Bjarmi - 01.12.1924, Qupperneq 3

B JARMI
191
ar verður, jafnvel á liinum dimmustu
nóttum mannlífsins, en aö koma til
Jesú. Koma þangað aftur og aftur
og láta laugast í því ljósi guðlegrar
gæsku og auðlegðar, sem veitt er í
honum.
Komum því til hans og biðjum
hann um ljós sitt.
Hann er ljósið eilífa. — Ljósið út
yfir dauða og gröf.
Jólastjarnan.
Nii núlgasl jólin himinbjört og blíð,
er blikar stjariTamergðin undra frið;
cn skœrust ein þó skín og vermir alt;
það skinið brœðir lijarla jökul-kall.
Pú mikla Ijós, ó, li/sins bjaria sól,
sem lýsir alla heima pól frá pól,
ó, gistu hverl það hjarla er leið og kól,
svo hátiðlegusl verði þessi jól!
Pú jótastjarnan, Jesús Kristur kœr,
ó, kom i dýrð og verlu okknr mvr.
()g Ijóma þú upp hús og hjarta milt,
cn heilagl lofa vil jeg nafnið þitt.
(), Droltinn Jesú, dýrð og lof sje þjer,
þin dýra náðin vakir gfir mjer.
Pú heyrir smáa barnsins bœnar mál,
þú blessar, hnqgar, stgrkir lij og sál.
Pú grœðir enn hin dýpslu svöðusár,
og sjúkdómsbgrði Ijeltir — þerrar lár.
Og etsku þinnar eilíft geíslaskin,
það endurlifgar rós og dáinn hlgn.
S. H.
Kirkja vígö. Biskup vígöi kirkj-
una í Odda á Rangárvöllum 9. f. m. Var
þar margt manna, þótt veðrið væri í lak-
asta lagi, enda er kirkjan sögö einstak-
lega myndarleg.
Til sjúklingsins
og mæðumannsins um jólin.
Viltu dvelja með mjer sfutta slund
«g hugsa um sanna jólagleði? Jeg
skil það vel að það sje erfitt að vera
veikur — erfitt að vera mæðumaður
— ekki sízt á jólunum, og að þjer
sje lítil gleði i hug. Veik börn í
sjúkrahúsunum þrá að komast heim
— um jólin. Alt er best heima. Og
veika barnið andvarpar, að það skuli
ekki geta leikið sjer eins og aðrir um
blessuð jólin, »bara að jólin hefðu
ekki komið fyren jeg komst á fætur«,
hugsa þau öll. Vera má að það sje,
í vissum skilningi barn, sem grætur
í brjósti þjer, þótt þjer sje það ekki
vel ljóst. — Endurminningarnar tala
við þig um jólin, er þú ljekst þjer
með börnunum og ætlaðir aldrei að
verða veikur — og aldrei að búa hjá
ógæfunni — allra sízt um jólin.
Álengdar heyrir þú glaðværð annara,
en þeir eru frískir — þeir eru engir
mæðumenn, og geta því hlegið
dátt og leikið sjer. — En þung-
lyndið býr í kyrðinni hjá þjer. Ekk-
ert er það undarlegt, þólt svo sje. —
Þeim þætti sumum skórinn þinn
þröngur, ef þeir bæru hann sjálfir,
sem nú kalla inn til þín: »Gleðileg
jól«, en flýta sjer svo brott til skemt-
ana. — —
Hefir jólaboðskapurinn þá ekkert
þjer að færa gleöilegt? — Jú, ef jeg
ætti trúartraust barnsins, hugarþel
lærisveinsins, en því fer nú fjarri.
Alskonar efasemdir skyggja á, svo að
jeg sje hvergi »ljósið í skammdegis-
myrkrinu«, sem verið er að prjedika
um, og mig dreymdi eitthvað um í
fyrstu æsku«. — Pú hugsar ef til
vill svipað þessu, og býst ekki við
mikilli hjálp, þótt þú lítir í trúmála-
grein.