Bjarmi - 01.04.1918, Blaðsíða 4

52
B J A R M I
þeim til að nálgast óskelfdir bústað
heilagleikans. — Vjer erum samt of-
fáir og ílestir ofsmáir, einkum í því
að leiðbeina öðrum til þín.
Kærleiksriki Drottinn, bjálpaðu mjer
og oss öllum til að hagnýta oss hjálp-
ræði þilt enn betur en áður, svo að
páskafögnuður vor megi endast jafnt
í sorg sem gleði og ná út yfir gröf
og dauða, og að ljúfasta starf vort
verði að hjálpa öðrum til að eignasl
þann sama fögnuð.
Bænheyr það, Drottinn minn, vegna
auðlegðar þinnar og fátæktar vorrar.
— Amen.
'r--------------------------——^
Heimilið.
Deild þessa annast Guðrún Lárusdóttlr.
^ ... - ' =i
„Alt fyrir Krist“.
Saga eftir Giiðrúnu Lárasdóllnr.
(Framh.).
— — Það var liðið heilt ár síðan
Bagnar hvarf á burt úr húsi föður
síns; hann hafði ekki stigið þar fæti
sínum síðan, þólt heimþráin færði
hug hans oft og einatt á bernsku-
heimilið hans, og hann dreymdi þang-
að löngum, bæði í vöku og blund,
og setti sjer það oft fyrir sjónir, hve
dýrmæt gleðistund það yrði, er hann
ætti afturkvæmt heim í föðurhúsin;
en hann óttaðist það þó næsta mjög,
að þess yrði langt að bíða; svo vel
þekti hann skapferli föður síns.
Fólkinu hafði orðið töluvert skraf-
drjúgt um það, þegar Ragnar fór al-
farinn burt frá föður sínum, »svona
upp úr þurrucc, eins og einhver orð-
aði það, og menn leiddu að því ýms-
um getum, án þess nokkurn grunaði
hver var hin rjetta orsök. Ragnar
liirti alls ekkert um dóma manna og
var svo heppinn, að frjetta minst af
því, sem um hann var skrafað.
Hann konist von bráðar að dágóðri
atvinnu, og gat því komið sjer vel
fyrir að lleslu leyli. Rannig leið tím-
inn, dagarnir eltu hver annan og
hversdagsstörfin fyltu þá alla svo að
segja. Og þegar Ragnar settist að í
herbergi sínu að loknu dagsverki, þá
fanst honum jafnaðarlega fjarlægðin
verða æ meiri að takmarki lians.
Fleiri og fleiri virtust honum lorfær-
urnar, erfiðari og erfiðarí sýndist hon-
um leiðin, sem lá fram undan.
Hvað starfaði hann fyrir það mál-
efni, sem hann unni meira en öllu
öðru? Hvað starfaði liann fyrir Ivrist?
Og dagsslundirnar voru þá vísar til
að koma fram fyiir hugskotssjónir
hans, svo kuldalegar, glöggar og ónær-
gætnar, og hvísla liver að annari:
»Ekkert, ekkert annað en að strita
fyrir eigin fötum og fæði!«
Hann fann að það var salt, og
hann fann svo sárt til þess, að þannig
mundi það verða eftirleiðis. Og þó
bjó von í brjósti hans enn, björt von
og sviphrein, sem þrátt fyrir alt og
alt koin í veg fyrir fullkomna auðn
og myrkur í hryggu hjarta hans. Og
vonin knúði hann til bænar.
Oft og mörgum sinnum, þegar alt
var hljótt og liúmið hnje yfir fold-
ina, þá beygði Ragnar knje sin
og úthelli hjarta sínu í brennandi
bæn, vökvaðri barnslegum tárum, —
þá fjekk hann náð til þess að fela
áform sín í volduga föðurliönd Drott-
ins. t*að voru sælustundir lians. Þá
gleymdi hann þvi, að hann var út-
skúfaður einslæðingur, af þvi að þá
fann liann, að liann bjó í nálægð
þess föður, sem engu barnanna sinna
gleymir.
Dagur var að kvöldi kominn og
Ragnar sal einn i herbergi sínu. Hann
var ný-kominn lieim frá vinnu sinni,
og var ekki búinn að kveikja á lamp-
anum. Eldbjarmi frá arninum sýndi
t