Menntamál - 01.04.1962, Síða 13

MENNTAMÁL
3
un kennaranna og fræðslu alþýðunnar setti félagið hæst,
Þetta gera kennarar enn í dag. Fyrirlestrar, sem fluttir
voru á félagsfundum, fjölluðu um alþýðufræðslu og upp-
eldismál. Jón Þórarinsson, fræðslumálastjóri, var lífið og
sálin í félaginu og formaður þess í 31 ár. Björn M. Ólsen,
prófessor, var þó fyrsti formaður þess.
Á árunum 1889, er Hið íslenzka kennarafélag var stofn-
að, og þar til 1921, er Samband íslenzkra barnakennara
hóf göngu sína, voru stofnuð allmörg kennarafélög til og
frá í landinu. Þetta sýnir, að vakningaralda var að rísa
fyrir þeirri hugsjón góðs kennara og mannvinar, að upp-
lýsa æskulýðinn og hlynna að uppeldi hans. Kennur-
unum var það ljóst, að leiðin að því marki yrði torsótt
og að annað og meira þyrfti til að höndla það en vel-
vilja einstakra kennara með tvær hendur tómar. Fyrst
og fremst varð að vekja áhuga foreldranna fyrir fræðslu
barna þeirra. Ytri öfl, svo sem löggjöf og tilskipanir,
voru að vísu til stuðnings áhuga manna, en aðeins góður
kennari var til þess kjörinn að vinna hugi fólksins til
stuðnings fræðslunni, kennari, sem með dagfari sínu og
starfi gat sýnt, að honum mætti treysta til þess að vísa
veginn til náms og farsæls þroska, en umfram allt þurfti
félagslynda menn. ,,Hvað má höndin ein og ein“, allir
urðu að leggja saman orku sína og þýðast hverir aðra á
leiðinni að hinu torsótta marki hins leiðandi manns. Þetta
var framsýnum kennurum vel ljóst, það sýndu hin félags-
legu samtök þeirra, sem voru að þróast.
Versti Þrándur í Götu íræðslunnar á öllum öldum var
kennaraskorturinn. ,,Oss vantar kennara,“ sagði Einar H.
Kvaran, rithöfundur, um síðustu aldamót. Hann bætti því
við, að örðugt myndi að koma þjóðinni í skilning um
þetta og þar á meðal helztu ráðamönnum hennar. Með
stofnun kennaradeildar í Flensborg var stigið fyrsta spor-
ið og merkilegt spor. Jón Þórarinsson var þarna að verki.
Hann var líka driffjöðrin í setningu fræðslulaganna