Bjarmi - 01.08.1923, Síða 6

146
BJARMl
með óskilmerkilegum eða leiðinleg-
um og óandJegum skýringum, og fæli
svo með því frá sjer fólkið og láti
æskulýðinn fá þurkuð blóm í stað-
inn fyrir hin »fögru og lífskröftugu«
blóm biblíunnar. — Það er áreiðan-
lega hægur vandi að ræða um gall-
ana á guðsþjónustunni í kirkjum vor-
um, og orðalagi og framsetningu krist-
inna fræða við hvern þann, sem er
við búinn, upplýstur af anda Guðs,
að leggja augljósa vitnisburði heilagr-
ar ritningar til grundvallar fyrir hugs-
unum sínum og röksemdafærslu. Um-
ræður í dagblöðunum, um andleg og
kristileg sannindi, yrðu vafalaust til
mikils gagns, væru þær bygðar á
þeim grundvelli.
Ef einhver kynni nú að svara þvi
til, að það sje einmitt skilningurinn
á orðum bibliunnar, sem ágreiningn-
um veldur, þá verður það aldrei um of
brýnt fyrir mönnum, að þar sem vjer
allir sjáum og skiljum í molum, þá
sje það eina leiðin til upplýsingar,
að hugsandi menn og konur, sem
rannsakað hafa biblíuna með bæn og
þeirri lotningu, sem skylt er að menn
sýni þvi, sem þeir trúa, að Guð hafi
gefið þeim til leiðbeiningar, láti hugs-
anir í ljós hvorir fyrir öðrum og það,
sem þeim hefir áunnist með biblíu-
rannsókn sinni.
En nú virðist mjer, að sjerhver sá,
sem lætur uppi hugleiðingar sínar
um þessi efni, verði að fylgja sjer-
stökum, almennum reglum. Jeg mætti,
ef til vill, tilfæra hjer fáeinar slíkar
reglur, þær er mjer virðast einkar
mikilvægar.
1) Sá sem sjer galla á því, sem nú
er og á skilningi annara og ræðst
gegn því opinberlega, verður að hafa
til taks, það sem koma skal í stað
þess, sem á er ráðist eða rifið niður;
annars missir samfjelagið fótfestuna,
það, sem heldur því uppi; alt snýst
þá í vantrú og efasemdir og með því
er þjóðfjelaginu illur greiði gerður.
Ef einhverjum t. d. finst skýring
barnalærdómsins á þrenningunni, sam-
bandi föður, sonar og heilags anda
vera röng og villandi, þá verður hann
jafnframt að sýna oss annað, sem er
betra, annað, sem setur fram í ljós-
ari og fyllri orðum það, sem biblían
segir um opinberun Guðs. Á sama
hátt verður sá, sem telur rangt að
kalla Jesúm Guð, eða segir, að sag-
an af syndafallinu sje rangt fram
sett, eins og hún sje venjulega sett
fram eftir frumsögunni í fyrstu bók
Móse, að segja oss skýrt og skilmerki-
lega, hvernig eigi að skilja þá sögu,
ef hinn venjulegi skilningur þykir
rangur; en frásögn biblíunnar má
hann ekki auka nje skerða. Gjöri
hann þetta ekki, fellir hann á sig
þann dóm manna, að hann sje að
rífa niður og af því leiði vantrú og
andlegt tjón.
Ef einhver heldur því fram, að
hann byggi ekki á biblíunni, þá vita
menn, hvar hann stendur, og búast
ekki við kristilegri skýringu frá hon-
um. En þar sem Jesús, samkvæmt
vitnisburði guðspjallamannanna Matt-
eusar og Markúsar, veitir Pjetri rjett
til að kalla sig Messias, son hins lif-
anda Guðs, eða fyrirgefa syndir að
vitni sömu höfunda, eða segir, að
hann sje kominn til að láta líf sitt
til lausnargjalds fyrir marga, þá er
hann annaðhvort Guð, eins og hann
sagðist vera (og þá verður að lýsa
sambandi hans við föðurinn með
þrenningarhugsuninni eða þá öðru
betra, verði hún eigi notuð) eða bann
er svikari. Ef nú einhver segir oss,
að hann trúi því ekki að Jesús sje
Guð, eftir þessum augljósu orðum
guðspjallanna, þá spyrjum vjer og
eigum heimting á beinu svari: »Hald-
ið þjer þá, að Jesús hafi verið svik-