Bjarmi - 20.02.1916, Blaðsíða 2

18
BJARMÍ
sinnaskiftum, þarf að finna til lítil-
mólleiks síns og sektar fyrir Guði;
þetta er liið óírávíkjanlega skilyrði
fyrir Gnðs náð og gjöf heilags anda,
sem Guðs orð setur oss, alt í frá Jó-
hannesi skírara niður i gegnum Jesúm
sjálfan og alla hans postula. Gegnum
þennan hreinsunareld iðrunarinnar
þurfli Pétur að ganga til þess að
geta orðið sá »klettur, er Jesús
bygði á söfnuð sinn«; gegnum þenn-
an sama lireinsunareld þurfum einn-
ig vér að ganga, vinir mínir, eigi
kristindómurinn að geta orðið sann-
arlegt lífsaíl í sálum vorum og vér
öðlast djörfung trúarinnar til þess að
»játa Jesúm opinberlega fyrir mönn-
um sem frelsara vorn og drottin«.
Tímanum illa eytt.
Um fátt er meira talað á vorum
dögum en annríki og þreytu. Alt af
er verið að lcvarta um það, að menn
hafi engan tíma.
Er það satt? Skyldi það ekki miklu
fremur koma af því, að tímanum sé
illa eytt — að menn gjöri sér eigi
nægilega ljóst, hve dýrmætur tíminn
er.
Menn eyða tímanum í svo margt,
sem er alsendis óþarft og gagnslaust
i stað þess að telja hann grandgæfi-
lega og láta sér liugfast vera, að hver
slundin færir oss nær gröfinni og að
liðinn dagur kemur aldrei aftur.
Einu sinni var kona, sem Drottinn
Jesús benti á, að hún »mæddist í
mörgu«, en gleymdi hinu eina, sem
er nauðsynlegt.
Margir af samtíðarmönnum vorum
þurfa líkrar áminningar við, því þeir
eru svo margir, sem eyða tímanum til
þess, sem er ónauðsynlegt í raun og
veru, og gleyma svo hinu eina, sem
er nauðsynlegt.
Heyrt hefi eg sagl frá presti, sem
hafði það að venju að spyrja sjálfan
sig: »Pétur, hví ertu hérna?«
Búast mætti við, að hver og einn,
sem kominn er til vits og ára, legði
samskonar spurningu fyrir sig: »Hvers
vegna ertu hérna?« En þótt undar-
legt megi virðast, þá eru þeir víst
fáir, sem gjöra það.
Menn hafa tíma til að rækja skemt-
anir, fara í samkvæmi og á fundi,
tíma til að reika fram og aftur
um götur bæjarins, já, tíma til alls,
sem nöfnurn tjáir að nefna, nema
þess, að snúa huganum að sjálfum
sér — að högum sálar sinnar.
Hvers vegna ertu hérna? Hvernig
er ástatt fyrir þér?
Þeir eru fáir, sem brjóta heilann
um þessar spurningar; en þar á móti
hafa ílestir tíma til að tala um, livern-
ig aðrir séu staddir og hvernig þeir
ætlu að vera.
Orsökin til þess, að margir eru svo
innihaldslausir og rista svo grunt, er
ekki sú, að þeir séu óskynsamari en
aðrir; nei, margir þeirra eru beztu
gáfum gæddir að náttúrufari. Hitt er
orsökin, að þeir hafa aldrei tíma lil
að hugsa um hag sinnar eigin sálar.
Sumir eru svo önnum kafnir af bar-
áttunni fyrir tilverunni, að allur hug-
ur þeirra linígur að því; aðrir hafa
allan hugann á veraldlegum skemt-
unum.
Og þegar menn einu sinni eru nú
komnir út í iðustraum samkvæmis-
lífsins, þá bera fæstir þeirra áræði
til að segja: Hingað og ekki lengra!
Rödd samvizkunnar hvíslar þvi, ef
til vill, að þeim stundum, að þeir séu
gengnir á glapsligu; en smátt og smátt
mornar og þornar þeirra sál upp af
tómleikanum, sem fylgir því lífl, sem
þeir lifa. —