Vorið - 01.07.1934, Blaðsíða 5

VORIÐ
45
sér að því að sleppa báðum hönd-
unum af stýrinu án þess að
detta. Þetta var Helga.
— Hvert ertu að fara, Steini?
spurði hún, og leit glettnislega
framan í hann. Hann svaraöi
ekki en herti ferðina. Hún reyndi
að fylgja eftir, en þá steig hann
hjólið af öllum kröftum, og það
skildi með þeim.
Það var sólskin og 20 stiga hiti
í skugganum. Steini varð löður-
sveittur af áreynslunni. En nú lá
vegurinn eftir ljómandi fallegri
lægð með skógivaxnar hlíðar á
báðar hliðar. Steini leiddi hjólið
út í skógarjaðarinn og reisti það
upp viö tré, en gekk svo lengra
upp í skógarhlíðina. Hann lagð-
ist niður í skuggann undir stóru
grenitré. Hér var notalegt að
liggja aftur á bak og láta sér
kólna. Hann horfði upp í grænar
trjákrónurnar. En hvaða þrusk
var þetta? Skyldi það vera högg-
ormur. Hann hafði svo oft heyrt
talað um að höggormar lægju i
leyni í kjarrinu, risu svo allt í
einu upp og hyggju í mann með
eiturtönninni.
Ef það væri nú höggormur? og
svitinn spratt aftur út á enninu
á Steina litla. En hann fékk ekki
langan tíma til að hugsa um
þetta, skyndilega dundi skot
gegnum skóginn og strax á eftir
annað og þriðja. Hvað gat þetta
verið? Var verið að skjóta björn?
Nei, hér voru engir birnir. Þeir
voru engir til í Danmörku, bara
í Noregi og Rússlandi og svo suð-
ur í Alpafjöllum. Skotin héldu á-
fram jafnt og þétt. Hjarta
drengsins barðist um. Hann þorði
sig hvergi að hræra.
Hræðlsan við höggorminn
gleymdist alveg og öll hugsunin
snerist um, hvað þetta gæti verið.
Honum datt í hug, að það væri
komið stríð. Þjóðverjarnir væru
svosem vísir til að vera komnir
með fallbyssu, en mikið voru þeir
vondir, að vera að skjóta á sjálfri
hvítasunnunni, skyldu þeir líka
hafa skotið í gær?
En nú sá hann í gegnum skóg-
inn, hvar vagn fór eftir veginum,
skreytur flöggum, og þá mundi
hann allt í einu eftir því, að það
var 5. maí, og þá var æfinlega
skotið og flaggað, því það var
eitthvert merkilegt afmæli þjóð-
arinnar.
Nú varð hann rólegur aftur og
lagðist útaf á ný. Skotin hættu og
allt varð kyrrt. En það var eins
og sólin væri að leita að þessum
sorgbitna dreng, sem fór að heim-
an án þess að láta pabba og
mömmu vita. Hún smeygði geisl-
unum sínum í gegnum svolitla
glufu á milli trjágreinanna og
skein beint framan í hann. Hvað
vildi sólin honum Steina litla? Ef
til vill ætlaði hún að hugga hann.
Mamma hans hafði stundum kall-
að sólina »auga guðs«, og hann
hafði horft í gegnum dökkt gler
á þetta »guðsauga«, til þess að