Vikan - 16.06.1949, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 24, 1949
11
Framhaldssaga:
Beishur drykhur
25
Ástasaga eftir Anne Duffield
máltíðinni og laumaðist síðan lymskulega bak
við vefinn. Henni datt Job í hug, stóri negrinn,
sem læddist álíka hljóðlega og köngullóin.
Job! Var það að ófyrirsynju, að hún óttaðist
hann svo mjög? Fljótt á litið var það. Jafnvel
þótt hann hefði girnd til, mundi hann bresta
þor til þess að snerta hana.
Hvað Lance viðvék, hafði hann rétt fyrir sér.
Auðvitað mundi líf þeirra verða óbærilegt, ef
hún gæti ekki verið ein i sínu eigin húsi. Aðrar
konur á eynni voru alls ósmeykar. Já, en hjá
þeim var enginn „framandi", enginn Vestur-
Indíanegri. Aðeins þessir blíðgeðja Blanque-
negrar, sem virtust eins og hlutar af þeim
fjölskyldum, er þeir dvöldust hjá. En var Job
hluti af fjölskyldunni á Fairfax? Nei, en hann
heyrði henni samt til.
„Ég verð að vera skynsöm,“ sagði hún við
sjálfa sig.
Um nónbil var hitinn engu minni, en sólin var
hulin bak við skýjahjúp. Celía, sem ekki gat
afborið að vera lengur í húsinu, drakk teið úti.
„Það lítur óveðurslega út,“ sagði Horace
gamli.
„Ég vona, að svo verði ekki,“ svaraði Celía,
„þar sem herra Lance er á sjónum.“
„O, þeim er engin hsetta búin. Þeir eru komn-
ir iangleiðina til — hann nefndi eina af eyjun-
um — og þar leggjast þeir, ef það gerir af-
spyrnuveður. Annars þolir báturinn og herra
Billy Williams allt. Hafið þér allt, sem þér þurf-
ið, frú Celia?"
„Já, þökk fyrir, Horace."
IH
Klukkan um hálfátta skall óveðrið á. Celía
sat þá að snæðingi. Hún spratt á fætur til
þess að loka gluggunum. Fossandi regndemba
buldi á þakinu. Hún heyrði að þjónustufólkið
var að loka gluggum og hurðum niðri.
Vinnukona kom inn til þess að sækja bakkann.
„Óskið þér einhvers fleira, frú Celía?"
„Nei, þökk fyrir Phyllis. En það hræðilega
veður.“
„Já, frú, þetta er ógurlegt veður.“
Celia sat og hlustaði á regnið og storminn.
Hún heyrði raddir þjónustufólksins, háværar,
glaðar og hlæjandi, er það gekk yfir til þeirra
eigin hverfis. Ekkert þeirra svaf í húsinu, en
handan matjurtagarðsins voru kofar þeirra.
„Ég vildi, að ég hefði beðið Horace og Jinny
að sofa hér i nótt,“ hugsaði Celía. Hana dauð-
langaði til þess að ganga á eftir þeim, biðja
þau að koma til baka. En nú voru þau að öll-
um líkindum háttuð.“
„Og ég mundi víst kafna, ef ég reyndi að
nálgast þau.“
Auk þess náði það engri átt að láta á því
bera, að hún væri hrædd. Þau voru afskaplega
indæl, en þau voru — þau voru — svört.
Hvitir menn máttu alls ekki sýna ótta gagn-
vart svörtum mönnum — hafði Lance ekki kennt
henni það?
Klukkan varð tíu — ellefu— stormurinn hvein
án afláts. Þao var eins og allir djöfulsins árar
léki lausum hala í itvöld. Hávaðinn var óþol-
andi, tré brotnaði með feikilegu braki, gluggar
skulfu, hurðir smullu og regnið lamdi á rúðun-
um. Celía fékk ofbirtu í augun af eldingunum
og þrumurnar skóku húsið eins og það væri
strákofi. Þaksteinar losnuðu og skrölluðu niður
þakið á hvínandi ferð.
„Kannski þakið fjúki af. Lance hefur aldrei
látið gera við það.“
Ef óveðrinu færi ekki að slota mundi hún
missa vitið. Taugar hennar titruðu.
„Ég get ekki haldist hér við lengur. Ég er
eins og rotta í gildru.
Hún hljóp niður stigann með ljós i hendi sér,
gekk inn í dagstofuna og kveikti þar á lampa.
Stóra stofan var full með skuggum, er hreyfð-
ust til eftir þvi sem ljósið bærðist af vindinum.
Celia horfði á með skelfdum augum.
Hún gekk út að einum glugganum. Hún ætl-
aði að standa augliti til auglitis við storminn.
Það mundi varla vera eins skelfilegt og að heyra
hann álengdar.
Hún dró innri hlerann frá og leit út. Elding
lýsti umhverfið og Celía æpti af skelfingu.
Mannvera nokkur lá í hnipri rétt hjá glugg-
anum. Hún sá svart andlit og tvö svört augu i
skjannahvítri umgerð. Svo varð aftur myrkur.
Hún stóð eins og lömuð. En birti af eldingu —
hún sá veruna rísa upp og dökka andlitið brosa.
Job. Hann gckk reikandi áfram. Hún sá, að
hann var drukkinn. Hvað var hann að gera úti
í storminum ? Eftir hverju var hann að bíða ?
Svefnherbergisgluggi hennar var þar rétt fyrir
ofan. Þéttur vínviður óx upp með veggnum. Og
þessi vínviður mundi vera nógu sterkur til þess
halda uppi manni, sem vildi klifra upp vegginn.
Máttvana af skelfingu skaut hún lokunni fyrir
gluggahlerann. Hugsanir hennar þutu úr einu í
annað. Aðrir gluggar? Aðrar dyr? Efstu glugg-
arnir voru lokaðir, hún hafði heyrt stúlkurnar
loka þeim. Borðstofan? Bókaherbergið ?
Skuggi flögraði á gólfinu. Hún gaf frá sér
hálfkæft óp, en það var einungis lampinn, sem
hafði hreyfzt fyrir vindinum. Hún greip vasa-
ljós sitt, hljóp út í forstofuna og í áttina að
borðstofunni. Þar var allt harðlæst. Aðrar stof-
ur voru einnig örugglega umbúnar. Hann gat
ekki komizt inn? Var hann inni nú þegar?
Hún gat ekki komizt lengra. En hún varð.
Svo tók hún rögg á sig, gætti að umbúnaðinum
annarsstaðar og varð þess vísari, að allt var í
lagi.
Hún gekk aftur til dagstofunnar. Upp? Nei,
hún gat ekki farið upp. Ef hann kæmi inn,
mundi hún vera þar eins og fugl í búri. Gat hún
komizt niður að kofanum? Ógerlegt! Hann gæti
vel heyrt til hennar eða séð hana. Það var
all-langt þangað. Það væri mesta brjálæði, að
ætla sér að reyna slíkt.
Kalla á þjónustufólkið ? Það mundi ekki heyra
neitt í þessu öfsaveðri. En bjallan, stóra bjallan,
sem notuð var til þess að minna á dagmál og
náttmál. Strengurinn var í forstofunni. Celía
andvarpaði léttan og hljóp út — strengurinn lá
á gólfinu! Auðvitað — hann hafði slitnað fyrir
um það bil hálfum mánuði og Lance hafði
gleymt að koma honum í viðgerð.
Hún gekk til baka. Andlit hennar var náfölt,
augun villt. Hún reyndi að herða sig upp, hugsa
um barnið sitt. Maðurinn gæti ekki komizt inn.
Hann getur það ekki, getur það ekki, getur það
ekki. Ég verö að vera róleg.
Hún heyrði að fálmað yar til gluggans, eða
henni fannst það. Hún reyndi að æpa, en hljóðið
kafnaði niðri í henni. Svo heyrði hún ekkert
nema dynjandi regnið, þrumurnar og storminn.
Hvert hafði hann farið ? Hvar mundi hann ráðast
til inngöngu? Hversu lengi mundi hann þrauka?
Hann var fullur, hafði áreiðanlega flösku í vas-
anum og gæti stútað sig æ ofan í æ og drukkið
frá sér allt vit. En ef til vill mundi hann ekki
gera það — —
Mundi þessi martröð aldrei taka enda? Bara
ef svo færi, gæti hún brotið rúður, öskrað ög
æpt á þjónustufólkið. En engin gæti heyrt til
hennar í þessum veðurofsa. Veðrinu mundi ein-
hvern tíma slota. Hún varð að herða sig upp og
bíða. Hún mátti ekki láta undan. Hún tók að
tvístíga á gólfinu.
Allt í einu heyrði hún hljóð, annarlegt og ó-
þekkt. Hún snarstanzaði, yfir sig hrædd.
Skjálfandi stóð hún í sömu sporum og lagði
nákvæmlega við hlustirnar. Hárin risu á höfði
hennar.
Hún heyrði þrusk í matstofu þjónustufólks-
ins — það var einhver að læðast, stóll féll á
hliðina, lágt bölv — hann var kominn inn!
Hún sneri sér við og þaut út úr stofunni til
útidyranna, opnaði þær með því að losa slag-
brandinn. Dyrnar þutu upp, og Celía hljóp út
eins og vitfirringur. Hún hljóp beint af augum,
skeytti engu hvort hún fór. Hún hugsaði ekki
lengur, það eina, sem hún gat var að hlaupa.
Hún hljóp gegnum olíuviðarrunnana og að háu
múrsteinsþrepunum. Þrepin voru hál og blaut
og margslitin. Hún hrasaði og steyptist til
jarðar.
17. KAFLI.
Celia komst aftur til meðvitundar. Hún var
enn þá mjög utan við sig, en skyndilega mundi
hún allt og hræðslan náði tökum á henni. Hún
ætlaði að spretta á fætur og halda áfram göng-
unni, en hún gat ekki hreyft sig. Hún fann að
einhver kom við hana og lyfti henni upp. Hún
æpti af hræðslu og streittist á móti af öllum
kröftum.
„Celía!“
Það var kveikt á vasaljósi og hún sá inn í
gráu augun Alec Mackenzie.
„Alec! Alec!“
„Celía, góða------“
Hún vafði handleggjunum utan um hálsinn á
honum og þrýsti sér að honum.
„Farðu ekki frá mér, farðu ekki frá mér.“
„Ég fer aldrei frá þér framar."
„Þessi maður -— Job ■— -—
„Hann er kominn á öruggan stað. Nú er þér
borgið, Celía. Þú þarft ekkert að óttast.
Ekkert að óttast! Já, nú var henni borgið.
Alec var kominn, hélt henni fast. Hún spurði
hann ekki, hvaðan hann kæmi og undraðist það
ekki einu sinni. Hún gerði sig alveg máttlausa
og féll í væran dvala-------
II.
Vitund hennar skynjaði tvær raddir, tvær
hvíslandi raddir. Ómur þeirra var þægilegur
eins og seitlandi lækur. Hún lá á einhverju
mjúku og mátulega hlýju. Kaddimar voru sef-
andi og blíðlegar. Svo hurfu þær og hún var ein.
Henni var kastað upp og slengt til jarðar. Síð-
an var henni snúið í hring fyrir framan glóandi
bál, föt hennar voru rifin og tætt og blóðið vætl-
aði úr sárum á líkama hennar. Svo var hún
kvalin með eiturgasi og varpað niður í kolsvarta