Bjarmi - 01.12.1924, Síða 4

192
B JA R M I
Nei, auðvitað er ekki aðalhjálpin
þar, hún er bæði fjær þjer og nær,
eftir þvf sem á er litið.
Hugsaðu samt um það, e/ það væri
satt að vjer sjeum þessa jóladaga að
minnast komu Guðs sonar til jarðai^
— e/ það væri satt að bann, sem þú
söngst einu sinni um jólasálma, sje
fulltrúi og frelsari allra lærisveina
sinna, og jafnframt konungur þeirra
og Drottinn, — ekki væri þá leiðin
löng fyrir hann að koma til þín. —
Já, þótt efinn segi; »£/ það væri
satt«, þá er harla líklegt að þú heyrir
aðra rödd í brjósti þjer sem and-
varpar: »Jeg vildi það væri satt«.
Er þá ekki reynandi að tala við
hann um alt sem amar að — og
hlusta svo. Peir eru fleiri en jeg get
talið, sem hafa reynt það á undan
þjer, og urðu þess varir, að þá var
sem þeir opnuða dyr fyrir gleði og
sálarþreki, sem áður var þeim ókunn-
ugt. —
Ekki getur verið nein áhætta að
reyna það. Óhugsandi er að erfið-
leikar þfnir vaxi við það þótt þú farir
með hálfgleymd jólavers og bænir,
sem þú lærðir fyrir löngu. Bersýni-
legt er að þjer yrði það ljettir og
raunabót, ef þú yrðir jafn sannfærð-
ur um að Drottinn hefði tekið þig
alveg að sjer, eins og þú ert nú sann-
færður um raunir þinar.
Jeg get ekki fylgt þjer öllu lengra.
því að jeg veit ekki hverju þú svarar
nú. En hann er hjá þjer, þótt þú
sjáir hann ekki, sem leiðbeinir þjer
og styður, ef þú rjettir honum bæn-
arhönd. Vertu viss um það að í kyrð-
inni heyrist betur til hans en við
háværar skemtanir. Láttu þjer ekki
koma á óvart, er þú ferð að tjá hon-
um raunir þínar, þótt þjer virðist
fyrst i stað að þeim fjölgi en fækki
ekki, og þig fari að gruna að sú raun-
in sje mest og hættulegust, að hafa
ekki opnað honum dyr fyrir löngu..
Sú hugsun sannar einmitt að jóla-
ljósið sje að byrja að skína inn í
hjarta þjer. í því Ijósi einu sjest það
að þyngsta syndin og mesta ógæfan
er að lifa fjarri Kristi. í raun og
veru eru þeir mestu mæðumennirnir,
sem sjá það ekki. Reyndu því að
snúa þeirri raun í þakkargerð og bæn:
Úr djúpinu kalla jeg Drottinn til
þín, jeg var svo blindur að jeg hjelt
að jarðnesku meinin væru þyngsta
bölið. þökk fyrir það, Drottinn, að
þú sýnir mjer að mesta ógæfan er
að vera fjarri þjer. Ó, lof sje þjer
fyrir það að nú finnjeg að sál mfn
þráir samfjelag við þig. Þú hefir sagt:
»Jeg mun engan frá mjer reka, sem
til mfn kemur«. Því rjetti jeg þjer
tóma hönd og óhreina. F.itt skil jeg,
en það finn jeg að án þín get jeg
hvorki lifað nje dáið öruggur. Gefðu
mjer öruggleikann, gefðu mjer hjarta-
frið, gefðu mjer jólagleðina sönnu.
Þvo mig svo verði jeg hvitur sem
mjöll. Guð vertu mjer syndugum
liknsamur. — Pegar eDga hjálp er
hjer að fá, hjálparlausra líknin vert
mjer hjá.
Sálmur.
Lag: Ó, Guð, þjer hrós og heiður her.
Jeg tilbiö þig í trú og von
og treysti pjer Guðs kæri son,
þú komst aö frelsa f'allna menn,
og frelsunar þeim leitar enn.
Pú heyröir röddu ræningjans,
en ræddir ei um syndir hans.
Eins heimtar þú mig heim til þín,
og hugsar ei um brotin mín.
»Kom þú til mín, sem þreyttur er
og þigöu hæga hvlld hjá mjer«,
þú eflaust segja við mig vilt,
það vil jeg lika taka gilt.