Bjarmi - 15.05.1915, Blaðsíða 3

B J A R M I
75
frelsarinn hefir fram að hjóða, þarf
það að þekkja vald og áhrif sorg-
arinnar. Á meðan maðurinn hyggst
í öllu sjálfum sér nógur og finnur
enga sorg eða skort gera vart við
sig í lífi sínu, þá er hann gjarnað-
arlegast með öllu ómóttækilegur
fyrir þá huggun og frið, sem frels-
arinn býður fram. Iiann oftastnær
heyrir þá hvorki né kannast við
rödd frelsara síns, af þvi að heims-
raddirnar kveða þá svo hátt í eyr-
um hans og taka yfir eða kefja hina
blíðu og laðandi náðarrödd Drott-
ins. Þetta virðist líka eitt af góð-
skáldum vorum hafa greinilega
fundið, þar sem það kemsL svo
spaklega að orði: »Ei vitkast sá, er
verður aldrei hryggur — hvert
vizkubarn á sorgarhrjóslum liggur«.
— »Á sorgarhafsbotni sannleiksperl-
an skín — þann sjóinn máttu kafa,
ef hún skal verða þín«.
En þetta ástand, að maðurinn
finni ekki til neinnar sorgar eða
saknaðar i sálu sinni, getur ekki að
jafnaði varað lil lengdar. Alvara lífs-
ins og sorg hlýtur hráðlega að gera
vart við sig í einni eður annari
mynd. Menn þurfa ekki að vera
neitt sérlega langlífir til þess að
komast að raun um sannleiksgildi
þessara orða Síraks: »Áh}'ggja, ótti
og sorg er allra manna líf frá móð-
urkviði« (40. 1.). Ef oss væri unt
að líta inn i öll þau mannlegu
hjörtu, sem áhyggjan, óttinn eða
sorgin nagar, hvílíkt ómælilegt djúp
mannlegrar eymdar og sársauka
mundi þá auganu hirtast? Hversu
ótölulegur mundi verða fjöldi þeirra
manna, sem — hæði hér og annar-
staðar — verða með áhyggju og
sárum kvíða að berjast fyrir tak-
uiörkúðu lifsuppeldi fyrir sig og
sína — eða sem verða að draga
lram lifið með ýmiskonar þjáning-
um og hjarta fylt af áhyggju og
sorg út af glataðri heilsu — eða
sem verða að horfa til baka yfir líf
fult aí brostnum vonum og óupp-
fyltum óskum — eða standa nú
fátækir og vinum horfnir, þótl áður
haíi þekt blíðari kjör og verið í
hávegum haíðir, og þannig eftir alt
saman að eins auðugri af reynslu
og þekkingu á þvi, hve heimurinn,
lystisemdir hans og vinahót, er ó-
stöðugur og á hverfanda hveli —
eða sem, eins og María Magdalena,
verða að standa grálandi, með hjarta
þrungið af lirygð og söknuði við
gröf einhvers ástvinarins, sem allar
þeirra tímanlegu framtíðarvonir, og
hugsanir voru máske bundnar við.
í sannleika er meira en nóg af
sorgar- og grátsefninu til i heimin-
um, jafnvel á hverja hlið mannlífs-
ins sem lilið er. Og hvervetna er
nóg þörfin fyrir þá huggun og hjálp,
sem frelsarinn hýður fram. Og
sannarlega vill hann nú sem fyr
breyta sorg hinna harmþrungnu í
gleði og gráti þeirra í gleðisöng.
Enn sem fyr stendur hann með út-
breiddan faðminn og segir: »Komið
lil min allir, sem crfiðið og þunga
eruð hlaðnir, eg vil gefa yður hvíld«.
En að það eru svo margir, sem
ekki vilja sinna þessari hjálp og
friðarboði, kemur vitanlega til af
því, að þeir elcki þekkja eða kann-
ast við rödd frelsara síns. Það kem-
ur til af þvi, að þá skortir þá trú,
sem nauðsynleg er til þess að geta
meðtekið í hið órólega hjarta þá
huggun og frið, sem irelsarinn hýður
fram og í blindni vantrúarinnar
yilja þeir því ekki »varpa von og
sorg í Di'otlins skaut«. Að vissu
er þess ekki vænst, að maður-
inn, þólt trúaður sé, geti losnað við
alt strið og alla sorg út úr lífi sínu.
Því sökum vors synduga eðlis, sem