Vikan - 01.06.1950, Blaðsíða 6

6
10. KAFLI.
1 fyrsta reiðikastinu vildi John höfða mál gegn
blöðunum, en Sally fékk hann til að hætta við
það. Hún áleit í fyrsta lagi, að ekki væri um
grundvöll fyrir málshöfðun að ræða og benti
einnig á, að áður hafði hann mjög reynt að aug-
lýsa. En ef til vill varð það þyngst á metunum,
að hún sagði, að málshöfðun mundi kosta mikið
fé. Svo mikið var víst, að John hætti við hana.
Það var erfitt að umgangast John um þessar
mundir. Og nú var komið að þvi, að þau byrjuðu
aftur. Mikið hafði gengið á áður, en meira varð
það nú. Árangurinn af rosafréttum blaðanna, sem
höfðu komið John í sem verst skap, var ekki lítill.
John gat ekki að því gert, að hann hugsaði stund-
um um það, að blaðamaðurinn, sem soðið hafði
fréttina um þau saman, hefði orðið þess valdandi,
að mikið fé rann í vasa þeirra.
Margir af fyrri viðskiptavinum Sallyar komu
aftur til hennar til að spyrja hana ráða og þakka
henni fyrir það, sem hún hafði gert fyrir þá. >að
átti sér líka stað, að fólk, sem hafði orðið fyrir
vonbrigðum af starfi hennar, kom til hennar og
kvartaði. Sally lét sér mjög annt um þessar mann-
eskjur. Hún uppgötvaði fljótt, að einmitt þetta
fólk hafði ekki verið hreinskilið í spurningum
sínum, og hún benti því á, eins og hún hafði
gert oft áður, að það gæti ekki búizt við, að
hún svaraði rétt spurningum, sem væru þannig
lagðar fyrir hana.
En Sally var ekki hamingjusöm, þrátt fyrir
heppni og auðæfi. Blómin, súkkulaðið, ávextirn-
ir, bækurnar og skrautið, sem henni var sent, oft
án þess að sendanda væri getið og titt með hjart-
næmum bréfum, glöddu hana nú ekki, eins og
sumarið áður. Þá hafði hún verið glöð og áhyggju-
laus.
Hún saknaði lafði Gaunt. Stundum ásakaði hún
sjálfa sig. Ef til vill hefði hún getað séð hættuna
fyrr.
John var ekki heldur eins barnslega glaður
og hann hafði áður verið. Hann var orðinn leið-
ur á þessu, og honum þótti það hræðilegt, hve
dauði móður hans hafði vakið mikla eftirtekt á
þeim og orðið orsök þess, að þau höfðu miklu
meira upp úr sér nú. Áður hafði hann notið al-
menningshyllinnar og eftir að Sally hafði lokið
sínu hlutverki og kvenfólkið þyrptist um hann,
þá fór hann sér að engu óðslega. Sally, sem var
þreytt og þráði að komast af stað, varð oft að
bíða eftir honum. En nú þurfti hún aldrei að
bíða. Hann flýtti sér út í bílinn og heim í íbúð-
ina.
Hann saknaði móður sinnar — hún hafði alla
tíð dekrað við hann —- og hann hallaði sér nú
meira að Sally.
En Sally vissi ekki, hvað það var, sem lá hon-
um þyngst á hjarta. Alison hafði ekki svarað
bréfi hans.
Það hafði ekki verið auðvelt fyrir hann, að
skýra aðstöðu sína. Hann langaði til, að Alison
öðlaðist vitneskju um erfiðleika hans síðustu ár-
in og fjármálaáhygjur hans.
Nú, er skuldir föður hans voru loks greiddar
og hann vann inn mikla peninga, fannst honum
vera jafnræði með þeim. Hann hafði stungið upp
á að heimsækja hana, þegar starfinu væri lok-
ið, og hann hafði verið vongóður um langt skeið.
En hver vikan leið af annarri og ekkert bréf kom
frá Alison.
Ef til vill hafði hann ekki komizt nógu skýrt
að orði. Alison var stolt. Hann rifjaði aftur og
aftur upp það, sem hann hafði skrifað. Að lok-
um settist hann við borðið og skrifaði bréf.
Atburðirnir náðu hámarki sínu kvöld eitt í lok
starfs þeirra í London. Það hafði verið mjög heitt
um daginn, og Sally hafði átt erfiðan síðdag.
Henni þótti gott, að hún þurfti ekki að fara neitt
um kvöldið og vildi borða ein heima í íbúðinni.
Hún stakk upp á því, að John færi að hitta fé-
laga sína.
En henni hafði ekki liðið vel um kvöldið. Hún
var eirðarlaus og gekk herbergi úr herbergi með
hundinn á hælunum.
Sally fannst allt í íbúðinni vera í óreiðu, síðan
Eleanor dó. Stúlkurnar voru að vísu góðar, en
Sally gat ekki fylgzt með verkum þeirra, eins
og Eleanor hafði gert.
Hún var komin inn í búningsherbergi Johns.
VIKAN, nr. 22, 1950
Þar var allt á rúi og strúi. Hún opnaði nokkrar
skúffur. Það var laglegt að sjá, hvernig fór í
þeim! Hversvegna hafði hann ekki sagt frá því,
að engin hugsaði um fatnaðinn hans. Margt þurfti
viðgerðar. Hún lagaði til í nokkrum skúffum og
strauk yfir nokkur hálsbindi. 1 einni skúffunni
var mikið af götóttum silkisokkum, og nú sá hún
fyrir sér í huganum Eleanor frænku sitja og staga
í sokka og heyrði hana segja: ,,Ég geri alltaf við
silkisokkana, af því að mér finnst ég gera það
bezt sjálf.“
Sally ætlaði að fara að gráta. Hún tók hund-
inn í fang sér, settist með hann á rúm Johns og
lét vel að honum. Allt var svo breytt. Og skúff-
an, sem augsýnilega hafði verið leitað í til þess
að finna sokka, sem ættu saman, bar vott um
það, hve mjög John hlaut að sakna móður sinn-
ar. Sally varð að tala við stofustúlkuna daginn
eftir og biðja hana að reyna að koma á betri
reglu.
Sally fór aftur fram i dagstofuna með hundinn
undir annarri hendinni og nokkra sokka I hinni.
Hún settist í stól lafði Gaunt og hagræddi les-
lampanum, svo að ljósið féll á saumaborðið. Sally
fann nál og dálítið af svörtum silkitvinna og
byrjaði að staga.
Hvað skyldi John vera að gera núna, hugsaði
hún. Bara, að hann skemmti sér vel í kvöld.
John hafði farið til Hótel Granchester, en þar
bjó einn vina hans. Fyrst ætlaði hann að líta
inn í skrifstofuna sína, og gá að, hvort hann
hefði fengið bréf. Blátt umslag dró strax að sér
athygli hans. Alison! Hún hafði verið fljót að
svara að þessu sinni. Hann tók bréfið, það var
mjög þunnt. Hann opnaði það.
,,Kæri John.
Lífið gengur sinn gang, við getum ekki lif-
að það liðna upp aftur. Ég er ekki lengur
trúuð á, að okkur beri að endurnýja kunn-
ingsskap okkar. Við höfum svo ólíkan smekk.
Alison."
Stutta stund stóð John alveg hreyfingarlaus.
Svo laut hann fram, tók eldspýtustokkinn og
brenndi bréfið.
!
Blessað
barnið!
Teikning eftlr
George McManus.
Pabbinn: Bless Lilli minn, elskan! Um leið og ég kem
á skrifstofuna, ætla ég að hringja til þín, og þá geturðu
talað við pabba í símann.
Mamman: Já, gerðu það, elskan. Annars verður Lilli
svo einmana.
Pabbinn: Fyrirgefðu Jói. En ég þarf að hringja heim. — Þú
ert búinn að vera fimm mínútur i símanum.
Jói: Því miður geturðu ekki fengið símann. Þetta er áríð-
andi samtal.
Jói: Þá sagði hann fjóra spaða og ég „doblaði" það
-— Mótspilari hans „redoblaði". — Ég spilaði út hjarta-
ás----------
Pabbinn: Einmitt! Svo þetta er áríðandi samtal —
Pabbinn: Sumt fólk er alveg óþol-
andi. — Ég verð að hringja til Lilla
úr almenningssímanum niðri---—
Pabbinn: Ég vona að þú hafir borðað allan matinn þinn,
gullið mitt! Kysstu nú pabba stóran koss í gegnum sím-
ann . . .
1. maður: Þessi náungi verður í allan dag að kveðja.
2. maður: Blessaður vertu, hann er rétt að byrja.