Bjarmi - 01.07.1914, Blaðsíða 4

108
B JARM1
kristindómtnn, og það tekst að fá
einhverja til að hlýða á það, sér-
staklega, ef það er kallað einhverju
góðu og fögru nafni! En það mun,
eins og áður, reynast tál.
En hvernig stendur á því, að menn
ganga fram hjá Ijósi kristindómsins
og taka móli því, sem reynist tál?
Það kemur meðal annars af þvi,
að Jesú Kristi er full alvara með að
veita sálum vorum sannan sigur.
Kristindómurinn ber þau einkunar-
orð á stefnuskrá sinni: »Hið gamla
er afmáð, sjá, alt er orðið nýtt«. En
þegar Jesú talar um hið gamla, þá
hlífir hann ekki. Hann sýnir oss
ástand vort eins og það er. Þegar
ljósgeislar frá orði hans skina inn í
sálina, þá kennir oss til, vér finnum
til syndar og sú barátta getur orðið
hörð. Þegar vort drambláta hjarta
verður að auðmýkja sig til þess að
geta fengið hlutdeild i hinu himneska
ljósi og sönnum sigri, þá kveinkar
mannlegt hjarta sér, hold og blóð
kærir sig ekki um slíka baráttu. Það
vill komast undan hinu dæmandi
ljósi, en þó er það einmitt lækningin,
að baðast í þeim ljósöldum.
En þá eru aðrar raddir, sem segja:
»Vertu ekki að auðmýkja þig, berðu
höfuðið hátt! Þú ert alls ekki svo
syndugur, sem þú heldur«.
Og margur hugsar: »Hví skyldi
eg vera að leggja út i baráttu, þegar
eg get fengið hlutdeild í nýju Ijósi
baráttulaust, án auðmýkingar og
syndajátningar.
Og svo finst mönnum svo margt
aðgengilegra en gamall, strembinn
kristindómur. Það er ýmislegt annað,
sem er miklu meira »interessant«, svo
að eg hafi það orð, sem oft er notað
í þessum bæ. Aðrar bækur eru fult
eins aðlaðandi og heilög ritning.
»Það var nú ekki von, að þeir sem
rituðu þá, kæmust lengra«, segja
sumir, »nú er alt öðru máli að gegna.
Lestu t. d. þessa nýju, yndislegu bók
og þú munt sannfærast«.
En — kristindómurinn kærir sig
ekki um það /yrst og fremst að vera
»interessant«, eða að eins til »skemt-
unar fyrir fólkið«. Honum fylgir hin
helgasta alvara. Jesús Kristur vill
bjarga þér og mér undan valdi syndar.
Hann vill hreinsa sorann hurt úr
mannshjartanu og segir hiklaust, að
sú lækning verði fram að fara, þó að
það kosti sársauka. »Fái eg ekki að
þvo þig, erum við skildir að skifl-
um«, segir hann.
Kristindóminum er alvara með að
afmá hið gamla, afmá vald syndar
og freistinga, frelsa oss undan árásum
djöfulsins og hins spilta lieimsanda.
Og þegar vér gefum oss lionum á
vald, þá fagnar mannslijartað og
segir: »Sjá alt er orðið nýlt«. Þá
rennur upp nýr sumarmorgun, klaka-
bönd leysast. Þá sést sigur lífsins.
Pá verða menn eklci fgrir blelckingu.
Hefir þú nokkru sinni heyrt þess
getið, að menn hafi iðrast þess að
þeir hafi gengið Kristi á hönd, verið
»höndlaðir af honum«. Skyldi Páll
postuli hafa séð eftir því? Það var
hann, sem ritaði þessi orð: »Hið
gamla er afmáð, sjá, alt er orðið nýtt«.
Og líf hans varð algerlega nýlt frá
þeirri stundu, er Ijósið himneska
varpaði honum til jarðar fyrir ulan
Damaskus. Frá þeirri stundu gat
hann sagt: Kærleiki Krists knýr mig.
Langaði hann nokkru sinni til að
losast undan því valdi? Nei, fjarri
fer því.
Eg hefi hitt ýmsa, sem hafa sagl:
»Eg vildi óska, að eg væri trúaður
maður«; og eg liefi hitt trúaða menn,
sem hafa sagt: »Ó, að eg hefði feng-
(Framh. á bls. Ul).