Bjarmi - 01.06.1908, Qupperneq 3

B J A R M I
91
hafði lestra í heimahúsum. Varð það
eitt af áhugamálum lians, og brýndi
það fyrir öðrum í ræðum og ritum,
og sannaði það af sögunni, að allir
beztu menn landsins liefðu verið
trúræknir, og gleymdi þá ekki að geta
Eggerts skálds Ólafssonar, frænda sins
í föðurætt. Hann var tryggur vinur
og þar af leiðandi ótortrygginn, en
mótstöðumönnum sínum gal hann
verið þungur í skauti, einkum ef
hann var beittur brögðum og ódreng-
skap, því að maðurinn var hrein-
skilinn og drengur hinn bezti, þó að
hann vegna örlyndis síns, væri oft
harðorðari, enn hann vildi verið hafa.
Þjóðrækni hans efasl nú enginn um,
og á síðari árum var hann búinn að
ná hylli og trausti almennings, og
því varð söknuðurinn svo almennur
við fráfall lians, því allir fundu, að
enginn gæti fylt hans rúm að víð-
tækri þekkingu á því nær öllum á-
liugamálum þjóðarinnar, samfara
fölskvalausri ættjarðarást og ósér-
plægni.
Páll var hófsmaður um alt og blátt
áfram í allri framgöngu og hversdags-
lega skemtinn og kátur í viðmóti.
Hann var og bezli heimibsfaðir og
ástríkur eiginmaður. Hann var tví-
kvæntur. Fyrri kona hans var Kristín
Guðmundsdóttir bónda á Auðnum (á
Vatnsleysuströnd), og áttu þau einn
son, er Kristinn heitir; en síðari kona
hans var Álfheiður, dóttir Helga
lektors Hálfdánarsonar og áttu þau
5 börn, sem öll eru á lííi.
B. ./.
Yitnisburður steinanna.
,,Ef þcssir þcgðu, þá immdu
steinarnir hrópa“ Lúk. 19, 40.
Guð vakir yfir orði sínu, að það
sé liaft í maklegri virðingu. Pegar
vantrúarvísindin gera það að sögnum,
en ekki sannindum, þá lætur hann
rúnirnar á steinunum, í rústum gömlu
borganna á Egiptalandi og í Austur-
löndum, hnekkja getgátum þessara
vísinda og staðfesta sannleika síns
orðs. Hann hefir gelið sérstökum
mönnum speki lil að ráða þessar
fornu steinrúnir, og þau brol úr sögu
hinna elzlu ríkja í heimi, sem í þeim
eru fólgin, hafa fært fullgildar sann-
anir fyrir því, að biblían birtir oss
ekki að eins hjálpræði guðs, heldur
er hún líka jafnframt frumsaga mann-
kynsins; þau hafa sannað, að þar
sem frásögn biblíunnar greinir á og
önnur fornrit um ýms atriði í frum-
sögu mannkynsins, þá sé það ávalt
satt, sem biblían segir; liún fari þar
með sannindi, en hitl reynist sagnir.
Hér er ekki rúm til að rekja það
alt, sem fundist hefir í hinum fornu
rústum, frásögu biblíunnar lil fullrar
sönnunar. Hér skai að eins drepið
á íátt eitt.
Það hefir sannast, að Belshazar
A'ar konungur í Babýlon, þegar Kýros
tók borgina 538 l’. Kr., en ekki Na-
bonidus, eins og forn babylónsk rit
greina. Nahonidus konungur var
faðir Belshazars.
Sannast hefir frásögnin í spádóms-
hók Jónasar (3, 5—10) um það, að
Nineveborgarmenn hafi snúið sér til
gnðs við prédikun spámannsins, því
fundist lieflr skipun Adad-Niari Assy-
ríukonungs frá þeim tíma, sem býður,
að allur lýðurinn skuli dýrka einn
guð.
Pað hefir og fundist, að konungur
sá, sem tók Samaríu og lierleiddi
ísraelsmenn til Assyríu, hét Sargon,
eins og stendur í spádómshók Esa-
jasar (20, 1). Hann var eftirmaður
Salmanassars og faðir Senakeribs.
í árbókum Sargons konungs stendur,
að liann hafi ílutt 27,280 fjölskyldur