Bjarmi - 01.08.1923, Qupperneq 3

BJARMI
143
stendur fremur á þeim, sem móðg-
aði en hinum, sem fyrir móðguninni
varð, svo er því eins farið hjer. Hjer
er það hinn móðgaði, sjálfur hinn
lifandi Guð, sem á frumkvæðið að
sáttaumleitaninni, en mennirnir, sem
með óhlýðni sinni hafa móðgað Guð,
sýna aftur tregðu á að taka sáltar-
boði hins móðgaða. Við þessu verða
þjónar sáttargerðarinnar að vera bún-
ir. Sem þjónar sáttargerðarinnar rek-
um vjer oss einatt á, að starlið er
ekki þakklátt, því að það heimtar af
oss, að vjer nefnum syndina hennar
rjetta nafni sem synd, sem óhlýðni
við Guð og brot gegn heilögum vilja
hans, enda liggur í hlutarins eðli, að
eigi getur verið um neina sætt að
ræða, þar sem ekki liggur fyrir ský-
laus viðurkenning syndar og sektar.
En hins vegar eigum vjer jafnframt
þann boðskap að flytja, sem ekkert
á himni og jörðu getur jafnast við,
að hinn móðgaði, hinn lifandi Guð,
vilji ekki á synd vora líta, heldur
sje boðinn og búinn að fyrirgefa
hana af einskærri náð, og meira að
segja bíði eftir brotlega barninu með
útbreiddan náðarfaðm sinn, til þess
að þrýsta því að hjarta sjer og full-
vissa það um að ait — alt sje fyrir-
gefið vegna hins eina heilaga, al-
hlýðna, syndlausa Guðs barns —
Drottins Jesú. Jeg veit ekki hvað er
háleilt og göfugt, ef ekki það hlut-
verk að bera sáttarorð milli kærleik-
ans Guðs og syndbeygðra sálna, sem
þrá fyrirgefningu og friðl Og'það er
ekki minsti náðarvotturinn frá Guði,
að hann skuli vilja nota oss til að
inna slíkt verk af hendi.
En sú náð hans skuldbindur. f*jón-
usta sáttargerðarinnar leggur oss mikla
ábyrgð á herðar, sem vjer verðum
að horfast í augu við og má aldrei
gleymast oss, ef alvara á að verða í
starfi voru og það að geta komiö að
notum og náð tilgangi sínum. Hjer
er þörf á bæninni: Drottinn, hjálpa
þúl Því að án guðlegs fulltingis lendir
alt í handaskolum fyrir oss. A því
ríður mest, að sá sem á að inna af
hendi þjónustu sáttargerðarinnar, að
bera sáttarorð milli Guðs og manna,
sje sjálfur kominn i sátt við Guð og
hafi sjálfur öðlast fyrirgefning synd-
anna, sje sjálfur orðinn vitandi hand-
hafi Guðs óverðskulduðú náðar. Því
að það er óttalegt tilhugsunar, að
hafa prjedikað fyrir öðrum og verða
svo sjálfur gerður rækur. Það liggur
þá líka í hlutarins eðli, að sá einn
getur borið sáttarorð milli Guðs og
manna, sem sjálfur veit sig í sátt við
Guð. Án þess verður þjónsstarfið
kraftlaust og hitalaust og þá lika
ávaxtarlaust. Guð hjálpi oss öllum
til þess að vita oss með vissu trúar-
innar í sátt við Guð, svo að það
standi ekki í vegi og geri þjónustu-
starf vort gagnslaust. En svo er hið
annað, sem á riður, þegar ræða er
um þjónustu sáttagarðarinnar; að
sáttarorðið, vitnisburðurinn um Guðs
framboðnu náð, sje afdráttarlaus og
hljómsterkur. Vjer megum þar ekki
láta fyrirberast einhversstaðar í út-
jöðrum fagnaðarboðskaparins. Vjer
megum til að hafa sifell augun á
hinu mikla meginatriði, sem jafnfratnt
er sú þungamiðja prjedikunarinnar,
sem alt snýst um, biðjandi, þrýstandi
laðandi, neyðandi: Látið sættast við
Guð; Látið sættast við Guð! Látið
sættast við þann kærleikans Guð,
sern elskaði yður að fyrra bragði og
sætti heiminn við sig í Kristi og
ákvað að tilreikna ekki mönnunum
yfirtroðslur þeirra, er þeir sneru sjer
til hans í einlægri iðrun hjartans.
Það er að vísu satt, að altaf útheimt-
ist djörfung til þess að bera sáttar-
orð milli Guðs og manna, og hana
því meiri sem hinn hljómsterki, af-