Bjarmi - 30.04.1911, Qupperneq 3

1
B .1A R M I
blása gull handa oss löndum sínum.
Syndin er fyrirtaks vistarvera lil gull-
gerðar, og þar vilja llestir seljast að,
eins og kunnugt er.
Finnist nú einhverjum þessi skýr-
ing vor á »ævintýrinu« ósennileg, þá
viljum vér l>enda á söguna um Sig-
urlaiuju hjúkrunarkorui síðasl i sög-
unni. Prestur »Frísafnaðarins« er
látinn stinga því að Þorhirni — í
hálfgerðu spaugi — að Sigurlaug elski
liann og geti gerl hann hólpinn, þrátt
fyrir all hans hrauk og brall. Og
karlinn trúir þessu og deyr ofhoð ró-
lega út frá öllum draugaganginum, í
— trúnni á Sigurlaugu!
Sigurlaug var orðin »eins og guð«.
Það á því ekki að vera nein lygi,
sem höggormurinn sagði við Evu
forðum.
En hvað er Siguiiaug þó hjá Ein-
ari Hjörleil'ssyni. Kærleikskyngi Ein-
ars er svo stórkostleg, að hann getur
gerl alla Islendinga hólpna, hann, sem
fyrir skemstu var talinn ísl. kyrkjunni
þarfari en lutlugu prestar hinir beztu.
Ekki heíir honum farið aftur síðan.
En kærleikur Einars er auðvitað
bundinn þeim skilyrðum, að þjóðin
slyrki liann ríllega og kaupi svo gull-
sögur hans, því að annars verður
hann eins og. hver annar menskur
maður.
En nú eru J)að fleiri en Einar, sem
vilja verða eins og guð, svo það gelur
orðið álitamál, hvort það borgar sig
fyrir þjóðina að gera Einar að guði
sinum, þvi þeir geta þá orðið nokkuð
margir, gullararnir.
Væri það ekki hyggilegra af þjóð-
inni að halda uppi evang. lút. kyrkju
sómasamlega og kasta þessari trú á
gullarana, sem alt af sýnisl fara
vaxandi?
Svikahrappar reyndusl þeir gullar-
arnir gömln og svikular reyndust von-
ii'nar um Vatnsmýrargullið hérna í
67
Reykjavík, en þessi gullgerð Einars
tekur þó átján yfir.
Satt er það, að hægur vandi er
það holdi og blóði að þjóna slikum
»drotni«.
Ef einhverjir vilja Ieita farsældar
í því að svala fýsnum sínum á gæð-
um þessa heims, þá er hann með
þeim í leitinni; hann er nú betri en
svo við börnin sín, að liann sé að
meina þeim það.
Nú ef þessar farsældarvonir þeirra
deyja, og þeir ienda í hrygðinni sem
veldur dauða, eins og Júdas og hans
líkar, þá er hann líka með þeim í
þeirri sorg, og segir þeim að öllu sé
óhætt, því að hann sé nýbúinn að
láta reisa wandlegt heilsubólarhæli«
lianda þeim hinumeginn.
Og vilji nú einhverjir Iifa í synd-
inni, þá kann hann þá list, að breyta
henni í gull skinandi og helgar hana
með ibúð sinni, svo hún verður mein-
laus »skuggi, sem líður hjá«. (Sbr.
hréf frá Júliu).
En sá guð! En sú guðsþjónusta!
Eins og eðlilegt er, samkvæmt þess-
ari skýringu vorri, þá er Einari mein-
lega illa við þá, sem ekki vilja trúa
á hann og heitir allri sinni kærleiks-
kyngi lil að gera guðrækni þeirra
fyrirlitlega og hlægilega.
Og að því er vér getum bezt skilið
sögu hans, þá eru allir erkihræsnarar
eða ærulausir prakkarar, sem ekki
eru i »Frísöfnuðinum« eða hallast að
lionuin.
»Mikil er Díana Efesusmanna!«
hrópuðu þeir forðum. Og eins kunna
þeir að vera til vor á meðal, sem
hrópa:
wMikill er Einar Hjörleifsson! Sæl
er sú þjóð, sem treystir lionum!«
Um sjálfsdýrkun Einars má segja
eitthvað líkt og Kryslomus kyrkju-
faðir sagði um sjálfsdýrkun Evdoxíu
drotningar, er hún lél afhjúpa stand-