Vikan - 24.10.2000, Blaðsíða 12

Ég, Solla og Jónas höfum alltaf verið óað-
skiljanlegir vinir og gengið í gegnum ótal
margt saman. Við erum eiginlega sálufé-
lagar því við segjum hvort öðru allt um
einkamál okkar, sorg og gleði. Við förum
oft saman út að borða og skemmta okkur
enda öll laus og liðug. Þegar við vorum 27
ára kom Jónas svo út úr skápnum. Æi,
mér leiðist óttalega þetta klisjukennda
orðalag en hann sem sagt viðurkenndi
samkynhneigð sína fyrir bæði sjálfum sér
og öðrum. Þetta kom okkur stelpunum
mjög á óvart því það hafði einhvern veg-
inn aldrei hvarflað að okkur að Jónas væri
hommi en að sjálfsögðu breytti það alls
engu varðandi náin vinskap okkar.
Jónas var sérlega glaður og hress eftir að
hafa komið þessu leyndarmáli upp á yfir-
borðið og dag einn stakk hann upp á því
að við þrjú færum í helgarferð til New York
til þess að skemmta okkur ærlega.
Rúntur á ferðatöskufæri-
bandinu
Við stelpurnar vorum meira
en lítið spenntarfyrir svona ferð
því okkur hafði alltaf dreymt um
að heimsækja New York borg.
Þetta var í janúar, skammdeg-
ið var að sliga alla og á þess-
um árstíma eru flugfargjöld
mjög hagstæð. Okkur fannst því
alveg rakið að skella okkur bara
vestur um haf.
Við vorum alveg rosalega
spennt og pökkuðum niður fullt
af sparifötum, snyrtivörum og
glingri því það átti sko að taka
heimsborgina með stæl!
Við flugum til New York
seinnipart föstudags á ísköld-
um janúardegi og vorum full eft-
irvæntingar. Við höfðum fengið
okkur kaffi og koníak á barn-
um á Leifsstöð, svona rétt til
þess að hita okkur aðeins upp,
og um borð í vélinni fékkég mér
tvö rauðvínsglös. Jónas var
svefnIíti11 vegna mikillar vinnu
undanfarinna daga og lagði sig
í þremur samliggjandi sætum.
Það voru fáir farþegar í þessu
flugi og mjög rólegt en ég fann
að Solla var eitthvað farin að
ókyrrast. Hún pantaði sífellt
fleiri drykki ogsagði aðeinhvern
veginn yrði hún að drepa tím-
ann í svona langri flugferð. Mér
var hins vegar hætt að lítast á
blikuna. Við vorum búin að
ákveða að fara beint upp á hót-
el þegar við lentum, fá okkur
kalt hvítvín, fara í gott bað og
dubba okkur upp fyrir spenn-
andi föstudagskvöld í New York.
Nú var ég orðin hrædd um að
Solla yrði of drukkin þegar við
kæmum á áfangastað og við
sem höfðum bara tvö kvöld til
að skemmta okkur.
Þegar Solla var orðin ansi vel
í því fór hún að huga að útlitinu,
reif spegil og snyrtivörur upp
úr handtöskunni og fór að mála
sig af miklum móð. Ég brosti í
laumi því ég þekkti þessa takta
hennar svo vel. Þegar hún er
komin á ákveðið stig í drykkju
þá bætir hún alltaf mjög mikið
á andlitsmálninguna. Mér hef-
ur stundum dottið í hug að sjón
hennar hljóti að hraka með
hverju glasinu og henni sýnist
hún vera ómáluð þegar hún líti
í spegil. Solla smurði á sig
breiðri línu af svörtum augnblý-
anti og úðaði reglulega á sig
uppáhaldsilmvatninu sínu sem
hún hafði keypt í fríhöfninni. Ég
varalvegað kafna í ilmvatnsský-
inu sem myndaðist í kringum
hana og ekki bætti úr skák þeg-
ar hún fór að laga á sér hárið
og úðaði stífu hárlakki í hárið á
sér í sífellu. Ég held að maður-
inn sem sat fyrir aftan hana hafi
verið orðinn límdur við sætið
sitt!
Þegar við lentum var Solla
orðin blindfull. Við Jónas
skömmuðumst okkar fyrir út-
ganginn á henni og hvernig hún
lét á flugvellinum. Solla dró
annað augað í pung, horfði
stríðnislega á okkur og sagði
drafandi röddu að nú ætlaði
hún að fá sér einn rúnt á ferða-
töskufæribandinu, því það hefði
hana alltaf langað að gera. Við
reyndum að stöðva hana en hún
reif sig lausa og stökk upp á
færibandið og datt á rassinn.
Þar lá hún skellihlæjandi á milli
ferðataskanna á meðan færi-
12
Vikaii