Bjarmi - 15.11.1913, Blaðsíða 3

B J A R M I
179
»A eg part úr Framnesi?« spurði
Arni forviða.
»Já, þegar liann faðir þinn dó, þá
gat móðir þin ekki leyst úl föðurarf-
inn þinn, en þá bjó eg svo um linút-
ana, að þú skyldir hafa þitt. En
ofl hafa þau átt örðugl með að greiða
vexli og afborganir af þessum erfða-
hlut þínum«.
Árni hrökk við og táraðist. Nú sá
hann, hvernig á því stóð, að þau
móðir lians bjuggu að svo hörðum
kosti, og þó að vel væri gengið um
alt, þá var alt sparað, og til hvers?
Til þess, að hún gæti auðgað sjóðinn
lians, drengsins hennar. En hvað
hann tók þetta sárt. Vegna hans,
sem er barnið liennar. »Hvernig gastu
fengið af þér, að taka þátt i þesss ó-
dæði?« sagði hann við frænku sína,
og horfði livast í augu hennar.
Hún galt líku líkt og mælti: ^Það
eru lögmætir fjárhaldsmenn, sem liafa
haft umsjón yfir eignum þínum; eða
finst þér, að hann, óþokkinn, sem
braust inn á heimili bróður míns,
og rænti hann allri lífshamingju,
hefði ált að fita sig á eignum hans
og rupla öllu og ræna frá einkabarni
lians?«
»(), þelta má ekki lengur svo l)ú-
ið slanda«, mælti Árni.
»Látum svo vera«, svaraði hún,
»það er bezt, að við bindum enda á
þetta nú þegar«. Svo hleypti lnin
upp gluggatjöldunum í stofunni og
seltist á slól og horfði út í myrkrið
og fárviðrið. Hvert rosaljósið rak
annað. »Settu þig nú niður Árni, þú
erl kanske hræddur við myrkrið og
þrumuveðrið«, mælti hún glottandi.
»Nei, hræddur er eg ekki, en svo
cg segi þér, eins og mér býr í brjósti,
þá er Ijós og — friður mér kærara«.
»Jæja, já. Hvernig leið annars
móður þinni?«
»Og hún var sárlasin og ógn nið-
urbeygð«.
»Er það satt?. En stjúpi þinn?«
»Hann var ekki heima og verður
það ekki fyrst um sinn«.
»Þá ber vel í veiði fyrir töfradísina
þina ungu, henni líkar tækifærið«.
Árni spratt á fætur og mælti: »Legðu
ekki til hennar, hvað sem öðrum líð-
ur, því að hún er saklaus og góð
stúlka«.
»Já, já, hvaða gangur er á þér?
Pið munuð þó a’drei vera trúlofuð?
Pað er nú vant að ganga fljótt fyrir
sér í ættinni þeirri«.
»Jú, einmitt það, frænka, hún hét
mér trúnaði í gær«.
»í gær? Þegar þið voruð búin að
vera saman fáein augnablik! Já, þessu
get ég trúað á hana! En að þú —
nei, þú ert ólíkur fólkinu þínu. O,
elsku Árni minn, segðu nú, að þú
hafir bara ætlað að gera mér bilt við,
en þetta sé ekki satt«, hrópaði hún
upp í ofboði.
»Nei, Ragna Foss er mín heitbund-
in brúður síðan í gær«.
»0, þú ert barnið hennar móður
þinnar!« sagði Valborg og ætlaði al-
veg að sleppa sér.
»Láttu móður mina óáreilta«, mælti
Árni með þykkju.
»Ó, hvað ég gat verið einföld«,
mælti Valborg, »nú skil ég öll vina-
liótin og lofið, sem á mig hefir verið
borið, — fals, tóml fals alt saman!
Er það þá ekki nóg, að hún móðir
þín kvaldi lifið úr honum föður þín-
um með lausunginni í sér og launaði
honum ást sína, svo göfug scm hún
var, með því að laka saman við þenn-
an ræfil, þennan volaðan eiðrofa, þenn-
an Hinrik Foss? Og svo héldu þau
brúðkaup sitt dansandi á nýbyrgðri
gröf föður þíns«.
»Eiðrofi, meinsærismaður? Já, það