Bjarmi - 15.03.1917, Qupperneq 3

BJ ARM I
41}
.Túdasarmyndin, svikaramyndin, á að
vera lil æfinlegrar aðvörunar. Hvor-
Iveggja mvndin á að geymast í liuga
vorum. Hvorug má gleymast. Því að
vjer þurfum sífelt aðvörunar, meðan
vjer erum i þessum syndaheimi, og
allir svo veikir, svo breyskir.
Og nú finst þjer þú ekki geta skilið,
hvernig Júdas getur fengið af sjer að
svikja sinn besla vin, svikja hann í
trygðum, svíkja hann algjörlega, með
ráðnum huga.
Jeg skil það lieldur ekki.
Hilt getur þú fremur skilið, og jeg
líka, að Pjelur skyldi afneita honum,
og það þrisvar, þrátl fyrir aðvörun
meislarans. Það líkist meira okkur,
sein öll höfum oft á tíðum á einn
eða annan hátt afneitað frelsara vor-
um, en eins og Pjetur aftur liöfum
sjeð oss um hönd, iðrast og verið
tekin til náðar. I’að líkist okkur. Pað
þekkjum við svo vel öll, býst jeg við,
af eigin reynslu.
En þelta með Júdas er miklu tor-
skildara. Við skiljum það ekki. Pekkj-
um það ekki. Enginn af oss hefir áselt
sjer að svíkja Jesúm, bregðast honum
algerlega, skilja við hann alfarið. Þó
væri ekki sagl frá þessu, það væri
ekki fært í letur i liinni heilögu bók,
ef eigi gæti verið samskonar hælta á
ferðum, einnig fyrir okkur.
Júdas seldi Jesúm fyrir 30 silfur-
peninga, ekki af því að peningarnir
freisluðu hans, — þella var heldur
ekki stór upphæð, um 70 kr. — lield-
ur af því, að hann hafði sell sig öðr-
um, gelið djöflinum rúm, var orðinn
þræll hans.
I’elta er hið alvarlega og hræðilega.
Petla vitum vjer af hinni heilögu frá-
sögu. Það er sagl jiar berum orðum.
Júdas! Júdas! hrópar þú. Hvernig
gasl þú fengið af þjer að svíkja Jes-
um, lærisveinninn ineislarann, besta
vininn? Hrópaðu ekki hált. Hefir þú
aldrei svikið Jesúm, og það með kossi?
Ef jeg væri spurður fyrir augliti Guðs,
hvort jeg hefði ekki svikið Jesúm,
meistara minn og Drottin, brugðisl
honum, þá yrði jeg að svara jálandi,
að jeg hefði oft brugðist honum, svikið
hann margsinnis og margvíslega.
Jeg finn ekki köllun hjá mjer.til að
ámæla Júdasi, sakfella hann, nema
ef vera skyldi fj'rir þetta, að liann
gerða það uísvitandi, af ásettu ráði,
með ráðnum huga. Pað veit jeg ekki
til að jeg hafi gert. Og það vona jeg
að enginn af oss hafi gert. Jeg vil því
heldur telja mig lil þeirra, sem Jesús
bað fyrir á krossinum: »Faðir, fyrir-
gef þeim, því þeir vita ekki hvað þeir
gera«. Helst vil jeg þó telja mig með
Pjetri og hinum lnæddu lærisveinum,
sem allir ílýðu, er Jesús var lekinn
hönduin. Flúið hefi jeg olt, og þú að
líkindum einnig.
Einu sinni hefir Júdas verið tiltölu-
lega saklaust barn, efnilegur og vel
gefinn unglingur, ástkær móður sinni,
j liklega snemma metorðagjarn og hugs-
að liált, og gefinn fyrir að græða pen-
inga. Á það bendir hin heilaga frá-
saga. Og hann var elskaður af Jesú,
á því er enginn efi, elskaður all til
liins síðasla. Vjer sjáum það á þvi,
hvernig Jesús tekur kveðju hans. »Vin-
ur, hví erl þú hjer kominn? Júdas,
svíkur þú manns soninn með kossi?«
Er þetla ekki vinarkveðja, vinsam-
leg aðvörun? Það er hin síðasla til-
raun frelsarans til að bjarga hinum
fallna, elskaða lærisveini, frelsa dýr-
mæta sál hans.
En það mistókst. Já, það mishepn-
aðist.
Jesús vildi, ó, livað hann innilega
vildi hjálpa, bjarga, fyrirgefa. Um það
efumst vjer ekki. Ef Júdas, eins og
Pjetur, liefði grátið beiskum iðrunar-
tárum, fallið lil fóta Jesú og beðið
hann að fyrirgefa sjer og lekið belr-