Bjarmi - 01.09.1909, Side 5

B J A R M I
141
með þótta, og hallaði sér svo fyrir-
mannlega aftur á bak í stólinn, „að
það væri að gjöra alt af mikið úr hon-
um Páli, ef við teldum það forboð nauð-
synlegt, sem þú gafst í skyn, að þú
ætlaðir þér að gjöra“.
Sandgæzlustjóra bjó nú alt annað í
skapi en að fara svona í sakirnar. Yík-
ingsandinn í honum var of ríkurtil þess.
En síðasta röksemdin hennar Bertu
frænku varð þó til þess, að hann féist
á hennar mál, því hann var eftir sig
eftir hesthúsbardagann og langaði ekki
til að leggja út í nýja rimmu.
Berta frænka gekk þá aftur inn í
dagstofuna. Skömmu siðar kom Elísa-
bet inn til hennar. Berta tók á móti
henni með óvanalegri blíðu og ijúfasta
brosi.
„Nú, nú Lísa mín, það var fallegt
af þér að koma. Veiztu það, að eg
sat hérna og þráði komu þina. ?“
„Er það nú satt, frænka", mælti Elísa-
bot og gekk að henni og kysti hana á
ennið.
„Já, eg skal nú segja þér það, að
eg var dálítið leið með sjálfri mér út af
því, sem kom fyrir áðan. Það lá sem
sé illa á mér, og eg misskildi þig víst
dálítið og tók víst helzt til hart á því,
sem þú sagðir. Annars veiztu, að þess
háttar er mitt kærasta umhugsunarefni.
Já, þú hefir reglulega spurt hann Pál
spjörunum úr, — það var nú rétt eftir
þór að lýsa — sérvizkukolian þín. Og
hvað fanst þér hann þá vera — sér-
vizkupoki að líkindum.
„Já, skrítinn er hann, frænka".
„Já, það er nú einmitt það sem það
er, fólkið að tarna, Lísa mín? Eg
þekki það svo vel — eg hefi einmitt—
en þú ætlaðir víst að segja eitthvað
meira".
„ Já, frænka, hann er sannarlega gagn-
tekinn af sinni trú“.
„Já, eins og eg segi — altekinn af
trúarvingli — þú hefir undir eins kom-
ist á snoðir um það?“
„Nei, frænka, ekki held eg hann sé
vinglgjarn.
„Nú, það er hann ekki — nei, það
getur verið“.
„En hann er sæll, það er auðfundið.
En hvað augu hans ljómuðu af gleði,
þegar hann talaði um Jesús. Það er
enginn ólundarbragur á honum, eins og
þú hélzt, frænka".
„Nú, ekki það, Lísa litla, nei, það
er einstöku maður af þeim flokki —
sem — sem að minsta lcosti sýnist líta
réttum augum á lífið; en það er und-
antekning, barnið gott, — næsta sjald-
gæft, að þeir hittist. Það gleður mig
annars að finna svona skarpa dóm-
greind og skilning hjá þér. Þú færð
að sjálfsögðu að eiga viðræður við hann
Pál þinn oftar.
„Já, eg hlakka beinlínis til þess,
frænka".
Raddir almennings.
Oss berast svo margar fyrirspurnir bréflega og
muunlega viövikjandi kyrkjumálum og trúmálum
að vér teljum réttast aö birta ágrip af þeim við og
við i blaðinu, að lesendurnir geti betur kynnst
skoðunum manna á þessum málum viðsvegar um
land. Nöfn spyrjendanna verða ekki birt nema
þess sé beinlinis óskað, og þeirra fyrirspurna verður
vitanlega ekki getið, sem beðið er um að svara að-
eins brjeflega. — S. G.
i.
— wÞað er nú í rauninni ekki hið
lakasta, þótt vér heyrum sársjaldan
lil prestsins. Þeir, sem komnir eru
til vits og ára, gela sjálfir lesið sér
lil uppbyggingar, ef þeim sýnist, en
það er lakast með »ungdóminn«.
Okkurblöskrarþað mörgum, sem eigum
stálpuð börn, að sjá þau alast upp
án þess að lieyra nokkurntíma gott