Bjarmi - 01.09.1908, Qupperneq 7

B J A R M 1
143
inn í óþörfu orði »skrifuð«, sem þó
er rétt liugsað, og mætti því, efvildi,
láta standa innan liornklofa, en er
því er slept í II. Þess. 3,17, virðist
það vera óvandvirkni að kcilna, að
það stendur hér.
Slæm prentvilla eða hugsunarleysis-
villa er í II. Ivor. 5,21: »hann, sem
þekti ekki synd, gerði hann að synd
vor vegna«, fyrir: y>þcinn, sem« o. s.
frv. Því eins og það stendur, verður
þetla fyrra »/ian/i« að skoða sem
frumlag umsagnarinnar gjörði, en hið
síðara sem andlag, en hið gagnstæða
er rétt; lil þess að sýna það, verður
að þýða: »þann, sem« o. s. frv.
Hér er drepið á nokkra staði, sem
umbótar þurfa, en margt er það fleira,
ef hægt væri, sem þyrfti að lagfæra,
og vonandi gera þýðendurnir sér all
far um að lagfæra og bæta það, sem
i ólagi er, áður nýja testamenlið verð-
ur prentað aftur. Peir eru þegar bún-
ir að leysa mikið verk af hendi og
þess vegna þykjumst vér mega treysta
því, að þeir lietli það og fági svo, að
maður sé ekki altaf að stinga sig á
flísunum.
En hins vegar hefi eg verið svona
langorður til þess að ritdómur minn
gæti líka, ef lil vill, orðið nokkur leið-
beining til skýringar á lorskildustu
stöðunum, þeim, sem lesa og vilja
skilja bréf Páls postula.
Það er ósk mín, að allir fslending-
ar vildu lesa og reyna að skilja nýja
testamenlið, og ef þessi nýja þýðing
stuðlar að því, sem eg vona, mun
hún færa oss blessun.
Gnðin. Einarsson.
Þriðji fttndur
kristniboðsfélags danskra kvenna.
13.—15. okt. 1907.
»Nú litum vér yfir tímann, sem
liðinn er, með þakkargerð fyrir alla
náð hans við oss, siðan við héldum
fijrsta fundinn (1906).
Á fyrsta íundinum talaði ungfrú
Wasserzug um »upprisulífið í Kristi«.
Yfir ræðustólnum stóðu einkunn-
arorð fundarins: »Auguþín skulu sjá
konunginn í fegurð hans«. Og vér
fengum uppfylta hjartans þrá vora.
Yér sáum hans dýrð, dýrð, sem
hins eingetna föðursins, sáum hann,
fullan náðar og sannleika (Jóh. 1,14).
Ikið var dýrðleg samkoma. Hjörtu
vor voru hrifin, þegar vér sungum
knéfallandi:
»I4eyrðu raustu hirðis þíns?« Þá
endurómaði sannlega i mörgu hjarta:
»Já, drottinn, ég vil fylgja .þér alla
leiðina«.
En af þessu »Ummyndunarfjalli«
leiddi droltinn oss vist allar af kær-
leika sínum, hverja á sinn liátt, niður
í dalina djúpu, hvort sem það var
nú sjálfsprófunardalurinu, lægingar-
dalurinn eða dalurinn, þar sem
beizku jurtirnar spretta, til þess að
oss lærðisl að þekkja vanmátt vorn,
lærðist, að það er Jesús eiiux, sem
getur hreinsað oss og læknað.
Svona hagar guð uppeldi sinu.
Næsti fundur var haldinn i júli
1906.
Þar talaði Eva v. Tielewienklers
um það, hvernig vér ættum að dexjja
jvá sjálfum oss.
Það var hlessunarríkur vitnis-
burður.
Hún sagði, að þetta væri meira
en hugsjónin ein. Það þyrfti að
gerast i raun og veru, bæði í and-
legu líli hvers einstaks manns og í
öllu starfi voru drotni til handa, svo
það verði ekki »verkin vorra handa«,
heldur lians eins, sem heiðurinn ber.
»Og á »IIimmelhjerget« hélt hún
aftur skilnaðarræðu og lyfti oss þá
upp á hinar »eilífu hæðir«, henti
oss út yfir hina mörgu fjallatínda,