Bjarmi - 01.12.1924, Blaðsíða 5

BJARMl
193
Jeg annan þekki ei en þig,
— sem endurleysir, — frelsar mig
frá synd og dauða’ og sálarneyð, —
er saklaus þoldir smán og deyð.
Jeg krýp i auðmýkt knje mín á
og krossinn pinn jeg fæ að sjá,
pað kærleikstákn jeg tek í hönd
svo titri’ ei sál nje skeliist önd.
Jeg kem í friðar faðminn pinn,
pú frjálsan gerir anda minn,
svo lifað geti í ljósi pví,
sem leiðir himin-sælu í.
Valdímar Össurarson.
r=.... ......
Heimilið.
Deild þessa annast Guðrún LÉirusdóttir,
Matthilda Wrede
„Vinur fanganna".
(Frh.).
Skilnaðarstundin þokaðist nær og
nær og veslings föngunum varð æ
þyngra í skapi. Það var erfitt að þurfa
að kveðja alt sem manni var kær-
ast, föðurlandið, ættingja og vini og
því nær óbærilegt að horfa á fram-
tiðina í útlegð kaldrar Siberíu.
Matthilda tók innilegan þátt í
harmi þeirra. Járnbrautarlestin, sem
ákveðið var að þeir færu með, átti
að leggja á stað árla morguns. Matt-
hilda kvaddi þá kvöldinu áður.
Einn fanginn hafði sagt við haua:
wÞað yrði yður erfitt að horfa á
sorg okkar, þegar við kveðjum i
siðasta sinn alt, sem við elskum hjer
á jörð, og þar að auki verður ekki
sjón að sjá okkur alla saman, með
nauðrökuð höfuð og í þessum hræði-
legu sloppum. Og þetta verður sein-
asta stundin okkar heima« I Og vesal-
ingurinn grjet eins og barn.
l?egar Matthilda gekk burt frá fang-
elsinu þetta kveld, og var búin að
kveðja þá alla, stóðu þeir innan við
gluggana og teygðu handleggina á
eftir henni gegn um járngrindurnar,
sem voru lyrir gluggunum.
Matthilda var mjög harmþrungin!
Aldrei hafði hún tekið jafn innilegan
þátt i köldum kjörum fanganna eins
og þessa stund, aldrei haft dýpri
og heitari meðaumkvun með þeim!
Fangi hrópaði hágrátandi á eftir
henni: »Vertu sæl, elskaða dóttir
Finnlands! Vor eini sanni vinur á
meðal manna!«
Forsberg, sem að líkindum var
hryggastur þeirra allra, reyndi til að
dylja tilfinningar sínar og bera sig
vel, en tárin hrundu hvert af öðru
eftir kinnum hans.
Matlhilda sjálf hugsaði:
»Á meðan Guð gefur mjer líf, vil
jeg fórna alúð minni og öllum kröft-
um veslings fjötruðu vinunum mín-
uin«.
Bænir hennar og hjartanleg sam-
úð fylgdi þeim í útlegðina.
Næsta ár heimsókti hún fangelsi
víðsvegar á Finnlandi.
Hún komst að raun um, að öllu
erfiðara var að hafa áhrif á þá fanga,
sem dæmdir voru til stultrar fanga-
vistar, heldur en hina sem sætt höfðu
þyngri dómi fyrir hina svonefndu
stórglæpi. Peir voru jafnaðarlega svift-
ir allri von um frjálsræði, og fundu
meiri nauðsyn á því að leita athvarfs
í trúnni. Hinir hugguðu sjálfa sig með
þvi, að framtíðarhorfurnar breyttust
til batnaðar innan skamms, þá fengju
þeir aftur að njóta lífsins með glaum
þess og glaðværð.
Fyrirkomulag fangelsanna var í
mörgu næsta ábótavant, og var Matt-
hildu stöðugt umhugsunarefni. Sjer-
staklega voru gæsluvarðhöldin í mesta