Bjarmi - 01.03.1910, Qupperneq 7

BJARMI
39
þess að gjöra börnin alveg tilfinn-
ingarlaus fyrir sérhverri áminningu
og láta þær sem vind um eyrun þjóta.
Sjómaðurinn venst brimhljóðinu, j
svo að það stendur honum als ekki
fyrir svefni. Eins er því varið með
börnin. Tíðar áminningarræður svæfa
samvi/ku barnanna og þau verða leið
á þeim. Þau janka við þeim, bara
lil þess að losna við þær, en svo slá
þau á sin ráð á eftir. Veldu réttan
tíma til að áminna og gerðu það þá
alvarlega og afdráttarlausl, en varastu
all möldur og jag. I’ella gerspillir
uppeldi barnanna, en þó er það svo
sorglega algengt.
Sj. ./.
Presturinn og vantrúarinaðurinn.
Vantrúarmaður spurði einu sinni
prest, sem hann hitti á götunni: »Eruð
þér presturinn, sem prédikið hérna í
kyrkjunni?«
»Já, það er eg«, svaraði prestur.
»Eg liélt, að þér væruð lieiðurs-
maður«,
»það þykist eg líka vera«, mælti
prestur.
»Já, en þér eruð það ekki. Sögðuð
þér það ekki í gærkveldi, að þér
skylduð sýna og sanna, að allir van-
trúarmenn væru glópar, og þyrftuð
ekki til þess lengri tíma en svo sem
tíu mínúlur. Ef þér gelið ekki sann-
að mér það nú þegar i stað, þá skal
eg auglýsa nafn yðar í öllum, öllum
blöðunum í bænum, og sýna yður
það um leið, að þér séuð mesti lyg-
arinn, sem nokkurn tíma hefir uppi
verið í þessum bæ«.
»Hver er þá vantrúarmaðurinn
yðar?« spurði prestur.
»f*að er eg sjálfur, En krefst þess
að þér lálið yður skiljast það, að eg
er enginn glópur«.
»Er það þá skoðun yðar, að krist-
indómurinn ,sé ekki neinn veruleiki?«
»Já, það er nú einmitt mín skoð-
un. Eg er búinn, að skoða jjað
nákvæmlega niðnr í kjölinn og er nú
búinn að vera á lérðinni meira en
12 ár, lil jiess að prédika móti
kristindóminum, og nú fullyrði eg'
jjað afdráttarlaust, að kristindómur-
inn er aumasti hégómi«.
»Eruð þér nú alveg viss um það?«
spurði prestur.
»Já, það er alt hégómi, aumasti
hégómi«.
»Viljið þér j)á gera mérþann greiða,
að segja mér, hvernig þér skiljið
orðið glópur, ef sá maður er ekki
glópur, sem hefir verið 12 ár á
ferðinni, lil þess að lialda fyrirlestra
um einberan hégómann. lír eg nú
annars ekki búinn aó færa fullar
sönnur á, að þér séuð glópur«, mælti
prestur.
»Þeir þóttust vera vitrir, en urðu
heimskingjar.
Sj. ./. l>ýddi i'úr ,,Sainariianen“).
Hygginn kaupmaður. Skipstjóri
nokkur segir svofrá: Eg kom nýlega til
Indlands og kom þá lil mín auðugur
kaupmaður þarlendur, sem spurði mig
hvort ég gæti ekki látið sig fá dálítið
af kristilégum smáritum. Egvissi, að
maðurinn var heiðinn og spurði þvi
forviða, hvað hann ætlaði að gera við
kristileg smárit, og trúði liann mér
j)á fyrir því, að hann hefði þau til að
reyna ókunnuga með þeim.
»Pegar einhver kristinn umboðssali
eða kaupmaður kemur til min í verzl-
unarerindum, sem mér erókunnugur,
fæ ég houum eitl smáritið og gæti
vandlega að hvernig honum verði við;
sjái ég að fyrirliling bregði fyrir i
svip hans, er liann sér um hvað rit-
ið er, treysti ég honum ekki og skifti
ekkert við hann, en sjái ég að liann
verði glaður við, er ég óhræddur um
svik frá hans hendi, og mér hefir
aldrei orðið hált á því« ....