Bjarmi - 15.12.1916, Blaðsíða 4

180
BJARMI
»vina«. Ekki sist á kaffihúsunum og
i dansskólanum. —
F*ar kyntust þau. Hann var snotur
og hreyfilegur piltur. Ungu slúlkurnar
sögðu það, og Björg var á sama máli.
Hún þekti hann auðvitað lítið, ekk-
ert annað en það, að hann hafði
stöku sinnum boðið henni í kaffihús
og þau höfðu orðið samferða í »Bíó«,
dansað mikið saman í dansleikjun-
um, setið saman í leikhúsinu og mætt
hvort öðru á »rúndtinu«. Björg vissi
sem sje, að viss hluti bæjarins var
kallaður það, — og þau gáfu hvort
öðru hýrt auga, eins og gerist og
gengur.
Hann sá óðara að Björg var falleg
og vissi, að hún var rík; kát var hún
og ljett í dansinum. Þelta voru alt
kostir, og þótt þau þektust ekki frek-
ar — það skifti minstu uiáli, — og
ekki leið á löngu, áður en þau voru
sögð trúlofuð.
Gamli maðurinn reil dóttur sinni
all-ítarlegt brjef, þegar fregn þessi
barst honum lil eyrna. Hann kunni
betur við að vita eitthvað um þenna
tilvonandi tengdason sinn, og spurði
því dóttur sína talsvert um liann og
hagi hans. Lýsingin kom, þó ekki
kæmi hún frá Björgu. Hún leit nú
svo á, að þesskonar fyrirspurnir væru
algjörlega ósamboðnar föður sínum,
hann ætti að meta mest hennar eigin
vilja. En foreldrarnir frjeltu samt nóg
til þess, að Einar kaupmaður var
ekki í vandræðum með, í hvaða flokk
manna hann ætli að skipa unnusta
Bjargar. »Vesalmenni«, sagði hann,
»iðjulaus, duglaus og dáðlaus«. Og
hann skrifaði dóttur sinni enn á ný,
varaði hana við því, er hann taldi
hættur og skipaði henni að koma
heim sem fyrst.
Því brjefi var aldrei svarað. En
tíminn leið, og foreldrunum barst ný
fregn. Það var daginn, sem fyrsta
sorgarskýið skygði á hamingjusólina.
— þegar reiðarþruman dundi og hagl-
jel harmanna þyrluðu vonum föður
og móður í allar áttir: Björg, einka-
dóttir þeirra, hafði eignast barn, —
»unnustinn« var farinn af landi burt.
Þau setti hljóð, gömlu hjónin. Hún
sat og liorfði í gaupnir sjer, en tárin
tóku að renna hægt og þungt ofan
kinnarnar. Hann stóð í sömu spor-
um og einblíndi á brjefið, sem hafði
fært honum þessa fregn. Hann trúði
þessu tæplega. Var liún Björg litla,
barnið hans, einka yndið lians og
vonin, var hún ekki hótinu skárri
eða skírlífari heldur en ómentuðu og
lílilmótlegu stelpurnar, sem hann hafði
farið svo mörgum og hörðum orðum
um? Hún Björg litla, svikin í trygð-
um og svívirt! Hún Björg litla, brenni-
merkt lausung og smán! Það var hart,
að þurfa að trúa þessu.
Hann þagði, en þögn hans var eins
og lognið, sem stundum fer á undan
ofviðrinu. Konuna hans grunaði það.
Hún bjóst við storminum, þótt hann
yrði enn þá svalari en hún hafði
hugsað.
»Nú á jeg enga dóttur lengur«,
sagði liann loksins í liásum, litrandi
róm. »Heyrirðu það, kona! Hún
stígur aldrei fæti framar inn fyrir
okkar dyr«.
Það var linífsstunga í móðurhjart-
að, og sárin urðu fleiri og dýpri, og
þegar öll von var úti um sátt og
fyrirgefning, um enduifundi og sam-
vislir við ástkæra einkabarnið, — þá
var þrekið þrolið. Heilsan fór, kraft-
arnir hurfu. Loks kom dauðinn og
llulti móðurina heim á land friðarins
og fyrirgefningarinnar.
Rökkurskuggar skammdegisins þok-
uðust nær og nær bústöðum mann-
anna, — jólin voru í nánd.
Einar kaupmaður var einsamall