Bjarmi - 15.03.1930, Qupperneq 7

47
B J A K MI
aðist 10. desember í vetur, 75 ára
að aldri. —
Einar og kona hans, Björg Þor-
varðardóttir, byrjuðu búskap á Dúnk
í IJörðudalshreppi árið 1885, en flutt-
ust að Blönduhlíð í sömu sveit 4 ár-
um síðar og bjuggu þar síðan síð-
ustu árin með tveim sonum sínum.
-— Þau hjónin eignuðust 10 börn, og
komust 8 þeirra til fullorðins ára.
Fyrir nokkrum árum fór ritstjóri
Bjarma ríðandi frá Breiðabólsstað
á Skógarströnd í Búðardal með ein-
um syni sínum. Sjera Jón Jóhannes-
sen lagði til hestana og fór sjálfur
með inn að Blönduhlíð, en þar tók
Einar við og lánaði bestu reiðhest-
ana á bænum að Búðardal. — Suð-
land lá þar á höfninni, og var för-
inni heitið með því að Króksfjarð-
arnesi. Einhver farþega hafði flutt
l»á fregn í land að erfitt væri að fá
keypt fæði um borð, — sem raunar
reyndist mjer alveg tilhæfulaust. —
En í svipinn var því trúað í landi,
og því dregið að fara um borð fram
á nótt, en sest að heitum silung og
Öðru góðgæti langt eftir miðnætti
að heimili hjeraðslæknisins í Búðar-
dal. — Þá mun hafa gengið fram af
samferðamanninum; jeg man hann
sagði: „Þetta er nú í 13. sinn, sem
okkur eru bornar veitingar í dag“
— og var rjett talið þegar kaffið og
súkkulaðið, sem sumsstaðar fylgdist
að, var reiknað tvennar veitingar.
Má af þessu sjá, að við höfðum
víða notið gestrisni þennan dag. En
best hafði mjer þótt koman að
Blönduhlíð, af því að þar heyrði jeg
talað um trúmál af mestum áhuga.
Bjarmi flytur ekki líkræður að
jafnaði, en í þetta sinn er undan-
tekning gjörð, og hjer birtur megin
kafli líkræðu ] >eirrar, sem sjera Ól-
afur Ólafsson á Kvennabrekku flutti
við jarðarför Einars heitins, 20. des.
Ritstjóranum er kunnugt um að þar
er ekkert ofmælt.
S. Á. Gíslason.
II.
„Nó lætur þú, herra, þjóu þinii í friði
fara, eins og þú hefir heitið mjer, því að
augu mín liafa sjeð hjálpræði þitt, sem þú
hefir fyrirbúið í augsýn allra lýða.‘ ‘
(Lúk. 2,29—30).
Það er óvenjumikill friður, jafn-
vægi og trúnaðartraust, er lýsir sjer
í þessum orðum hins guðrækna
manns, Símeons. Það er friðarand-
varp hins lífsreynda manns, er að
lokum hefir fengið sinni innstu þrá
fullnægt, sína heitustu þrá uppfylta.
Hann hefir, án efa, verið tíður gest-
ur í helgidóminum í Jerúsalem og oft
beint huganum í lotningarfullri til-
beiðslu til Guðs í bæn um hið þráða
hjálpræði, hinn fyrirheitna Messías
]>jóðar sinnar .í hinni helgu sögu
segir, að hann hafi verið maður
rjettlátur og guðrækinn, er vænti
huggunar Israels, og að heilagur
andi hafi verið yfir honum. „Og hon-
um hafði verið birt það af heilög-
um anda, að hann skyldi ekki dauö-
ann sjá, fyr en hann hefði sjeð
drottins Smurða“, segir ennfremur í
frásögninni um þennan guðsvin. Og
hann kom „að tillaðan andans“, í
helgidóminn, og sjá! Þar rann upp
hin þráða stund. Hann fjekk þar að
líta hið nýfædda sveinbarn, er eng-
ill drottins hafði flutt fjárhirðunum
á Betlehemsvöllum boðskapinn um,
og verða átti frelsari mannkynsins.
Og hann tók barnið í fang sjer og
lofaði Guð og sagði: „Nú lætur ]>ú,
herra, þjón þinn í friði fara, eins
og ]>ú hefir heitið mjer, því augu
mín hafa sjeð hjálpræði þitt, sem
|)ú hefir fyrirbúið í augsýn allra
lýða“. Þessi hugðnæma frásaga, er
fer á eftir jólaboðskapnum, lýsir