Bjarmi - 15.06.1917, Síða 3

B JARMI
91
sæli dýrðar minnar og allar þjóðirnar
saínasl frammi fyrir mjer og jeg mun
skilja þá hverja fiá öðrum, eins og
hirðirinn skilur sauðina frá höfrun-
um« o. s. frv.
Hvað myndum vjer segja um þann
kristniboða, sem talaði þannig í sina
na/ni, lil áheyrenda sinna?
Að hann væri guðlastari eða vitslola
maður.
Vissulega kendi Jesús mönnunum
að þekkja Guð betur en nokkur ann-
ar. Vissulega var guðsþekking hans
óendanlega hreinni og liáleitari en
nokkurs inanns. Hann einn gat kagt:
»Jeg og faðirinn erum eitl«. Enginn
eins mikill spámaíur hefir lifað i heim-
inum. En hann var meira en spá-
maður. Hann var sjálfl fagnaðarerindið
í lifandi mynd. Að kannast við Jesúm
setn frelsara sinn, Guð Drottinn og
eilífan konung, er að kannast við
fagnaðarerindi hans. Að afneita hon-
um sem slíkum, er að afneita fagn-
aðarerindi hans.
Kirkjan hefir frá fyrstu öldum sín-
uin lýst afslöðu sinni lil fagnaðar-
erindisins með orðunuin: »Jeg trúi á
Jesúm Krist«. Pessi játning sýnir, að
hún að dæmi Jesú og poslula hans
heíir lalið hann eiga heima í fagnaðar-
erindinu, eða að fagnaðarerindið væri
í raun og veru Jesús Ivrislur sjálfur.
Nýguðfræðingar játa líka, að minsta
kosti hinir gætnari þeirra, að Jesús
sje grundvöllur trúar þeirra. En ekki
samrýmist sú játning þeirra rjett vel
við þá fullyrðing, að Jesús eigi ekki
heima i fagnaðarerindinu, eins og hann
llulli það. Eigi hann ekki heima í
hoðskap sínum fremur en liver annar
spámaður eða prjedikari í kenningum
og hoðskap þeirra, þá er boðskapur
hans, en ekki sjálfur liann, grundvöll-
ur trúar þeirrar. Enginn Búddha- eða
Múhameðstrúarmaðursegir,aðBúddha
eða Múhameð sje grundvöllur trúar
þeirra, lieldur kenning þeirra; enda
gjöra livorki þeir nje aðrir trúarbragða-
höfundar þá kröfu til áhangenda sinna,
að þeir skuli Irna á þá. IJað gjörir
Jesús einn: »Trúið á Guð og Irúið á
mig. Jeg er vegurinn, sannleikurinn
og lííið. Enginn kemur til föðursins,
nema /yrir mig«.. Hann einn gjörir trúna
á sig, trúna á persónu sína, að skil-
yrði fyrir því, að maðurinn geli kom-
ist til Guðs.
»Sonurinn á ekki heima i fagnaðar-
erindinu, eins og Jesús flulli það, held-
ur faðirinn einn«. Til þess að sanna
þelta, leggja nýguðfræðingar all annan
skilning í marga sjálfsvitnishurði Jesú,
en þeir, samkvæmt beinum orðum
þeirra, gefa ástæðu til og eðlilegastur
er. Þegar Jesús segir: »Komið til mín,
— — jeS mun veita yður hvíld«, þá
þýðir það, að ekki hann, heldur fað-
irinn, veiti þeim hvíld. Þegar liann
segir: »Jeg er vegurinn, sannleikurinn
og lííið«, þá þýðir það ekki annað,
að hann sje vegurinn, heldur en að
hann vísi mönnunum veginn til Guðs,
— vegur og vegsögumaður sje þar hið
sama. Þegar hann segir: »Hver, sem
kannast við mig fyrir mönnum, við
hann mun og mannssonurinn kann-
ast fyrir englum Guðs«, þá þýðir að
wkannast við« á fyrri slaðnum í þessu
versi að gjöra Guðs vilja. En livað
þýða þá hin sömu orð á seinni staðn-
um? Þýði þau »að gjöra Guðs vilja«,
þá verður þessi sclning óneilanlega
heldur undarleg í munni frelsarans.
Auðvitað liggur heinast við að skilja
þella orð eins á báðuni slöðunum, al-
veg eins og orðið »afneita« á háðum
slöðunum í næsta versi (Lúk. 12, 8
—9). Þegar Jesús segir: »Mannssonur-
inn er ekki kominn til þess að láta
þjóna sjer, lieldur lil þess að þjóna
og lil þess að gefa líf silt til lausnar-