Bjarmi - 15.11.1914, Síða 4

188
B .1 A R M 1
staðinn? Á ekkert að vera til er geti
veitt manninum »hvíld og skjól á
heimsins köldu strönd«. Á ekkert
að vera lil er forði þjóðunum frá að
falla í dýrslegt ástand heiðinnar eymd-
ar og svívirðu? Og vér getum lika
sagt við slíka menn: »Þér getið ekki,
þótt þér viljið kollvarpað kyrkjunni,
því »guðsbijgging stendur slöðuga. Við
þvi, sem er guðsbygging, er mönnum
ofætlun að lireyfa, það er mállugt og
vísdómsríkt, þó mönnum linnisl ann-
að, því svo er sem Páll postuli segir:
»Hið fávíslega Guðs er mönnum vitr-
ara og hið veika Guðs mönnum
kröftugra. (Niðuri.)
Trú og tilfinningar,
II. (Niðarl.)
Til eru annars konar tilfinninga-
menn, þó að þeir séu færri hér. Það
eru þeir menn, sem eru hugsjúkir
um velferð sálar sinnar, menn, sem
finna, að þeir eru í ónáð Guðs sakir
syndarinnar, finst þeir ómögulega
geta vænst nokkurrar náðar og trúa
því ekki fagnaðarerindi Krists. Þeir
eru sannfærðir um synd sína og Guðs
heguandi réttlæti. Lengra nær ekki
trú þeiria. Þeir finna ekkert í fari
sinu sér til afsökunar. Sálarstríð
þessara manna er ægilegt, meðan á
því stendur. Spurgeon þekti þetla
sálarstríð, og Lúther, kyrkjufaðir vor,
og hjá báðum endaði það með sæl-
um sigri.
Lúther kunni að segja þeim leið-
ina, sem rötuðu i slíkar raunir. Pré-
• dikanir hans víkja ílestar að því,
meira og minna. Á einum stað kemsl
hann svo að orði um trú og til/inn-
ingar, þessara síðar nefndu manna:
»Margur spyr: Þar sem nú Krist-
ur heflr numið burtu dauðann og
syndir vorar og rélllæll oss með upp-
risu sinni, hvernig stendur þá á því,
að trúuðum mönnum finst að þeir
bera í sér syndina og dauðann saml
sem áður? Enn særir syndin, enn
nistir samvizkan og vekur stundum
ótta fyrir glötun í hjarta þeirra«.
Því svara eg á þessa leið:
Það er sillhvað að /innast eillhvað
og að trúa. Trúin er þess eðlis, að
henni finnst ekkert, hún útilykur
skynsemina, lokar augunum, gefur
sig orðinu á vald í allri einfeldni og
fylgir því í lifi og dauða. Tilfinn-
ingin nær þar á móli ekki lengra en
skynsemin og skilningarvitin geta
komist. Pess vegna er trú og tilfinn-
ing sitt Iwað. Þess vegna lýsir höf-
undur Hehrea-hréfsins trúnni á þessa
lund: Trúin er fullvissa um það,
sem maður vonar, sannfæring um
það, sem eigi er auðið að sjá. (Hebr.
11, 1).
Því ef vér sæum Krist krossfeslan
og upprisinn, siljandi við hægri hönd
föðursins, eins og vér sjáum blessaða
sólina á heiðum himninum, þá væri
sannfæring vor um liann og verk
hans engin trii. En það, að Kristur
er dáinn vegna synda vorra og upp-
vakinn vegna réttlætingar vorrar, get-
ur enginn séð né fundið né gripið
það með skynsemi sinni. Þess vegna
verðum vér að láta tilfinninguna
rýma, en taka orðið, eins og það er
ritað og innræta það hjarta voru,
halda oss fast við það og standa
fast á þvi, að synd og dauði og eilíf
glötun sé sigrað, enda þó svo kunni
að sýnast og oss finnist, að vér sé-
um enn undir valdi þessarra óvina
vorra. En tiifinning syndar og dauða
varir í oss til þess að hvetja oss og
knýja meira og meira til trúarinnar
og gjöra hana öíluga, svo að vér þrátt
fyrir nállúrlega skynsemi vora, og
(Frb. á bls. 191).