Bjarmi - 15.08.1920, Qupperneq 7

B JARMI
127
vesalings efasemdaprestarnir, — sem ekk-
crt pora að fullyrða, nema að »líklega sje
bæði Guð og annað líf til« — biðji ekki
með sóknarbörnum sínum, — en pyki nóg
að halda nokkra trúmálafyrirlestra árlega,
— en að liinir skuli einnig allílestir van-
rækja þessi tækifæri — það er undarlegt.
Vilji einhver peil-ra skýra frá ástæðum
fyrir pvi, er velkomið rúm í Bjarma.
Margir kallaðir. »Margir eru kall-
aðir en fáir útvaldir«, pað eru ein ritn-
ingarorðin, sem margir andmæla. »Kristur
kom til að kalla alla, og dó fyrir alla,
og pví verða sjálfsagt allir hólpnir að
lokum«, segir fólkið. Færi betur að svo
yrði, en skaml ná hyggindin hjá peim,
sem sleppa alveg undirtektum mannanna
i pessu sambandi.
Gerum ráð fyrir að skip ræki í ofviðri
inn skerjóttan fjörð. Skuggalegir klettar
eru fyrir stafni, og engin tök að snúa
við. Pað sjest til skipsins úr landi, en
enginn treystist að bjarga skipVerjum,
nema einn maður, einkasonur föðursins.
Kærleikurinn knýr liann af stað, þótt
hann viti að líf hans sje í veði, og einn
fer hann á björgunarbáti út að skipinu
og býður öllum skipverjum að koma með
sjer í land. Sumir verða fegnir og hraða
sjcr í bátinn, aðrir hafna boði lians, þeir
dást raunar að pvi hvað hann haíi róið
vel, — en þeir treysta honum ekki, —
vona að aðrir komi til hjálpar á stærri
bát, — eða alt »slarkist af« pótt skipið
reki upp. Iiann segir þeim að petta sje
eina björgunin, og peir sem í bát hans
eru komnir, endurtaka pað, en hinir hrista
höfuð sin, og halda að sitt traust eða trú
sje ekki lakara en bátverja. — Er pað
skuld björgunarmannsins þótt skipið far-
ist á skerjunum með öllum þeim sem
eftir voru? — Hann bjargaði öllum sem
trúðu honum fyrir sjer, en förin kostaði
bann lííið. Glaður kvaddi liann heiminn,
af því að hann clskaði pá sem með honum
voru, — og pó var hann hrj'ggur alt til
dauða, af pví að hann hugsaði um vesal-
ingana sem vildu ekki pyggja hjálp.
t’ú getur glatast, þótt pú talir vel um
Krist, ef pú trúir honum ekki alvcg fyrir
Þjer.
En óttalegt er að hugsa um þá sem
'v*lja ekki bjálp hans og berast liraðfara
um skerjóttan sæ að svörtum grafar-
klettum.
Kallaðu til peirra, aðvaraðu pá, ef pú
ert sjálfur kominn í björgunarbátinn.
Roskinn prestur skrifar. — Jeg mun
einhvern tíma hafa látið pað í ljósi í lín-
um til pín eða Bjarma, að jeg væri nú
kominn að peirri niðurstöðu, að úr pvi
sem komið væri í trúmálum pjóðar vorrar,
væri skilnaður ríkis og kirkju eina ráðið
sem dygði, liið eina rjetta spor sem pjóð-
in gæti stigið í pessu máli. Pessi skoðun
mín er enn óhögguð, og altaf sannfærist
jeg betur og betur um þetta. Eða livern-
ig er hugsanlegt að ev.-lútersk þjóðkirkja
geti rúmað innan sinna pröngu vjebanda
hinar ýmsu sundurleitu trúarskoðanir
sem nú eru fram komnar með þjóð vorri:
Ný guðfræði, andatrú, guðspeki og hver
veit hve margar aðrar trúartegundir. Að
visu er líklegt, að fyrst í stað yrði æði-
mikill glundroði í trúarlífi pjóðarinnar
yfirleitt, en sá mundi pó áreiðanlega
koma timinn, er frá liði og pjóðin færi
að átta sig, að sannleikurinn yrði ofan á
í pví efni, eins og við trúum að hann —
prátt fyrir alt — vinni að lokum sigur í
allri baráttu við myrkur og lýgi. Mjer
þótti pví vænl um tillöguna um skilnað
sem kom fram í þinginu í sumar, enda
pótt hún hafi ekki komið fram af trúar-
legum hvötum eingöngu, og pað fór illa
að málið skyldi ekki ná fram að ganga
nú; mjög liklegt, eins og pú hefir tekið
fram í blaði þínu, að skilnaðarkjörin
verði töluvert lakari síðar, pví málið er
ekki alveg dautt, það rís upp aftur — og
skilnaður hlýtur að koma, hvað langt
sem lians verður að bíða. — Jeg sá í ný-
fengnum Bjarma að á pinginu i vetur
befir verið farið fram á að endurreisa
Hjarðarholtsprestakall í Dalasýslu. Pessi
frjett rifjaði aftur upp í liuga minum,
hversu afar óhj'ggilegar og óskynsamar
samsteypurnar í Dalasýslu eru, og sem
sýslubúar verða nú að drekka út á, par
sem engir vilja líta við prestaköllum þar.
Það var liægt að sameina á miklu betri
hátt prestaköll í peirri sýslu. Hjarðar-
holtið fæst nú líklega ekki gjört að sjer-
stöku prestakalli aftur, pótt reynt verði,
enda Hjarðarholtið selt og því tapað sem
prestsetur. En pað hefði mátt gjöra Hvamm
og Iljarðarholt að einu prestakalli, og
svo aftur Staðarfell, Dagverðarnes og
Skarð að öðru, með prestssetri í Dag-
verðarnesi, og láta svo Staðarhól og'Garps-