Vikan - 05.05.1949, Blaðsíða 12

12
skilið þjónustustúlkuna sina eftir í París, var
ekki frú Kettering."
Van Aldin starði á hann.
,,Van Aldin, Ruth Kettering var dáin áður en
lestin kom til Gare de Lyon i París. Það var
Adda Mason, klædd í föt húsmóður sinnar, sem
keypti matarkörfuna, og sagði þessí nauðsynlegu
orð við lestarþjóninn."
„Það er óhugsandi!“
„Nei, nei, Van Aldin; það er ekki óhugsandi.
Kvenfólkið er svo líkt hvað öðru nú á dögum,
að menn grfeina það meira á fötunum en and-
litunum. Adda Mason var af svipaðri hæð og
dóttir yðar. Klædd í loðkápu og með litla, rauða
hattinn hiður undir augu gat hún hæglega blekkt
lestarþjóninn. Hann hafði ekki áður talað við frú
Kettering, eins og þér munið, Að vísu hafði
hann séð þernuna rétt sem snöggvast, þegar hún
rétti honum farmiðana, en hann hefur varla gefið
henni mikinn gaum. Ef hann hefur verið sérlega
athugull, er hugsanlegt, að hann hefði gert sér
grein fyrir, að frúin og þernan hennar væru ekki
ósvipaðar, en mjög er það ósennilegt. Og minn-
ist þess, að Adda Mason, eða Kitty Kidd, var
leikkona, sem breytt getur um útlit og rödd með
litlum-'eða engum fyrirvara. Nei, nei, það var
engin hætta á að hann þekkti þernuna í fötum
húsmóðurinnar, en nokkur hætta var á því, þeg-
ar hann fyndi líkið, að honum yrði Ijóst, að
það var ekki sama konan og talað hafði við
hann kvöldið áður. Og þar er fengin skýringin
á því, hvers vegna andlit líksins var skaddað.
Mesta hættan fyrir öddu Mason var, að ungfrú
Grey færi inn í klefann til frú Kettering eftir
að lestin færi frá París, og hún fyrirbyggði þá
hættu með því að kaupa, matarkörfuna og loka
sig inni í klefanum."
„En hver myrti Ruth — og hvenær var það
gert?“
„Hafið það fyrst og fremst hugfast, að þau
höfðu tvö lagt á ráðin um að fremja morðið —
Knighton og Adda Mason. Knighton var í París
þennan dag, í erindagjörðum fyrir yður. Hann
fór upp í lestina einhvers staðar í úthverfunum.
Frú Kettering hefur kannske orðið undrandi, en
alls ekki tortryggin. Ef til vill hefur hann vakið
athygli hennar á einhverju fyrir utan gluggann,
og þegar hún snýr sér við til að líta út um
gluggann, bregður hann strengnum um háls
1. Maggi: Eg hitti!
2. Maggi: Ég hitti þig! Þú átt að leggjast
niður!
Raggi: Eg vil það ekki!
3. Maggi: Hvað er að þér, drengur? Viltu
ekki vera í kúreka- og Indíánaleik?
hennar — og allt er um garð gengið á örfáum
sekúndum. Hurðin að klefanum er lokuð, og
hann og Adda taka til óspilltra málanna. Þau
færa hina látnu konu úr utanyfirfötunum. Þau
vefja likið í teppi og setja það á bekkinn í klef-
anum við hliðina, innan um ferðatöskur og poka.
Knighton fer úr lestinni og tekur gimsteinaöskj-
irna með rúbinunum með sér. Með því að ekki
er álitið, að glæpur hafi verið framinn fyrr en
tólf tímum seinna, er hann algerlega öruggur,
og framburður hans og ummæli hinnar fölsku
frú Kettering við lestarþjóninn er fullgild fjar-
vistarsönnun fyrir hann.
Á Gare de Lyon fær Adda Mason matarkörf-
una. Hún lokar sig inni í snyrtiklefanum, skipt-
ir í skyndi um föt, lagar til á sér hárið og reynir
að gera sig eins líka húsmóður sinni í útliti og
unnt er. Þegar þjónninh kemur til að ,búa um
rúmin, segir hún honum hina tilbúnu sögu um,
að hún hafi skilið eftir þernuna i París; og
meðan hann er að búa um rúmið, stendur hún
við gluggannn og horfir út og snýr þannig baki
að ganginum og fólki, sem fer þar um. Það
var skynsamleg varkárni, því að eins og við
vitum, var ungfrú Grey ein þeirra, sem framhjá
fóru, og hún var ásamt fleirum reiðubúin að
sverja, að ungfrú Kettering hefði verið á lífi
á því augnabliki."
„Haldið áfram," sagði Van Aldin.
„Áður en lestin kom til Lyons, lagði hún lík
húsmóður sinnar til í rúminu, braut saman föt
hennar og lagði þau snyrtilega á gaflinn. Síðan
fór hún í karlmannsföt og bjóst til að yfirgefa
lestina. Þegar Derek Kettering kom inn í klefa
konu sinnar og sá hana sofandi að því er hon-
um virtist, var Adda Mason inni í hinum klefan-
um og beið eftir tækifæri til að komast úr lest-
inni. Undir eins og lestarþjónninn hafði stokkið
niður á brautarpallinn í Lyons, fór hún á eftir
honum og labbaði þar um eins og hún væri að
fá sér frískt loft. Svo þegar enginn tók eftir
henni, sætti hún færi að stökkva yfir á hinn
brautarpallinn, og tók fyrstu lest til baka til
Parísar og Ritzhótelsins. Hún er þar skráð fyrir
herbergi daginn áður, og gerði það ein af lags-
konum Knightons. Hún þarf ekki annað en bíða
róleg komu yðar. Gimsteinarnir eru ekki, og
hafa aldrei verið í vörzlu hennar. Ekki fellur
neinn grunur á Knighton, og sem ritari yðar
Raggi: Jú, en ég vil ekki leggjast . . .
4. Raggi: . . . ég var að koma á fætur úr
eftirmiðdagssvefninum mínum og þá get ég ó-
mögulega farið að leggjast strax aftur!
VIKAN, nr. 18, 1949
FELUMYND
Hvar er prinsinn?
kemur hann með þá til Nice án þess nokkur
hætta sé á, að það komizt upp. Það hefur þegar
verið undirbúið að afhenda þá herra Papopolous,
og á ungfrú Mason að gera það. Eins og þér
sjáið, hefur þetta allt verið vel og rækilega
undirbúið, enda var þess að vænta af manni eins
og markgreifanum."
„Og þér eruð sannfærður um, að Richard
Knighton sé alkunnur glæpamaður, sem hafi ver-
ið að verki í mörg ár?“
Poirot kinkaði kolli.
„Það var einmitt eitt af einkennum hins svo-
nefnda markgreifa, hve geðþekkur og aðlaðandi
hann var í framkomu. Þér létuð blekkjast af
þessum eiginleikum hans, Van Aldin, þegar þér
réðuð hann sem ritara yðar eftir stutt kynni.“
„Ég hefði aldrei trúað neinu misjöfnu um
hann,“ sagði miljónamæringurinn.
„Hann fór mjög kænlega að ráði sínu — svo
kænlega, að það blekkti jafnvel yður, sem þó
eruð mikill mannþekkjari."
„Ég kynnti mér starfsferil hans og hann var
óaðfinnanlegur."
„Já, já; þaS var einn liður í blekkingunum.
Líf Richards Knighton var óaðfinnanlegt. Hann
var kominn af góðu fólki, var vel kynntur, gat
sér gott orð í stríðinu, og virtist hafinn yfir allan
grun; en þegar ég fór að safna upplýsingum um
hinn dularfulla markgreifa, fann ég margt sam-
eiginlegt. Knighton talaði frönsku eins og inn-
borinn, hann hafði verið í Ameríku, Frakklandi
og Englandi um svipað leyti og markgreifinn
var þar að verki. Siðast fréttist um markgreif-
ann í Sviss, þar sem hann hafði staðið á bak
við nokkra gimsteinaþjófnaði, og það var einmitt
um það leyti, sem sögur komust á loft um það,
að þér væruð á hnotskóm eftir hinum frægu
rúbínum."
„En af hverju var hann að fremja morð?“
spurði Van Aldin niðurbrotinn. Jafnslunginn
þjófur og hánn hefði vissulega átt að geta stolið
gimsteinunum án þess.“
Poirot hristi höfuðið. „Þetta er ekki fyrsta
morðið, sem markgreifinn hefur á samvizkunni.
Hann er morðingi að upplagi; og hann er einnig
þeirrar skoðunar, að bezt sé, að enginn sé til
frásagnar af verkum hans.“
„Græðgi markgreifans í fræga, sögulega gim-
steina var takmarkalaus. Hann lagði á ráð sín
löngu fyrir fram með því 'að ráða sig sem ritara
yðar og láta lagskonu sína ná sér i þernustöðu
hjá dóttur yðar, sem hann gerði ráð fyrir að ætti
að fá gimsteinana. Og þó að þetta væri vand-
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.