Bjarmi - 01.12.1924, Síða 6

194
BJARMI
ólagi og miklu betur fallin til þess
að hvetja menn heldur en letja til
óknytta. Þar var hrúgað saman alls-
konar ólíkum föngum, stórspiltum
gömlum glæpamönnum, og »viðvan-
ingum« eða jafnvel sakborningum,
sem ekkert sannaðist á.
Oft voru þessir menn lokaðir inn
i sömu klefum vikum saman; höfðu
þá glæpamenn gott tóm til að spilla
hinum. Matthildu var það ekki litið
fagnaðarefni er því var breytt.
Þá voru heldur engin lög i Finn-
landi, er bættu kjör þeirra manna,
er saklausir voru settir í gæsluvarð-
hald alllengi. Matthildu þótti það með
öllu óhæfilegt að þeim væri eigi bætt
að fullu efna- og atvinnutjónið, sem
af þvi leiddi.
Þá bar hún ekki hvað síst fyrir
brjósti þá fanga, sem látnir voru
lausir að lokinni fangavist. Það var
engan veginn auðráðin gáta, hvað taka
ætti til bragðs svo að þeir vinasnauðu
og ístöðulitlu lentu ekki á glapstigu
á nýjan leik.
Þann 14, dag marsmánaðar árið
1886, barst henni góð gjöf. Hún var
þá stödd heima hjá fjölskyldu sinni
á Kobberlugn, veður var fagurt, jörð-
in hvít af snjó og sólin skein í heiði.
Faðir hennar stakk upp á því við
hana að ganga morgungöngu í góða
veðrinu. Þau gengu 2 kílómetra með
fram Kapumene-ánni, uns þau komu
að mannlausu býli, sem faðir henn-
ar átti og hafði hugsað sjer að lag-
færa eftir þörfum og gefa Matthildu
það handa föngunum hennar er þeir
kæmu úr betrunarhúsinu. — Stjórn
heimilis þessa átti bróðir hennar, sem
hjet Hinrik, að hafa á hendi,
»Guð gefi að það verði til varnar
og viðreisnar, sem allra flestum
veslings ógæfusömu vinunum þínum«,
sagði hann um leið og hann afhenti
dóttur sinni hina kærkomnu, höfð-
inglegu gjöf. Og vissulega hefðl Matt-
hilda ekki getað kosið aðra betri.
Hún stóð þarna hjá húsinu sínu
og sá í anda heimilið, sem átti að
verða griðastaður hröktum og hrjáð-
um mönnum, sem mannfjelagið vildi
hafa sem minst mök við. Þar áttu
þeir að eiga skjól og njóta frjáls-
ræðisins i friði og glaðværð, og stað-
festast í öllu góðu.
Það var bjart umverfis Matthildu,
jörðin fannhvít í sólskininn, hjer og
hvar gægðust lítil strá upp undan
snjónum, eins og ofurlitlir vorboðar,
sem vildu minna á að veturinn væri
þegar á förum. Og það var bjarl í
huga Matthildu — hún sá eillhvað
af fögrum draumuin sínum rætast,
— draumum um betri daga handa
þjáðum og þreyltum mönnunum.
Feng hershöfðingi.
»Feng-Yuh-Siang hershöfðingi hefir
tekið Peking og rekið forsetann frá
völdum án allra blóðsúthellinga. —
Skorar hann nú á forgöngumenn
innanlands ófriðarins í Kina, að koma
á sáttafundum sem fyrst«.
Eitthvað á þá leið voru fregnirnar,
sem síminn flutti um viða veröld
seint í október í haust. Og þótti
kristniboðsvinum það stór tíðindi,
því að þeir kannast flestir við mann-
inn. Hefir margt verið um hann
skrifað, og ber ekki sem stendur
meira á neinum kristnum hershöfð-
ingja í Asíu, og enda víðar, en honum,
hvernig sem honum kann að takast
að ráða fram úr innanlands-
styrjöldinni.
Er hann og kristnar hersveitar hans
algerlega ólíkar öðrum kínverskum
hersveitum í öllu siðgæði og menningu,