Bjarmi - 01.03.1910, Qupperneq 6

38
y J A H M I
rúðurnar um uóltina, svo að ljósið
huldi af flugnamergðinni.
Þú kallar þig kristinn, vinur minn,
og guð hefir kveikt ljósið sitl í þér,
svo að j)ú hefir séð synd þína og
náð guðs fyrir Jesúm Krist.
Ef guð nú hefir tendrað ljós silt í
þér, þá vill hann líka, að þetta Ijós
í þér lýsi öðruin monnum. Hann vill
að aðrir menn geti séð það skína
ulanáþér, að þú sért kristinn maður,
til þess að þú laðir aðra til Krists
með lííi þínu. En ef enginn maður
sér nú ljós þitt skína, hvernig stendur
þá á því?
I’að eru, ef til vill, þinar mörgu
smásyndir, sein þú svo kallar; þær
skyggja á Ijósið þitt, eins og llngurn-
ar skygðu á vitarúðurnar, en þú
telur þér trú um, að það skíni öðrum,
þrátt fyrir það.
Það getur vel verið, að þú sérl
ekki altaf svo vandaður, þegar um
smámuni er að ræða. I’ú ert, ef lil
vill, ekki altaf svo nákvæmur i því
að segja salt. Þú hefir líldega ekki
altaf gætt tungu þinnar, þegar með-
hræður þinir haí'a borist í lal; ])ú
hefir ef lil vill, reiðst og þá sagt
ýmislegt, sem kristnum manni sæmir
ekki að lála séi um munn fara?
f»ú biður daglega, þú erl fús að
heyra guðs orð, en þú skeytir lítið
um þessar og þvílíkar smásyndir, og
afleiðingin verður þá sú, að kristin-
dómurinn þinn hefir lítil áhrif á aðra.
Menn laðast ekki mikið að kristin-
dóminum með þvi að sjá daglega
Iiíið þitt.
En annað er þó verra, sjálfum þér
til handa. Eins og illgresið kæfir
sæðið, eins kæfa þessar smásyndir
þínar sanilíf þitt við guð.
Bið þú því guð að gefa þér það
framar öllu, að þú megir líkjast
frelsara þínum meira og meira.
»Náið fyrir oss refunum, yrðlingun-
um, sem skemma víngarðana! því að
víngarður vor er i blóma«. (i.jóðai. 2,5).
Sj. J. þýddi.
„Ef ég liefði ....!“
í kvrkjugarði einum í sveit stendur
kross með eftirfarandi áritun : wÞenn-
an minningarkross hefir þakklátur
söfnuður reisl trúlyndum kennara
sínum«.
Einu sinni gekk presturinn út að
leiðinu, og þá sá hann, að við leiðið
stóð ungur maður grátandi.
Presturinn þekti hann og hafði ofl
heyrt honum viðhrugðið fyrir létlúð.
Nú slóð hann þarna sorghitinn og
niðurheygður og hallaði sér upp að
krossinum.
Presturinn gekk þá til lians og
spurði með innilegri hluttekningu, af
hverju hann væri að gráta.
Þá svaraði liinn ungi maður:
»Ef ég hefði farið að orðum hans,
sem livílir undir þessu leiði, þá væri
eg ekki núna að kom^ út úr hegn-
ingarlnisinuw, og hann gat varla
komið orðunum upp fyrir ekka.
Fagur vitnisburður var þetta um
trúlyndi kennarans lálna.
En, vinur minn, hefir þú hann þá
altaf í liuga þér, liann, sem fylgir þér
alla æíi þína og þráir að fá að leiða
þig og laða þig að sér, hann, sem
»heldur útréttum höndum móli þér
allan daginn?« Manstu eftir því, að
hann sagði einu sinni: »Hversu ofl
hefi eg ekki viljað samansafna yður.
eins og liæna safnar ungum sínum
undir vængi sér, en þér Iwfid vkki
viljaða.
Sj. .7.
Árninniiigar.
Margir l'oreldrar, sérstaklega mæð-
urnar, eru gjarnar á að halda langar
áminningarræður yfir börnum sínum,
hverja af annari. Slíkt verður til