Vikan - 16.06.1949, Blaðsíða 12

12
VTKAN, nr. 24, 1949
gjá. Og nú höfðu þeir víst lokið aðgerðum sínum
og hún fékk að vera í friði.
Hún lá grafkyrr. Ef hún hreyfði sig hið
minnsta, mundi pyntingarnar byrja að nýju.
Kannske vissu þeir ekki, að hún var hérna.
Þeir máttu ekhi fá að vita það. — Muldur og
orðaskvaldur. — Raddirnar urðu sifellt hærri og
hærri. Einhvers staðar frá kom ljós. Hana lang-
aði til þess að opna augun og sjá ljósið, en þorði
það ekki því að ef hún gerði það, gat svo farið
að þeir sæu lífsmerki með henni og tækju að
kvelja hana á ný.
Ljósið varð sterkara, barsmíðin í höfði hennar
daufari. Nú heyrði hún raddir mjög greinilega
og gat fylgzt með samtalinu.
„Veslings stúlkan. Og veslings Lance. Hefur
nokkuð frétzt frá honúm.
„Já, báturinn hefur talstöð. Þeir hafa snúið
við.“
„Þetta er hræðilegt. Ætli hún nái sér, hvað
haldið þér um það?“
„O-já, hún nær sér. Hættan lá í þvi að hjartað
mundi bresta, en hún hefur lifað það af.“
Hver skyldi ná sér ? Var einhver veikur ?
Hvar var Lance?
,,Ó.'“ Celía opnaði augun. „Job — Alec.“
Hún hefur fengið meðvitund! Svona, svona,
frú Lancing.“ Ung kona í hvítum slopp með
hvíta húfu beygði sig yfir rúmið. Hún brosti
hughreystandi: „Það er gott! Hvernig líður
yður?“
Celía leit á hjúkrunarkonuna undrandi og
utan við sig:
„Hvernig •— hvar —?“ Hún gat varla hreyft
tunguna.
„Þér eruð á sjúkrahúsinu, frú Lancing, og
það er hlynnt að yður eftir föngum.“
„Sjúkrahúsinu ? Hef ég verið veik?“
„Mjög veik. En þér hafið náð yður mjög fljótt.
Haldið þér, að þér gætuð drukkið einhvern sval-
andi drykk?“
„Ég er þyrst,“ hvíslaði Celía.
Bolla var haldið að vörum hennar og hún
drakk. Drykkurinn var volgur og þægilegur.
„Og nú skuluð þér sofna aftur. Á ég að búa
betur um höfuðið á yður ? Lokið svo augunum
og reynið að sofna.
Hana langaði ekki til þess að loka augunum,
það var svo margt sem hana langaði að spyrja
um. Hvers vegna var hún hérna. Hvað hafði
komið fyrir. Það hafði verið fárviðri — fullur
negri — hún datt einhversstaðar, svo' kom Alec.
Eða var það draumur? Hún varð að vita vissu
sína, en augnalok hennar voru blýþung. Þau
féllu saman, Celía andvarpaði og sofnaði vært.
Er komið var kvöld vaknaði hún. Hún svipað-
ist um í stofunni. Inn um opinn gluggann barst
sætur ilmur. Óveðrinu var víst slotað því engin
hljóð heyrðust nema öldugjálfrið við ströndina.
Óveðrið! Skyndilega mundi Celía allt. Hræði-
lega kvöldið, mannveruna, sem lá í hnipri undir
glugganum, þessa hræðilegu æsingu. Og svo
þruskið í matstofunni, villtur flóttinn, fallið —
og Alec. Svo hafði hún fallið í ómegin og haft
þetta hræðilega óráð.
Hvernig hafði hún komizt hingað á sjúkra-
húsið. Hvernig í ósköpunum hafði Alec borið
að einmitt þá. Hversvegna hafði hann komið
frá Englandi ? Hversvegna hafði hann komið
til Fairfax einmitt á þessari stundu, í þessu
hræðilega fárviðri ?
„Jæja.“ Hjúkrunarkonan stóð brosandi við.,hlið
hennar. „Þér hafið sannarlega sofið vel. Líður
yður ekki betur núna?“
„Jú, þökk fyrir.“
„Svöng, geri ég ráð fyrir.“
Þótt undarlegt sé, þá var Celía mjög svöng.
Hjúkrunarkonan kom með bolla af þunnu hafra-
seyði, mataði hana sem hún væri barn. Celía
varð södd af þessu. Hún hafði víst ekki verið
eins svöng og hún hafði haldið. En hún leit
miklu betur út, er hún hafði lokið úr bollanum,
og hreyfði sig eins og hún vildi setjast upp í
rúminu.
„Þetta mundi ég ekki gera,“ sagði hjúkr-
unarkonan. „Lát mig búa um yður.“ Hún gerði
svo, og Celía lagðist aftur.
„Ég er afskaplega slöpp,“ sagði hún.
„Það er ekkert. En þér eruð prýðilega hraust-
byggð, frú Lancing. Við erum öll mjög hreykin
af yður.“
„Var ég mjög veik?“
„Það skulum við ekki tala um núna,“ svaraði
hjúkrunarkonan ákveðin.
„En ég verð. Ég þarf að leggja fyrir yður
spurningu."
„Jæja, gott og vel.“ Hjúkrunarkonan tók um
úlnliðin á henni. „Hvað var það, sem þér vilduð
spyrja mig að, frú Lancing ?“
„Ég geri ráð fyrir, að barnið — barnið -—“
Celia átti erfitt um mál.
Hjúkrunarkonan kinkaði kolli. Samúðarsvip-
ur kom á andlit henni.
„Það var ekki hægt að komast hjá því. En
Moira Lister, er lék í ensku myndinni
„Another Shore“ („Annað land“).
(Frá J. A. Rank, London)
við björguðum yður að minnsta kosti,“ sagði
hún og reyndi að vera kát.
„Hversu lengi hef ég verið hérna,“ spurði
Celia.
„Þrjá dpga.“
„Þrjá daga?“ Og hvernig komst ég hingað?
„Mackenzie læknir kom með yður á vélbáti
hótelsins."
„Öveðursnóttina ?“
„Já, einmitt þegar verst var veðrið. Og hann
bjargaði þannig lífi yðar.“
„En hvernig. Ég skil ekki hvernig smá-
bátur — —“
„Það er hlé á flóanum. Og vélbátar þola stinn-
inginn. Ekki svo að skilja, að mig hafi langað
til þess að vera með, það verð ég að segja. Ég
hefði ekki þorað að hætta á það, og ég þekki
engan nema Mackenzie, sem hefði lagt í þessa
fífldirfskuraun. Og hvernig hann hefur getað
fengið tvo negra með sér, er mér óskiljanlegt,
en hann hefur svo undarlegt vald yfir fólki.
Ég hygg, að flestir gerir það, sem dr. Mackenzie
skipar þeim.“
„Er hann, — er hann enn á Blanque ?“
„Á Blanque! Ég held nú það. Hann hefur verið
á sjúkrahúsinu dag og nótt.“
Celía leit niður fyrir sig.
„En hvað það var vel gert af honum,“ sagði
hún.
„Hann er stórkostlegur," sagði hjúkrunar-
konan sannfærandi. Og auðvitað var hann mjög
kvíðinn — hann, sem var svo mikill vinur hr.
Lancings." '
„Hefur nokkuð heyrzt frá — ?“
„Frá hr. Lancing?" greip hjúkrunarkonan
fram í. „Já, já, hugsa sér, að ég skuli ekki hafa
sagt yður frá því, að það var sent neyðarskeyti
héðan frá talstöðinni í gær. En við hugs-
uðum ekki mikið um það, af því að við höfðum
svo mikið að gera með að hlynna að yður, en
svo mikið er víst, að svar var komið í gærkvöldi,
um að skipið væri snúið við.“
„Ó, ég er svo glöð! Ég var svo hrædd.“ Þessi
voðalegi stormur —“
„Blanque-búar farast ekki þótt hann hvessi
dálítið," sagði hjúkrunarkonan í gamni. „Þér
fáið að sjá mann yðar heilan á húfi eftir einn
til tvo daga. Og nú skuluð þér leggjast fyrir
aftur og sofna.“
Celía gegndi þvi. Hún hélt samt, að hún mundi
ekki geta sofnað, það var alltof mikið, sem hún
hafði að hugsa um. En áður en löng stund var
Jiðin, var hún sofnuð værum svefni. Hjúkrunar-
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
X. Maggi: Amma, amma, ég hef fundið þau!
?,. Maggi: Gettu hvaö þao cr, amma!
3. Amm: Hver csköpin gan~a á.
Maggi: Ég hef fundið sumarnærfötin mín!!
4. Maggi: Ég er búinn að sjá kríu, ég er bú-
inn að s'á kríu! ! !