Vikan - 24.03.1949, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 12, 1949
13
1. mynd. Margir hafa tekið sér
fyrir hendur að fara í sögu viðburði
þá, er gjörst hafá meðal vor, eins
og þeir menn hafa látið til vor ber-
ast, er frá öndverðu voru sjónar-
vottar og síðan gjörðust þjónar orðs-
ins. (Lúkasar guðspjall).
2. mynd. Þitt orð er lampi fóta
minna og ljós á' vegi minuni.
3. mynd. Hve mjög elska ég lög-
mál þitt, liðlangan daginn thuga ég
það.
4. mynd. Páll, postuli Krists Jesú,
að boði Guðs frelsara vors og krists
Jesú, vonar vorrar, til Tímóteus-
ar, skilgetins sonar í trú. Náð, misk-
unn og friður frá Guði föður og
Kristi Jesú, Drottni vorum.
Efsta mynd: Sérhver drengur í Burma ætlar sér að verða prestur 14
ára, og ef það tekst, þarf hann lítið annað að gera það sem eftir er
ævinnar en liggja í rúmi sínu og helga sig guðrækilegum hugsunum. Mynd
að neðan t. v.: Dádýrið hefur þrjú skilningarvit sérstaklega næm. Þau
eru sjón, héyrn og ilman. Mynd að neðan í miðju: Augað er 30 sinnum
næmara en nefið og 10 sinnum næmara en eyrað. Mynd að neðan t. h.:
13 ára gamall drengur að nafni Benhy Benson teiknaði fána Alaslta.
Snjókúla brýtur rúðu
Klirr
Þarna brotnaði rúða í svefnher-
bergisglugga frú Jensen.
Þetta var i febrúar, fyrri hluta
sunnudags. Drengirnir höfðu verið
að leika sér að því að henda snjó-
kúlum yfir þak hússins. En það var
mjög hátt.
Þegar rúðan brotnaði tóku dreng-
irnir til fótanna og hlupu all-langan
spöl frá húsinu. En söfnuðust sam-
an á ný, og voru óttaslegnir.
,Þú gerðir það, Kurt. Það var gott
að ég gerði það ekki,“ sagði einn af.
yngri drengjunum.
„Já, já, það var ég sem braut' rúð-
una,“ svaraði Kurt. „En ég gerði
það óviljandi." Kurt var hár, Ijós-
hærður og laglegur drengur. Hann
var mæðulegur á svip.
„Snjókúlan gerði það, en þú ekki,“
sagði gildvaxinn strákur, með háðs-
hreim í röddinni. Hann var hreykinn
af því að hafa ekki brotið rúðuna.
„Ætlarðu að játa þetta á þig?“
■spurði þriðji strákurinn.
„Já,“ svaraði Kurt. „Ég kemst
ekki hjá því.“
Einn drengjanna mælti: „Það sá
ábyggilega enginn fullorðinn maður
til okkar. Og við munum þegja yfir
þessu.“
Kurt svaraði: „Ég þakka ykkur
fyrir. En ég tek þann kost að játa
sekt mína. Pabbi hefur kennt mér
það, að allir eigi að játa yfirsjónir
sinar.“
BAKNASAGA
„Þú ert kjáni,“ sagði gildvaxni
drengurinn. „Þegiðu bara yfir þessu.
Það kemst ekki upp hver braut rúð-
una.“
Kurt svaraði: *„Ég ætla að hugsa
málið." Að svo mæltu skildi hann
við félaga sína, og fór þangað er
þeir höfðu verið að leika sér. Hann
átti heima í sama húsi og frú Jensen.
Kurt þekkti frúna vel. Hún var göm-
ul og lasburða, og bjó ein í íbúð
sinni.
Frú Jensen var góð kona og vel-
viljuð. En Kurt bjóst við að hún
yrði ekki vingjarnleg við strák, sem
hafði brotið rúðu í glugga hennar,
þó að það væri óviljaverk.
Kurt var allt annað en ánægður.
Vitanlega yrði hann að borga rúðuna.
Pabbi hans mundi skamma hann, og
vasapeninga fengi hann enga um
ófyrirsjáanlegan tíma. Það hefði
Biblíumyndir
verið þægilegra að þegja, eins og
sá gildvaxni hafði stungið upp á.
Kurt staðnæmdist við stigann. Svo
herti hann upp hugann. Hann ákvað
að segja sannleikann, annað var ó-
samboðið góðum dreng.
Hann hljóp upp stigann, og drap
rösklega á forstofudyr frú Jensen.
Honum var kunnugt um að bjallan
var biluð.
Þá - mundi Kurt skyndilega eftir
þvi að hann hafði ekki séö gömlu
frúna þennan dag.
Það var þó venja hennar að fara
til kirkju á sunnudögum. Hann barði
aftur að dyrum. En enginn kom.
Snjókúlan hafði þó vonandi ekki
komið í höfuð frúarinnar og valdið
öngviti ?
Svo fann Kurt einkennilega lykt.
Var það ekki gaslykt sem lagði út
úr íbúðinni? Hann opnaði bréfalok-
una, og fann að gas streymdi út um
rifuna. Hafði orðið slys?
Hann varð að flýta sér. Sem bet-
ur fór bjó umsjónarmaður hússins í
íbúðinni yfir frú Jensen. Drengurinn
þaut þangað, og skýrði fyrir mann-
inum, hvers hann hefði orðið vísari.
Brá umsjónarmaðurinn þegar við.
Hann hafði lykii að íbúð frúarinnar.
Er hann opnaði dyrnar lagði megna
gaslykt á móti þeim. Umsjónar-
maðurinn brá vasaklút fyrir vitin,
hraðaði sér að glugganum og opn-
aði þá. En Kurt fór að gaskrananum
og lokaði fyrir gasið. Fjórði hluti
þess hafði streymt út.
Svo gengu þeir inn í svefnherbergi
frúarinnar. Hún lá í rúminu, og var
meðvitundarlaus.
Aðstoðarmaðurinn mælti i ergileg-
um tón: „Hún hefur ekki lokað nógu
vel fyrir gasið í gærkveldi. Gasið
hefur streymt út alla nóttina. Það
var heppni mikil að þú komst að
þessu. Og að rúðan brotnaði hefur
gert mikið gagn. Nokkuð af góðu
lofti hefur komist þar inn.“
Að svo mæltu hringdi hann eftir
sjúkrabíl. En áður en bíllinn kom var
frú Jensen farin að hressast.
Kurt var afarglaður og þakklátur
er hann fór frá frúnni. 1 sannleika
sagt, hafði snjókúlan hans bjargað
lífi frúarinnar. En hvernig hefði
farið ef hann hefði valið þann kost-
inn að þegja yfir rúðubrotinu?
Pabbi hans hafði rétt að mæla.
Öllum ber skylda til þess að játa yfir-
sjónift sínar. Kurt hafði fengið stað-
féstingu á ágæti þessarar kenninga.
Og samkvæmt henni ákvað hann að
lifa, því hann var góður drengur.
Eins og gengur —
■

\ j J.
Gagnstætt venjunni!