Vikan - 09.12.1948, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 50, 1948
um mundi finnast það frámunalega heimsku-
legt.“
„Pinnst yður það ekki líka sjálfri ?“
„Ég —- ég býst við, að það sé heimskulegt."
Ruth Kettering leit á hendurnar á sér; þær
skulfu ákaft.
„En ég get ekki snúið aftur úr þessu."
„Hversvegna ekki?“
„Ég — það er allt ákveðið, og hann mundi
taka það mjög sárt.“
„Hjörtu karlmanna eru ekki svo viðkvæm,“
sagði Katrín.
„Hann heldur, að mig, hafi skort hugrekki,
einbeittan vilja.“
„Mér finnst það mjög heimskulegt, sem þér
ætlið að fara að gera,“ sagði Katrín. „Ég held
þér sjáið það sjálf.“
Ruth Kettering gróf andlitið í höndum sér. „Ég
veit það ekki — ég veit það ekki. Prá þeirri
stundu, er ég fór frá London, hef ég haft hræði-
legt hugboð um eitthvað — eitthvað, sem koma
muni fyrir mig mjög bráðlega— eitthvað, sem
ég get ekki umflúið.“
Hún kreisti hendur Katrínar ákaft.
„Þér hljótið að halda, að ég sé ekki með öllum.
mjalla, að ég skuli tala svona við yður, en ég
er viss um, að eitthvað hræðilegt mun ske.“
„Þér megið ekki hugsa svona,“ sagði Katrín.
„Reynið að herða upp hugann. Þér getið sent
föður yðar skeyti frá París, ef þér viljið, og þá
mundi hann koma undir eins.“
Það birti yfir svip frú Kettering.
„Já, ég gæti gert það. Blessaður gamli mað-
urinn. Það er skrítið — ep ég vissi ekki fyrr
en í dag, hvað mér þykir óskaplega vænt um
hann.“ Hún rétti úr sér og þurrkaði sér um
augun með vasaklút. „Ég hef hagað mér kjána-
lega. Ég þakka yður kærlega fyrir að lofa mér
að tala við yður. Ég veit ekki hvernig stóð á því,
að ég varð svona æst og óróleg."
Hún stóð upp. „Nú er ég alveg búin að jafna
mig. Ég þurfti víst bara að fá einhvern til að
tala við. Ég skil ekki, hversvegna ég hagaði
mér svona bjánalega."
Katrín stóð líka upp.
„Mér þykir vænt um, að þér skuluð vera búin
að jafna yður,“ sagði hún og reyndi að láta
rödd sína vera eins blátt áfram og hún gat.
Hún vissi fullvel, að þeir, sem sýna ótímabært
trúnaðartraust, verða oftast vandræðalegir á
eftir. Hún bætti við með varfærinni umhyggju:
„Ég verð að fara í klefann minn aftur.“
Hún fór fram á ganginn um leið og þernan
birtist í millidyrunum. Hún horfði í áttina til
Katrínar, yfir öxl hennar, og mikill undrunar-
svipur færðist yfir andlit hennar. Katrín leit
líka við, en þá var sá, eða sú, sem vakið hafði
undrun þernunnar, úr augsýn, og gangurinn var
mannlaus. Katrín gekk fram ganginn og fór inn
í klefa sinn, sem var í næsta vagni. Um leið
og hún fór framhjá endaklefanum, opnaðist
hurðin og konuandlit gægðist út rétt sem
snöggvast, en svo var hurðinni skellt í aftur.
Þetta var andlit, sem ekki var auðvelt að gleyma,
eins og Katrín komst að raun um, þegar hún
sá konuna aftur. Pallegt andlit, dökkleitt, með
ávölum línum, mikið og sérkennilega farðað.
Katrínu fannst hún hafa séð það áður.
Hún komst inn í klefa sinn, án þess fleira
kæmi fyrir og sat stundarkorn kyrr og hugsaði
um trúnaðinn, sem henni hafði verið sýndur.
Hún velti því fyrir sér, hver konan í minka-
skinnkápunni gæti verið, og hvern enda saga
hennar mundi fá.
,,Ef ég gæti komið í veg fyrir, að einhver
hagi sér eins og fífl, þá býst ég við að ég hafi
gert góðverk,“ hugsaði hún. „En hver veit það ?
Þetta er kona, sem er harðlynd og eigingjörn
alla sína æfi, og hún gæti haft gott af þvi að
reka sig á, svona rétt til tilbreytingar. Ég býst
raunar ekki við að sjá hana framar. Hún kærir
sig áreiðanlega ekki um að sjá mig. Það er
gallinn á að láta fólk rekja fyrir manni raunir
sínar.“
Hún vonaði að henni yrði ekki skipað til sætis
á sama stað um kvöldið. Hún bjóst við, að þeim
mundi báðum þykja það óþægilegt. Hún hallaði
sér aftur á bak, og einhver þreytu- og leiða-
tilfinning greip hana. Lestin nálgaðist París og
stanzaði nú með stuttu millibili. Loks nam hún
staðar á Gare de Lyon stöðinni, og Katrínu
þótti vænt um að geta farið út á brautarpall-
inn og gengið um í svölu útiloftinu. Hún tók
eftir því, að vinkona hennar í minkaskinnkáp-
unni hafði leyst vandamálið í sambandi við
hugsanlega endurfundi þeirra við kvöldverðar-
borðið á sinn hátt. Verið var að rétta matar-
körfu inn um gluggann og þernan tók við henni.
Þegar lestin var komin af stað aftur, var
bjöllunni í matarvagninum hringt ákaft og
Katrin fór þangað létt í huga. Borðfélagi hennar
í þetta skipti var af allt öðru tagi •— lítill maður,
greinilega útlendingslegur, með stíft vaxborið
yfirskegg og egglaga höfuð, sem hann hallaði
lítið eitt út á aðra hlið. Katrín hafði tekið með
sér bók til að lesa. Hún tók eftir, að litli maður-
inn horfði brosleitum augum á bókina.
„Ég sé, að ungfrúin er með leynilögreglusögu.
Þykir yður gaman að þesskonar bókum?“
„Já, þær eru góður skemmtilestur," sagði
Katrín.
Litli maðurinn kinkaði kolli.
„Þær seljast alltaf vel, er mér sagt. Hver
haldið þér, að sé skýringin á því, ungfrú? Ég
spyr yður af áhuga á mannlegu eðli — hver
haldið þér, að hún sé?“
Katrínu var æ meira skemmt.
„Hún er kannske sú, að mönnum finnst þeir
fái hlutdeild í hinu æsiþrungna lífi sögunnar,"
sagði hún.
Hann kinkaði kolli alvarlegur.
„Já, það er kannske eitthvað til í því.“
„Auðvitað veit maður, að slíkt og því líkt
gerist ekki í raunveruleikanum,“ hélt Katrín
áfram, en hann greip fram í fyrir henni.
„Stundum, ungfrú góð! Stundum! Sá, sem talar
við yður núna, hefur orðið fyrir slíku og því
líku.“
Hún leit á hann með vaxandi athygli.
„Hver veit nema þér eigið eftir að lenda ein-
hverntíma í miðri hringiðu slíkra atburða,"
hélt hann áfram. „Það er allt tilviljunum háð.“
„Það finnst mér ósennilegt,” sagði Katrín.
„Það skeður aldrei neitt þar sem ég er.“
Hann hallaði sér áfram.
„Langar yður til að eitthvað skeði?“
Spurningin kom henni á óvart, og hún dró
andann snöggt að sér.
„Það er kannske ímyndun hjá mér,“ sagði litli
maðurinn um leið og hann nuddaði gaffalinn
sinn vandlega, „en ég held að það búi í yður
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: En, elskan, verður ekki ónæði að Lilla, ef þú ferð
með hann í skrifstofuna ?
Pabbinn: Ég er ekki að fara í skrifstofuna. Húsbóndinn bað
mig að rukka inn nokkra reikninga, og Lilli hefur gaman að því
að ganga um með pabba.
Pabbinn: Ég er hérna með reikning.
Vinnukonan: Gjörið svo vel að koma inn fyrir. Eg
skal biðja húsbóndann að skrifa ávísun fyrir upphæð-
inni. Hann getur ekki komið fram sjálfur, hann er með
mislinga.
Pabbinn: Mislinga! Ég þori ekki að snerta
ávísun, sem hann hefur handleikið. Ég verð
að fara með Lilla strax til læknis!
Pabbinn: Af hverju svarar læknirinn Þjónninn: Læknirinn er því miður ekki viðlátinn. Hann
ekki? Æ, ég gleymdi að hringja dyrabjöll- getur ekki tekið á móti sjúklingum, hann er með misl-
unni! inga!