Bjarmi - 01.03.1910, Page 2

34
15 J A R M I
talað um að »börn guðs« og »börn
djöfulsins« séu »augljós« af breytni
og liugarfari. Og enn skýrara greinir
Jóhannes frá skoðun sinni í 5. kap.
10.—12. v. er hann segir: »Sá sem
trúir á guðs son, hefir vitnisburðinn
i sjálfumsér; sásemekki trúir guði.hefir
gjört hann að lygara, af því að hann
hefir ekki trúað á þann vitnisburð,
sem guð hefir vitnað um sinn son.
Og þetta er vitnisburðurinn, að guð
hafi gefið oss eilílt líf, og þetta líf er
í hans syni.
Sá, sem hefir soninn, hefir Ufið; sá,
sem ekki hefir soninn, hefir ekkilifiða.*.
En liverjir eru þessir »vjer« eða
»oss«, sem þostulinn talar um? Eru
það ekki fyrst og fremst sjálfur hann
og viðtakendur bréfsins? Og við þá
segir hann: »Þetta hefi ég skrifað
yður til þess að þér vitið, að þér hafið
eilíft líf, yður, sem trnið á nafn gnðs
sonar*. — — —
Já, það veitir ekki af töluverðu
guðfræðisnámi eða öllu heldur orð-
flækjusnild, lil að koma því á Jó-
hannes postula, »að allir menn séu
guðs börn!«
»En hver hefir sagt það?« segir
líklega einhver, »það eru heiðingjarn-
ir, sem hann undanskilur, allir skírðir
menn eru sjálfsagt guðs börn?«
Er það þá sanngjarnt og kristilegt,
að ætla, að ábyrgð heiðingjanna, sem
lítið eða ekkert vila um kristindóm-
inn, sé meiri, en þeirra manna, sem
vísvitandi hafna mannkynsfrelsaran-
um, fótumtroða lögmál guðs ogforðast
alloft að hugsa nokkuð um Drottin?
— Eða hvaða postuli skyldi nú kenna
það?
»Já, en blessaður, þií gleymir aðal-
sönnuninni, sem Nýtt Kbl. ber séra
Har. Níelsson fyrir: Maður skyldi
»setja sig í þau spor, að hann legði
hönd sína á lófann á Kristi, og gengi
• Lclurbreytingin vitnnlegn liér.
svo með lionum innan um mann-
þyrpinguna til að leita uppi þennan
eða þessa, hér inni í liópnum, og
nema svo slaðar fyrir framan hann
eða liana, og segja við Krist: »Líttu
á, þessi er ekki guðs barn«. — Eng-
inn gæli sagt það, er til kæmi«.
Onei, ég gleymdi því ekki, en hvað
sannar það annað en gamla skvn-
semistrúarhrokann, sem hyggur alt
ómögulegt, sem mannlegu hyggjuviti
er ofvaxið. — Pað væri liægðarleikur
að snúa »sönnuninni« við og »sanna«
með henni, að fá eða engin guðs börn
hefðu verið í mannfjöldanum. Hver
liefði treyst sér að ganga með liendi
í lófa Krists mann frá manni og segja
við Krist: Líttu á, þessi maður,
þessi kona, trúir á þig, hann, hún
er barn guðs?«
Mundu ekki llestir liafa þagað, lærðir
sem ólærðir, og hugsað að Kristur
vissi betur um það en maður sjálfur.
En sá, sem sannar of mikið, sann-
ar ekkert.
Margt mannshjartað kann að snúa
alveg að guði eða alveg frá honum,
þóll aðrir geti ekkert um það fullyrt.
»Drottinn alla dæmir bezt
dómar falla manna«.
Og þegar postulunum og preslun-
um ber ekki saman, trúi ég betur
posluiunum og vil heldur hvíla höfuð
þreytt við fyrirheiti Drottins, en blunda
á kodda skynsemisstefnunnar.
S. G.
Arngrímur Jönsson Yídalin.
Eftir það er Þorlákur byskup liaf'ði
tekið við byskupstign og Hólastað,
lét Arngrímur af öllum þeim störfum,
sein lutu að byskupsdæminu, og sett-
ist þá um kyrt á Melstað og hélt á-
fram ritstörfum sínum í næði.