Bjarmi - 01.09.1909, Qupperneq 1

BJARMI
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
III. árg. |
Reykjavík, 1. sept. 1909.
18.
»Drollinn lilur d hjarladu. l.Sam. 16, ’
Vinur minn, hver sem þú ert, sem
þetta kant að lesa eða heyra. Þú
veizt, að ritað er í hihlíunni þinni:
»Mennirnir dæma eftir útlitinu, en
droltinn lítur á lijarlaðcd Og þar er
líka rilað: »Fremur öllu, sem gætur
eru hafðar á, þá varðveiltu lijarta
þitt, því að þar eru upplök lífsins«.
(Orðskv. 4, 23).
Eg vil nú gera ráð fyrir, að þú
sért einlægur og viljir eigi láta búa í
hjarta þínu neina af þeim vondu
liugsunum, sem frelsari vor segir að
þaðan komi og birtist í orðum og
verkum. Það er dramb, ágirnd ilska
svik o. s. frv. Þú vilt lielga guði
allar þinar hjartans hugsanir.
En svo segir þú, ef lil vill. Eg
heíi ýmsar skoðanir á guði og hjálp-
ræði lians, sem mér eru orðnar lijart-
kærar og hugfastar; eg veit þær koma
ekki heim við það, sem ritað er, en
guð lítur ekki á skoðanir, heldur á
hjartað.
Þelta er þá skoðun þín á skoðun-
unum. En hvernig getur þú haft
fasla, hjartfólgna skoðun, nema hjarla
þitt, vilji þinn sé samverkandi skyn-
semi þinni? Jesús segir sjálfur: »Af
nægð hjartans mælir munnurinn«.
Samkvæmt þessum orðum frelsara
vors er skoðun þín röng, vinur
minn; hugur þinn, hjarta þitt lilýtur
að fylgja máli þínu. Getur þú nú
helgað guði þessa hjartans skoðun
þína?
Eða skoðun þín á Kristi sjálfum.
Það er ef til vill þín hjartgróin skoð-
un, að hann hafi verið maður eins
og þú og eg, með þeim eina mismun,
að hann var alfullkominn í trú og
siðgæði, sérstaklega ætlaður af guði
lil þess að vera mönnunum fullkom-
in fyrirmynd lil að breyta eftir. En
svo liafi liann ekki verið neilt meira.
En nú segir Jesús um sjálfan sig:
»Mannsins sonur er ekki kominn lil
að láta þjóna sér, heldur til að þjóna
öðrum og lála sitl líf til lausnargjalds
jgrir margaa. Samkvæmt þessum orð-
um er skoðun þín á Kristi röng.
Geturðu þá lielgað guði þessa lijart-
ans skoðun þína?«
Eða skoðun þín á sambandi trúar-
innar og kœrleikans. Pú hefir heyrt
og lesið þessi orð jiostulans: »Þó að
eg hefði trú svo mikla, að eg gæti
ílutt tjöll, en hefði ekki kærleikann,
þá væri eg einskis verður«. llt af
þessum orðum hefir þú, ef lil vill,
alið með þér þá skoðun, að á sama
standi um trú þína eða hverju þú
trúir, ef þú aðeins hefir kærleikann,
elskar náungann eins og sjálfan þig
og hreytir svo við aðra í öllu, sem
þú vilt að þeir hreyti við þig. En
hefirðu ekki tekið eptir að ritað er:
»Án trúar er ómögulegt að þóknast
guði«. Samkvæml þessum orðum er
það að þóknast guði eða auðsýna
kærleika, ávöxtur trúarinnar, en trú-
in ekki ávöxtur kærleikans. Skoð-
un þín á sambandi trúar og kærleika
er því röng. Geturðu þá helgað guði
þessa lijartans skoðun þina?