Bjarmi - 01.09.1909, Blaðsíða 4

140
B J A R M I
ekki út, hugsa um sig, en ekki aðra.
Margur fátæklingurinn yrði sælli og
blessaðist betur, ef hann liíði fyrir
aðra í allri sinni fátækt.
Margur myndi bera raunir lífsins
með meiri karlmensku og þolgæði,
en alment verður raun á, ef hann
gæli leitt lijá sér að líta sí og æ á
erfiðleika sína og vanmætti sitt, en
varpaðií þess stað allri sinni áliyggju
á drottin, og léti hann einan um að
bjarga sér úr raununum með þeim
kröftum og viti, sem honum hefir
verið gefið.
Margur ju-ði glaðari en hann er, ef
liann temdi sér þá list postulans Páls,
að líla fram, og stýrði eigi plógnum
öfiigur í iðjustjái og stímabraki og
sorgum lífsins.
Og sælt yrði lífið, ef hver maður
væri viðbúinn að boði Ivrists að
hlaupa undir byrði annara, eða
leggja lið, hvar helzt sem á lægi og
hann gæli til náð.
Gleymum því eigi, að þessar göf-
ugu lífsreglur verða eigi ræktar, nema
með fulltingi hins almáltuga og
miskunsama guðs og föður vor allra.
Þær eru frá honum og hann einn
getur gefið kraftinn til að framkvæma
þær.
Páll.
Saga eftir N. P. Madsen.
(Framh.).
IV.
Það var mikil ráðstefna haldin á skrif-
stofu sandgæzlustjóra. Þarna sat hann
og Berta frænka og grófu heilann um
það, hvernig hyggilegast mundi að koma
fram í þessu máli eftir síðustu vitneskj-
una, sem þau höfðu fengið. Sandgæzlu-
stjóri var ekki búinn að segja henni frá
því enn, sem gerðist í hesthúsinu. Hon-
um var það fullljóst, að henni yrði það
efni í langa ræðu og þá myndi hún
sýna fram á það með mörgum rökum,
hvað hann hefði farið óhyggilega að
ráði sínu. Og ekki hafði hann á öðru
meiri óbeit en löngu ræðunum hennar,
þegar hún tók sig til og íór að setja
ofan í við hann. Iíonum fanst með
sjálfum sér, að hann hetði farið nógu
halloka, pó ekki væri á það bætt.
Það var hugsun sandgæzlustjóra, að
taka skarið af með öllu. Hann ætlaði
að banna Elísabetu að ríða út og að
hafa yfirleitt nokkur mök við Pál. En
þessa uppástungu vildi Berta ekki fall-
ast á — als ekki.
„Nei, nei“, Lúðvíg, sagði hún með
gömlu ráðkænskunni, „þetta er afar
óhyggilegt, að mínum dómi. Það yrði
nú fyrst til þess að koma rekspölnum
á það, sem viö viljum stemma stigu
íyrir. Þú kannast víst við hið forn-
kveðna: Sætast er ófrjálst epli. Það
var einmitt það, sem vakti forvitni
Elízbetar og kom henni til að fara að
tala við Pál, að hún hafði verið vöruð
við því; annars hefði henni aldrei dott-
ið það i hug, það er eg viss um. En
svo er annað — kæri Lúðvíg — færi
nú svo að hann — Páll, á eg við —
tæki að prédika dálitið fyrir henni —
þá held eg nú ekki í raun og veru, að
af þvi stafi nokkur hætta. Hún Lísa
litla, þetta lifsglaða barn, hún er víst
langt frá því, að hún geti orðið snortin
af rauna-rellu Páls, enda þó að þessar
óvænlegu lífsskoðanir hans hafi getað
æst upp í henni forvitnina rétt í bili.
Þess vegna sting eg upp á þessu: Lát-
um sem ekkert hafi í skorist — látum
miklu fremur sýnast, að við teljum Pál
alsendis meinlausan mann og ekkert
sérstakt við hann að athuga. Þá hætt-
ir hún fljótt að hafa gaman af að veiða
upp úr honum, hvernig hann lítur
á hlutina, Og þar að auki verð eg að
segja þér það, kæri Lúðvíg,“ sagði húq