður þreytt. Og
er hún hefir sofið, mun hún ná sér.
Farið heim og bíðið rólegir.“
Kóngurinn lagði ekki fullan trúnað
á það, sem konan sagði. Þó varð hann
hressari í bragði. Er hann kom heim,
var drottningin sofnuð.
Það kom fram, sem skógarkonan
hafði sagt. Þegar drottningin vakn-
aði, morguninn eftir, var hún búin
að ná sér, og var eins og hún átti
að sér að vera. öll þjóðin gladdist
innilega.
Kóngurinn sagði: „Hamingjunni sé
lof að risameðalið eyðilagði ekki
drottninguna. Nú er hún albata, og
það er að þakka þessari góðu konu
í skóginum. Og sannast hér hið foma
spakmæli: „Oft er það í koti karls
(eða kerlingar), sem kóngs er ekki
í ranni."
leika, samkvæmt því boðorði, sem
vér tókum við af föðurnum ...
4. mynd . . . Þá sagði Pétur við þá,
fylltur heilögum anda: þér höfðingj-
ar lýðsins og öldungar! tjr því að
1 mýnd: . . . Guð er kærleikur,
og sá, sem er stöðugur i kærleik-
anum, er stöðugur í guði og guð í
honum ...
2. mynd. . . . Ótti er ekki í elskunni,
heldur útrekur fullkomin elska ótt-
ann; því að óttinn felur í sér hegn-
ing, en sá sem óttast, er ekki full-
kominn í elskunni. Vér elskum, því
að hann elskaði oss að fyrra bragði...
3. mynd. . .. Það hefir glatt mig
mjög, að ég hefi fundið nokkur af
bömum þínum, er framganga í sann-
í dag er haldin rannsókn yfir oss
vegna góðsverks við sjúkan mann,
um það, við hvað þessi maður er
heill orðinn, þá sé yður öllum vitan-
legt og öllum Israelslýð, að í nafni
Jesú Krists frá Nazanet, einmitt fýr-
ir hann stendur þessi maður heil-
brigður fyrir augum yðar.