Bjarmi - 01.08.1910, Blaðsíða 4

llf.
BJARMI
upprisinn oss til réttlætingar. Guð
liefir gefið oss þá trú, og henni get-
ur enginn svift oss án vors sam-
þykkis.
Guð hjálpi oss öllum til að sam-
þykkja það aldrei, og eí' vér höfum
gjört það, þá frelsi hann oss úr
þeirri hæltu.
Ræða
sem hin nafnkunna indverska kristniboðskona
Pandita Ramabai hclt á fagnaðarári sinu, til minn-
ingar uni það að hún snerist til kristni. Nú heíir
hún unnið að kristniboði í 25 ár og veitt forstöðu
fjölmennuni kristniboðsskóla lianda indverskum
konum.
»Sá þú sœði þínu að movgni
og láttu eigi hönd þína hvil-
ast að kveldi; því þú vcizt eigi,
livað takast mun, þctla eða
hitt, cða hvort hvorttveggja
verður gotl, (Préd. 11, 6).
Ástkæru, heiðruðu vinir!
Eg þakka yður hjartanlega fyrir
hinar vingjarnlegu og góðu hugsanir
um rnig og fyrir hina ríkulegu gjöf,
sem þér hafið senl mér til merkis
um kristilegan kærleika yðar. Eg
vegsama guð og þakka honum af
öllu mínu hjarta, að hann hefir knúð
yður lil að prédika fagnaðarerindi
droltins vors Jesú Krists fyrir þjóð
vorri og eg hið guð að hlessa yður
ríkulega og láta yður sjá ávöxt af
starfi vðar meðal indversku þjóðar-
innar.
Eg vil nú gjarna nota þetta læki-
færi til þess að bera lítilsháttar vitni
um liinn dásamlega frelsandi mátt
vors blessaða drottins Jesú. Eg get
það eigi á annan hátt betur en því
að tilfæra orð Maríu: »Sál mín veg-
samar drottinn og andi minn gleðst
í guði, frelsara mínum«.
Eg vil vitna um hinn undursam-
lega kraft nafns Jesú Krists til að
frelsa synduga menn. Fyrir nærfell
40 árum síðan, er eg var á barns-
aldri, þá fóru foreldrar mínir píla-
grímsferð til Renares; (sú borg stend-
ur við lljólið Ganges, ein af helgustu
horgum Indverja). fau liugðu, að
þau gætu frelsað sig sjálf og okkur,
börnin sín, með öðrum eins verðlauna-
verkum eins og því að haða sig í
Ganges-lljólinu og tilhiðja skurðgoðið
á þessurn slað.
Svo sem rétttrúuðum Bramínum
samir, þá vöruðust þau það sam-
vizkusamlega að hafa nokkur mök
við hina kristnu eða úllendinga. En
guð hagaði því samt svo, að kristinn
maður einu sinni kastaði kveðju á
föður minn, meðan hann dvaldi í
Renares; ekki man eg lrvort hann
var indverskur eða frá Evrópu, eða
hvað liann talaði við föður minn.
En þegar hann kvaddi föður minn,
þá sagði liann eitthvað, sem eg var
all af að hala upp með sjálfri mér,
eftir það er hann var farinn. ()g
þessi orð voru »Yeshíi Khristaa, þ. e.
Jesús Kristur. Eg hefi víst liaft þessi
orð nokkuð oft upp fyrir mér, því
að systir mín varð hrædd og vakti
athygli móður minnar á því, hvað
eg væri að lara með í liljóði. Móðir
mín spurði, hverju eg hefði verið að
klifa á; en eg þorði ekki að segja
henni það og þagði. Hún varaði
mig við að nefna nafnið á guði út-
lendinganna og skipaði mér, að láta
það ekki koma oflar fram á varir
mínar.
En nafninu gleymdi eg aldrei.
Hér um bil 13 árum síðar sendi
kristnihoði einn í Silchar i Assam
(héraði) manninum mínum seðil og
á honum slóð: »Hneig þitl hjarta lil
drottins«. Eg las orðin og hugleiddi
þau í hjarta minu. Eg var húin að
lifa svona árunum sarnan án guðs og
án vonar. Eg fann að í sálu minni
var tómleiki, sem þurlti að lyllast, og
þann tómleika gal enginn fylt, nema