Bjarmi - 01.08.1923, Qupperneq 9

B J A R M I
149
--- ---- "
Heimi I ið.
Deild þessaannast Quðrún L&rusdóttlr.
VS 'J
Brúðargjöfin.
Saga eftir Guðrúnu Lárusdóttur.
(Frh.)
Helga hvatti sporið eftir því sem
kraftar hennar leyfðu.
Stormurinn þreif óþyrmilega í
þunna kjólinn, sem hún var í svo
að segja einum fata, og flókaskórnir
á fótum hennar áttu ekki sjerlega vel
við forugar göturnar, en hún fann
hvorki til kulda nje vætu.
Dauðakyrð hvíldi yfir borginni, og
það lá við sjálft að Helga væri hrædd
við eigið fótatak sitt. Henni fanst það
næsta ótrúlegt að hún færi frjáls sinna
ferða og gat eins vel búist við því
að för hennar yrði hindruð á ein-
hvern hátt þá og þegar.
Það lá við sjálft að hún viltist og
var alllengi að átta sig á því hvert
halda skyldi til þess að finna hús
það, sem Soffía bjó í, samt sem áð-
ur kannaðist hún bráðum við hvar
hún var stödd og hraðaði sjer nú
eins og hún gat, og nam loks staðar
á áætlunarstaðnum.
Soffía svaf i herbergi sem vissi út
að götunni. Það var happ fyrir Helgu,
að málari sem var að mála húsið
daginn áður, hafði skilið við stigann
reistan upp að húsinu rjett hjá glugg-
anum. Þó hún væri því sem næst
örmagna af þreytu, tókst henni að
komast upp stigarimarnar, jafnhátt
glugganum, og kallaði hún nú á
Soffíu eins hátt og hún þorði, hálf-
hrædd um að fleiri íbúar hússins
kynnu að vakna.
Soffíu var einmitt að dreyma Helgu.
Hún þóttist sjá hana álengdar í ein-
hverjum torfærum, en þegar hún ætl-
aði að koma Helgu til hjálpar, hvarf
hún henni óðar, en neyðarópin kváðu
við í eyrum Soffíu svo að hún vakn-
aði við.
»Soffía! Soffia, trænka!« Var verið
að kalla á hana? Eða dreymdi hana
um það? Hún þóttist þó vera glað-
vakandi. »Soffía, Soffía, ljúktu upp!«
Þetta var röddin hennar Helgu. Soffia
þaut á fætur og leit út um gluggann.
»Hver er úti?« kallaði hún.
»Opnaðu, i guðsbænum opnaðu
fljótt, það er jeg — það er Helga,
vertu ekki hrædd við mig, jeg — —
—« En Helga hefði engu þurft við að
bæta, því að Soffía heyrði ekki meira,
hún þaut til dyra sem kólfi væri
skotið og á næsta vetfangi hvildi
Helga í opnum örmum vinkonu sinnar.
— Mannsæfin á til augnablik, sem
orð fá eigi lýst. Sannast þar orð
skáldkonunnar: »Dýpsta sæla og sorg-
in þunga, svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga, — tárin
eru beggja orð.« Og það voru hrein
og heit tár, sem hrundu Helgu af
augum, þegar hún tók drenginn sinn
í fang sjer, í fyrsta skifti eftir hinn
langa aðskilnað. Soffía ljet ekki bíða
lengi að senda eftir honum. Dreng-
urinn skildi síst í því, að mamma
skyldi tárfefla á annari eins gleði-
stund. Ýmist horfði hann á hana, eða
hann hjúfraði sig upp að henni, hálf-
feiminn en innilega glaður.
Pvílíkum stundum verður eigi Iýst,
en þú, móðir, sem hefir fundið aftur
barnið þitt, sem þjer virtist týnt eða
horfið, þú þekkir unaðssemdina, sem
þá fyllir hjarta þitt. Og sjerhver sá,
sem reynt hefir sársauka vinaskiln-
aðarins, getur nærri um gleði Helgu
þegar fundum hennar bar saman við
vinkonu hennar, sem var henni jafn-
kær og móðir.
Margt bar á góma, enda var margs
að minnast. Og bráðlega var Soffíu
kunnugt alt það, sem hafði drifið á