Bjarmi - 15.08.1920, Blaðsíða 3

ÖiÁftMÍ
123
væri paö gagnstætt vilja þeirra sem gefa
Jólakveðjurnar. En geti nokkur mcð rök-
um fundið að fyrri útlilutun »Kveðjanna«,
er hann beðinn að skrifa mjer það greini-
lega svo að hægt sje að bæta úr því
framvegis.
Reynsla min.
Mjer, Þorvaldi Bjarnarsyni á Núpa-
koti undir Eyjafjöllum, nú á 87. ald-
ursári, fanst jeg hafa fram eftir æf-
inni farið villur vegar. Tók mjer þá
að líða illa. Meðal annars hafði jeg
vanrækt altarisgöngur, en var þó far-
inn að rækja þær upp á siðkastið.
Þó var jeg hikandi og mintist þess
oft og angraðist af, að talað er um
það, að sumir, sem gangi til guðs-
horðs eti og drekki sjer til dóms-
áfellis. Var jeg eigi viss um nema jeg
kynni að vera í þeirra tölu. Þá var
það eina nótt, að mig dreymir að
til mín ketnur maður nokkur. Hafði
jeg áður beðið Guð um að leiðbeina
mjer í þessu efni, og vísar nú þessi
maður mjer á sálminn nr. 12 í sálma-
bókinni. Er þetta upphaf sálmsins:
»Ó, það djúpið auðlegðar«, og er
hann orlur af leklur síra Hálfdánar-
syni, föður núverandi biskups. Eftir
að jeg hafði lesið sálm þenna, leið
mjer að öllu leyti betur andlega. Var
þó ekki allur efi um sum atriði alt-
arissakramentisins horfinn úr hjarta
mínu. Meðal annars þráði jeg að fá
nánari vissu fyrir því, að vín það,
sem nolað er við það tækifæri, væri
í sannleika það, sem orðin boðuðu:
sannarlegt blóð Jesú Krists. Var jeg
í efa um þetta, en liugði þó lil alt-
arisgöngu. Dreymir mig þá enn, að
jeg sje á leiðinni til Eyvindarhóla-
kirkju. Bóttist jeg vera einn á ferð
°g villast af veginum og lenda í veg-
leysu á blautum mýrum til útnorð-
urs frá Eyvindarhólum. þykir mjer
þá maður koma til mín að hægri
hlið mjer. Rjettir hann mjer þráð,
hvítan, örmjóan og mjúkan viðkomu.
Var þráðurinn langur og allur á lofti.
Þykir mjer þessi maður segja mjer
að taka við þræðinum og rekja mig
eftir honum þangað til jeg sjái í kirkj-
una opna og sje mjer þá borgið.
Þóttist jeg gera sem fyrir var lagt og
komst jeg í draumnum með þessum
hælti til kirkjunnar rakleiðis inn í
kórinn. Voru þar fyrir nokkrir menn,
en eigi bar jeg kensl á neinn þeirra.
Þykist jeg nú sjá yfir grátunum sunn-
anmegin borð, fast að því eins hátt
og altarið sjálft. Á borði þessu voru
bikarar allmargir og sömuleiðis á alt-
arinu. Þótti mjer sem væru þeir á
stærð við hálfglös. Enn fremur voru
á altarinu og í sumum gluggum kirkj-
unnar ílöskur margar og fullar af
messuvíni. Einn þeirra manna, er
fyrir voru, tók nú að sýna mjer flösk-
urnar, en hinir, sem þar voru, hjálp-
uðu honum til og rjettu honum þær.
Sýndi hann mjer rjett ofan við lagg-
arbrúnina á öllum flöskunum upp-
hleypta stafina : L. S. Tóku þeir og
allir undir, er við voru, að alt þetta
væri áreiðanlegt, enda efaði jeg það
nú ekki lengur. Dreymdi mig svo ekki
meira í þetla skifti.
Ekki veit jeg hvort þetta, sem nú
var sagl, hefir staðið í sambandi við
atburð, er gerðist nokkru eftir þetta.
Pað var á sunnudagsmorgni um vor-
tíma að jeg ætlaði til kirkju. Átti að
vera altarisganga og ætlaði jeg að
vera til altaris. Ætlaði fleira fólk af
lieimili m'ínu, en varð síðbúið og
leiddist mjer að bíða eftir því. Fór
jeg því einn á undan. Roka var yfir
öllu og jeg orðinn mjög sjóndapur.
Viltist jeg þá á sömu stöðum, sem
jeg þóttist villast í draumnum, en
komst þó alla leið klaklaust yfir