Bjarmi - 15.07.1915, Blaðsíða 3

BJARMI
107
i þingstörfam vorum, sem og Iwað við
liggi, ef út /rá þeirri reglu er brugðið.
1. Frumreglan, sem oss er gefin
í liinum heilaga upplesna texla, er
þessi: »Gerið alt, livað helzt sem þér
vinnið, með einlægu geði, eins og það
sé fyrir Drottin, en ekki menn«. —
I'að er nú gjarnaðarlegast svo, þegar
einhverjum orðuin er til vor beint,
að oss verður fyrsl fyrir, ekki hvað
sízt, ef einhver áminning eða leiðbein-
ing felst í þeim, að grenslast eítir því,
hver sá er, sem orðin talar. Því þótt
gildi orðanna ætti vitanlega helzt að
miðast við það eilt, sem í þeim liggur,
og alls ekkert annað, þá verður samt
llestum það að meta þau að nokkru
leyti eftir því, meira eða minna, liver
höfundur þeirra er. Og að því er
snertir höfund hinna tilfærðu orða
eða áminningar, þá vitum vér, að
það er maður, sem úr fiokki gal
lalað, maður, sem lét það vera stað-
fasta reglu sína að »æfa sjálfan sig í
því að hafa jafnan óllekkaða sam-
vizku, hæði fyrir Guði og mönnum«,
maður, sem gat með ánægju litið yfir
lífsitl og lífsstarf, og tekið sér í munn
þessi djörfu oið: »þelta er hrósun vor,
vitnisburðar samvizku vorrar, að vér
höfum fraingengið í heiminum með
hreinskilni og grandvarleik fyrirGuði«.
Með lilliti til höfundarins hljótum vér
því að laka umrædda áminningu sem
góða og gilda og beygja oss fyrir
þeirri persónu, sein á bak við hana
slendur.
En eins og vér þykjumsl þurfa þess
nieð að gera oss ljóst, hver sé höf-
undur þeirra orða, er hér um ræðir,
U1 þess að vér getum fult lillil lil
þeirra lekið, eins íinst oss líka ekki
siður áríðandi að vita, til hvers þau
séu sérslaklega slíluð. Ef vér lítum
á hréf poslulans, og jafnvel þótt vér
ekki lesum nema þann eina kapílula,
sem orðin eru tekin úr, þá sjáum vér
að þeim er sérstaklega beint lil þjón-
anna. Hugsanleg er þess vegna sú al-
hugasemd eða mótbára, að þessi á-
minsla postullega áminning eigi hér
ekki sem bezl við. Hér sé að ræða
um þingmenn þjóðarinnar, en ekki
neina þjóna, sem orðin eigi að slíl-
ast til að þessu sinni. En sú alhuga-
semd eða mótbára verður þó engan
veginn lekin gild. Því fyrst og fremst
eru allir menn, i hverri slélt eða slöðu
sem þeir kunna að vera, eftir kristi-
legri hugsjón eingöngu þjónar, þjón-
ar guðs og liver annars. Jafnréttis-
hugsjónin, sem sérstaklega á síðari
tímum hefir náð svo miklum lökum
á hugum manna, eigi að eins i öðr-
um lönduin, heldur einnig hér hjá oss,
er eftir eðli sinu krislileg hugsjón,
eins og meðal annars sést af þvi, að
hún á hvergi heima nema í kristn-
um löndum og þjóðfélögum. En til
þess að jafnrétLishugsjónin geti kristi-
leg talist, verður hún að vera á rétt-
um grundvelli bygð. Það er sem sé
hægt að gera ráð fyrir framkvæmd
hennar með tveim ólikum háttum, bæði
með því, að hver reyni að gerasl hús-
bóndi annars, og með þvi, að hver
gerist annars þjónn. Og það eru vit-
anlega þessar tvær stefnur, sem heyja
barátlu hver við aðra í öllum menta-
löndum heimsins, og framtíðarhagur
hverrar þjóðar vellur að mestu á því,
hvor af þessum tveimur stefnum verð-
ur ofan á. Að sama skapi sem droltn-
unarandinn verður ráðandi í einu
þjóðfélagi, að sama skapi verður jafn-
réttishugsjónin því til bölvunar. En
eftir því sem andi þjónustuseminnar
fær að ráða meiru, eftir því verður
jaínaðarhugsjónin því hinu sama þjóð-
félagi til ómetanlegrar blessunar. Þess
vegna er það eigi fjarri vegi, fyrir hvern
sein er, að gera sér ljósa nauðsyn þjón-