Vorið - 01.07.1935, Blaðsíða 3

VORtÐ
43
»Hafið þið heyrt nýjasta nýttV«
»Nei«, svöruðu hinar báðar.
»Þá skal ég' segja ykkur það«,
sagði Stella. »Það á að vera sund-
kappmót í sumar, og sá sem verð-
Ul' fyrstur að marki, fær verð-
laun, peninga,. en ég veit ekki
hvað það verður mikið«.
»Ó, hvað það verður gaman«,
sagði Beta. »Hver ætli fái verð-
'auninV Það væri gaman að vita«.
»Það verður önnur hvor ykkár,
Seni fær þau, þið eruð svo góðar
að synda«, sagði Anna.
»Það verður að minnsta kosti
ekki ég«„ sagði Beta. »Það eru
margir sem eru betri en ég. En
ug he'Jd að það verði Stella, sem
Verður fyrst, hún er svo dugleg«.
»Uss, nei, ég verð ekki fyrst«,
Sagði SteJla. »Það er Jangt frá
bví«.
»Blessaðar Játið þið nú ekki
svona. Ykkur þýðir það ekki
beitt«, sagði Anna. »Það verður
°bnur livor ylíkar,. sem verðlaun-
úi fæi’«.
»Ég held að þú sért orðin að
sPákerlingu«, sagði Beta hlæj-
andi. »En við skulum nú flýta
°kkur lieim. Ég er orðin glor-
hungruð«.
Uagarnir liðu og alltaf nálgað-
lst sundkappmótið. Börnin bæði
hlökkuðu til og kviðu fyrir. Það
var eiginlega um ekkert annað
talað hjá börnunum í þorpinu, en
hver fengi verðlaunin. Lang-
ítast þörnin giskuðu á að önnur
hvor þeirra Betu eða Stellu fengi
þau, en samt bar hver sína von í
brjósti, þó hann léti ekki mikið
yfir því.
Blíðlegur rann sá dagur upp,
er sundkappið átti að fara fram.
Lognið var svo mildð að reykur-
inn úr húsunum stóð beint upp í
loftið. Hann liðaðist liægt og ró-
lega upp í loftið, þangað til hann
loks livarf upp í dimmbláan geim-
inn. Ekki vantaði heldur sólsldn-
ið, þvi að það var bókstaflega allt
baðað í sólskini.
Úr öllum áttum komu börnin
að laugunum, þegar átti að fara
að byrja. Fullorðið fólk kom líka,
og' ætlaði það að horfa á þegar
sundkappið færi fram. Mikil var
eftirvæntingin hjá keppendunum,
þegar allt var tilbúið, en samt var
ekki annað hæg't að sjá, cn að öll
börnin væru fullkomJega róleg.
Börnin voru tilbúin að stinga sér
til sunds og biðu bara eftir mcrki
frá sundkennaranum. Hann stóð
með úr í annari hendi en vasa-
klút í hinni, og öll börnin höfðu
augun á honum. Allt í einu veif-
aði sundkennarinn vasaklútnum
og þá stungu öll börnin sér til
sunds og tóku sundtökin. Nú er
að segja frá þeim Stellu og Betu.
Þær syntu rólega fyrst í stað,. en
voru þó með þeim fyrstu í hópn-
um. Svo fóru þær að herða sig og
voru loks orðnar fyrstar. Þegar
að markinu kom voru þær alveg
jafnar, svo að það var ekki hægt
að gera upp á milli þeirra. Nú